مسیر بندگی

بسم ا… الرحمن الرحیم

پیدایش بشر و نیازهای بشری ، مقدمه ی اتصال انسان برای رفع نیاز و دور هم بودن را فراهم کرده است و این نیاز به پوشش ، تغذیه ، امنیت و … در انسان های اولیه وسیله ی پیوند بین انسان ها را تا زمان کنونی ما ایجاد کرده است .

طی کردن مسیر نورانی عرفان در زمان ها و انسان های گذشته ، هموارتر و آسان تر بوده است . زندگی های ساده و بی پیرایه ی دیروز ، عدم ارتباط با ملل دیگر و جمعیت اندک ، بندگی کردن را برای بنده هایی که رسم عاشقی و بندگی حقیقی را پیش گرفته بودند ، راحتر و آسان تر از امروزه ی ما بوده است .

زندگی پر هیاهو و ماشینی ما که سرشار از تبصره ها و نیرنگ های شیطانی و هتک حرمت های آشکار شیطان و شیطان پرستانه به انبیا و اولیا دین است باز هم مجال بندگی کردن را برای کسانی که تصمیم به نجات از این هیاهو و نافرجامی گرفتند را  فراهم کرده و با همه سختی ها راه بندگی باز است .

روح همه ی انسان ها که به معنویت روح پروردگارمان مزین شده ، در هر شرایط و مسیری که قرار داشته باشد باز هم طالب و تشنه ی رسیدن به رب و مالک خویش است .  اما این روح تشنه وقتی در مسیر نورانی و الهی قرار می گیرد برای رفع عطش عاشقی ، بی صبرانه به سمت دریای بی کران الهی حرکت می کند و خودش را از این نیاز سیراب می کند . در این میان گاهی انسان ها جرعه جرعه می نوشند و گاهی انسان هایی در میان این بی کرانگی غرق عشق و عشق بازی می شوند .گاهی آنان با اخلاق ، منش و رفتار نیک و یا با کثرت عبادت و گاهی با خلق هنرهای زیبای الهی و انسانی ،بندگی می کنند.

در جمع خانوادگی و عرفانی ما شاید سنخیت و وجه مشترکی بین افراد برای با هم بودن وجود نداشته باشد اما یک فریاد و یا یک نیاز مشترک درونی برای رسیدن به معشوق و معبودمان وجود دارد که از ما یک خانواده می سازد .

به لطف خدا ، مدد ائمه و علم لدنیِ وجود مبارکشان به شکل پیوند ناگسستنی عشق ، دور هم جمع شدیم تا به رهروی و راهبری مولای عشق ، روز به روز به کوی یار نزدیک و نزدیک تر شویم .

در راه رسیدن به ایستگاه بزرگ و عظیم خودشناسی ، رسیدیم و یاد گرفتیم برای رفع نیازها ، ضعف ها و قوت ها باید از خودمان شناخت جامع و کاملی داشته باشیم .

ایستگاه زیبای کلیدها ، معجزه های الهی ، الگوها و ابزار رسیدن ، ایستگاه بزرگ دیگری بود که در مسیر قرار داشت تا راحت تر و سریع تر به مقصد برسیم . در تمام این مسیر هم توأم با موهبت و عنایت پروردگار عزیزمان حرکت کردیم و در حال حرکتیم و یاد گرفتیم تا از افراط و تفریط ها به دور باشیم .

هیچ یک از ما معصوم نیستیم و همگی کم و بیش دچار اشتباه شدیم . اما در این بین گاهی انسان ها اشتباه می کنند و به این گناه و اشتباه خود می بالند و گاهی اشتباه می کنند و از این اشتباه شرمنده می شوند و به خدا پناه می برند ، آن وقت است که درهای رحمت و موهبت خداوند بر روی چنین افرادی باز می شود .

خانواده ی قشنگ و عظیم الشأنی که به لطف خدا و مدد مولایمان تشکیل دادیم ، خانواده ایست که اعضای او مستلزم رعایت کردن ها و حداقل اشتباهات را انجام دادن، است .

در خانواده یمان یاد گرفتیم که تعظیم و تکریم مختص خداوند است و یاد گرفتیم که علی ولی و حجت خداست و عشق به علی ، عشقی است الهی در زیر سایه ی محبت پروردگار .

یاد گرفتیم عشق مقدس ، پاک و زیباست . عشق با منیت سنخیتی ندارد و  از تکبر و غرور و منیت ها به دور است .

یاد گرفتیم گاهی نباید دید، هر چند که می بینیم . گاهی نباید شنید ، هر چند که می شنویم .

یاد گرفتیم در رفع نیازها و مشکلات هم خانوادگیمان تلاش کنیم و محبت را بدون دخالت هزینه کنیم .

یاد گرفتیم ناراحتی ها و سوء تفاهم هایمان را حمل نکنیم و آن را دست دیگران قرار ندهیم و به موقع و به دور از عصبانیت رفعش کنیم .

یاد گرفتیم خداوند تواب ، ارحم الراحمین و بخشنده است . ما هم باید بخشنده باشیم تا قلبمان غبار کینه نگیرد و از بین نرود .

یاد گرفتیم حد مسولیت هایمان را بدانیم و براساس آن قدم برداریم تا در حیطه ی حفاظت شده ی خودمان قرار بگیریم .

یاد گرفتیم زندگی ، لحظه ی لذت بردن است . ذهن ، فکر ، قلب ، اعضا و جوارح ما نیاز به استراحت و تجدید انرژی دارند. این است که باید شاد باشیم و لذت ببریم .

یاد گرفتیم راه ما باید عاشقانه ادامه پیدا کند و عارفانه سینه به سینه منتشر شود .

یاد گرفتیم برای راه و مرامِ عاشقی و بندگی ، حصار و دیوار بی معنی است و اعمال و رفتار باید همیشه شفاف ، سالم و زیبا باشد.

یاد گرفتیم اشتباهات دیگران را ببخشیم چرا که خودمان هم دچار اشتباه می شویم .

یاد گرفتیم وقتی مدعی سرسپردگی می شویم باید مسولیت ها و وظایفمان را در حیطه ی سپردن ، کامل انجام بدهیم .

و در آخر ، یاد گرفتیم اعمالی را انجام ندهیم که قلب مولا و مرادمان را ناراحت و پریشان کنیم .

رضایت مولا بدرقه ی راه همه ی بنده هایی است که مسیر بندگی را پیش گرفته و حرکت می کنند . و السلام