طریق بندگی

بسم ا… الرحمن الرحیم

هر کلاس ، درس و تلاشی مستلزم نتیجه و ثمره است و همین نتیجه است که سمت و سوی جدید حرکت و هدف را نشان می دهد و ما را از نقاط ضعف و قوتمان آگاه می کند و مسیر را برای حرکت در جهت خودشناسی و سپس حرکت به سوی کمال، هموارتر می کند .

نتیجه گیری ، نشانه ی بارز و کاملی از عملکردهای درونی و بیرونی ما جهت ارائه ی مسولیت هایی است که به عهده داریم .

دل نوشته هایمان را با حقیقت درون و حد مسولیت مان توأم کنیم تا تعارفات ، ما را از حد مسولیتمان خارج نکند .

رسیدن به کمال بندگی و قرب الهی نیازمند استفاده کردن از نعمت کمال و خصوصیات ناب انسانی است که خدای عزوجل درون ما قرار داده است  تا هر کس براساس شرایط خاص اگر آن نعمت را دارد ، استفاده کند ، اگر گم کرده ، پیدا کند  و اگر کم و ناچیز دارد، بدست آورد .

هر کودکی پاک ، معصوم و منزه متولد می شود و تحت تأثیر اخلاق ، رفتار و گفتار خانواده ی خود پرورش پیدا می کند و براساس میزان ایمان و اعتقاد والدین خویش در مسیر بندگی قرار می گیرد .

اما گاهی قدرت انسانی بر محیط آگاهی انسان ، غلبه پیدا می کند و حوادث و ماجراهای پیش آمده ، انسان های محروم شده از این ایمان و اعتقاد را در مسیر بندگی قرار می دهد .

امتحانات الهی گرفته شده از رهروان ، فردی و مختص رهرویی است که با خصوصیات اخلاقی و ویژه ی خود ، قدم در مسیر عاشقی گذاشته است ، این است که مقایسه کردن بیشترین لطمه و بزرگ ترین شکست را برای رهروانی فراهم می کند که در صدد قیاس مسولیت ها و امتحاناتشان با دیگران بر می آیند .

همان طور که خداوند براساس شرایط ما ، از ما تکلیف می خواهد، بر مبنای درون مایه و سطح پختگی مان آزمون الهی خویش را بر پا می کند .

گاهی کارهای عملی خارج از وظیفه ی فردی و تلاش مستمر و فراوان برای قرار گرفتن در کاروان نور ، ما را سریع تر از پله های ترقی بالا می برد و از ما امتحاناتی ، در سطوح بالاتری را می طلبد و این در صورتی است که ما هنوز حد شناخت ، ساخته شدن و پختگی خودمان را طی و سنگ بنای عاشقیمان را محکم نکردیم .

به برکت عشق ، اشک و مشق ، هدیه خدا و مولا بدست پاک مرادمان می رسد تا هرکس طالب کسب هدیه ی الهی به جمع زیبایی 12 نفره ی عاشقی است ، بشتابد و از خط پایان عاشقی عبور کند و به قرب الهی نائل شود .

همه ی رهروان شایسته و لایق کسب مقام ناب بندگی و رسیدن به حد اعلای عاشقی هستند . اما رسیدن به انتهای جاده ، سعی و تلاش خاص ، به دور از یأس و ناامیدی را می طلبد.

امتحانات الهی هم تا انتهای مسیر، همگام رهروان می شود تا هر کس به درستی بر این امتحانات پیروز شد ، برنده ی بندگی باشد . فراموش نکنیم که رهرویی ما گاهی وسیله ایست تا حقانیت با زبان ، دهان و فکر ما بر دیگران آشکار  و روشن شود . مبادا بر چنین عنایت و موهبتی مغرور شویم و این نعمت را از خویشتن خویش بدانیم .

به لطف خدا ،پنج سوره مبارک و نورانی عبس ، مزمل، مدثر ، قیامت و انسان ، راهنما و هدایت گری ما را پذیرفتند تا ما همراه این آیات و سوره های نورانی کمی عمیق تر در خویشتن خویش جستجو کنیم و سازه های درونی خودمان را بررسی کنیم .

ایستادگی ، تحمل و صبر خودمان را در برابر طوفان ها و گاهی بادهای مخالف بسنجیم و نگرانی های دنیوی مان را فراموش کنیم  و به سرسپردگی مان ایمان بیاوریم و باور کنیم کسی که ما و اُمورات مان به دست او سپرده شده نگهبان ، نگه دار و خالق حقیقی وجود ماست .

حُسن بررسی و آنالیز کردن این است که در چه شرایط و موقعیتی قرار گرفتیم تا از ما مرد میدان بسازد .

 فراموش نکنیم که نباید واقعیت ها را فراموش کنیم .

جایگاه شیطان و شیطانیان برای کسانی که ادعای عاشقی و سرسپردگی می کنند ، جایگاه بُطلان و نیستی است .برای رهروی حقیقی ترس از شیطان وجود ندارد .

شاگرد کلاس مشق عشق هستیم و گاهی فراموش می کنیم رسم شاگردی را به جا آوریم و عاشقانه تکلیفمان را انجام بدهیم .

هر چند سر مشق هفتگی مان با هم متفاوت است اما با این وجود موظفیم تا مشق عشقمان را کامل به جا بیاوریم و آماده در کلاس بندگیمان حاضر شویم .

فرصت دوباره ، باز هدیه ی نفیس خداوند برای ماست تا با تأمل و تدبر در پنج سوره ی مذکور به دریای وجودمان برگردیم و از غرق شدگی و گمشدگی نجات پیدا کنیم .

شاکر خدای اکبر باشیم و تنها از خدای اکبر بخواهیم که شکر این خدای عظیم، بهترین و بزرگ ترین گشایش هاست .

ظرف ظرفیتمان را افزایش دهیم و از هر بار لغزش و اشتباهاتمان بترسیم ، چرا که ممکن است همین لغزش های کوچک ،دل های بزرگی را بشکند.

حالا که در مسیر شناخت قرار گرفتیم ، خودمان را وارد بزرگراه خودسازی کنیم و از امتحانات الهی نهراسیم که اگر به درستی حرکت کنیم همه چیز نعمت است و بس .

شاکر نعمت های دائمی خداوند باشیم و به وفور مهر و محبت هزینه کنیم که خداوند بهترین خریدار این مهر و مهر ورزی است . والسلام.