مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
کوچ انسان های زیادی از دیار فانی به دیار باقی را شاهدیم اما به سرعت فراموش می کنیم که ما نیز روزی مسافر این دیار خواهیم بود. رسم دنیا برای همه انسان هایش این است. انسان باید خود را برای این بُعد از زندگی غنی کند. مرگ واقعیتی است که باید پذیرفت و برای مواجهه با آن آماده بود اما این بدان معنی نیست که از ملزومات زندگی چشم پوشی کنیم و تنها درباره موضوع مرگ متمرکز شویم. بهتر این است که مرگ را وسیله ای برای انتقال به دیاری زیباتر و زندگی بهتر ببینیم و در عین خال با برپا ساختن زندگی بهتر، اعمالی شایسته تر در این سرا داشته باشیم. در این دنیا در هر شرایطی زندگی کنیم، پولدار باشیم یا فقیر برای زندگی در آخرت نیازمند اعمال خاص و ویژه ای هستیم. برنده ی آخرت کسی است که همه چیز را وسیله آزمایش و امتحان در این دنیا دیده و به قسمت و قدر الهی معتقد است و نعمت ثروت را وسیله ای برای خدمت به خلق قرار می دهد. برای چنین کسانی نه تنها ثروت مایه عذاب و آتش خشم خدا نیست بلکه مایه فراهم شدن زندگی عالی در بهشت برین الهی است.
بارها گفتیم انسان به سبب تلاشی که برای درونش انجام می دهد، می تواند ببخشد و گذشت کند. گاهی یک گذشت کلامی می تواند تأثیری به جا گذارد که میلیون ها پول قادر به انجام چنین تأثیری نیست. گاهی نیز یک راهنمایی و یا انتقال تجربه با نیت رضای الهی می تواند نامه عمل فرد را مملو از نیکی کند و ذخیره اُخروی قرار دهد. بخشیدن نعمت است، همه انسان ها می دانند که قطعاً از این دنیا خواهند رفت؛ از این رو برخی از کمترین داشته ها می بخشند و سرای ابدی شان را آباد می کنند و افراد اندکی از انبوه مالشان را نمی بخشند؛ به این ترتیب مالی که می توانست راه نجاتش باشد در آخرت مایه عذابش خواهد شد. همیشه شروع کار است که سخت و دشوار است. چه این کار عمل پسندیده ای چون بخشیدن باشد، چه اعمالی ناپسند چون دزدی، غیبت و سایر گناهان باشد.
انسان از سوی خدا صاحب قدرتی است که می تواند حدود مرگ خود را متوجه شده و قبل از سفر به کسب رضای مردم و رفع حق الناس ها بپردازد. چنین قدرتی زمانی می تواند انسان ها را آگاه کند که آن فرد نقطه ای روشن در زندگی و بندگی خود داشته باشد. افراد یک خانواده با یک نام مشترک فامیلی، هرگز یک رَویه و عادت مشخصی را طی نمی کنند و هر کس بر حسب علایق و استعدادهای خود سبک زندگی خود را می سازد. هنر خدایی زیستن و خدایی فکر کردن نیز همین طور است و هر کسی قادر به انجام آن نیست.
متأسفانه گاهی در دعا کردن اصرار بر چیزهایی داریم که بودنش می تواند بسیاری از مسائل ما را تحت الشعاع قرار دهد و تغییر ناگواری در سرنوشت ما قرار دهد. هیچ یک از بندگان خدا از مرگ مصون نخواهند بود؛ چرا که این حقیقت برای بهترین بندگان خدا نیز صورت پذیرفته است. انسان باید خودش را تطبیق دهد با این موضوع و روش که در این دنیا صرفاً خوردن، آشامیدن و خوابیدن، افزایش سرمایه نیست. یکی از عادات بد که همانند ویروس وارد خانواده ها می شود و همه افراد را تحت تأثیر قرار می دهد، مسئله چشم و هم چشمی و رقابت های کورکورانه است. متأسفانه افرادی که تحت تأثیر همین چشم و هم چشمی ها و یا حتی تغییر وضعیت مالی، سبک زندگی خود را تغییر داده و خود را از نعمت نوکری برای اهل بیت محروم می کنند، در بُعد اعتقادی و ایمانی دچار پس رفت می شوند و تصور می کنند امانات ظاهری زندگی با حُب اهل بیت مغایر است. گاهی نیز بالعکس اتفاق می افتد و کسی از مال و مکنتی می گذرد تا مبادا از شهامت، دین و اعتقادش کاسته شود.
برخی مواقع نداشتن راهنما و راهبر انسان را به قعر نافرجامی می رساند و شیطان نیز از این فرصت استفاده کرده و بر گمراهی فرد می افزاید. هر نیت زیبایی که انسان قصد می کند تا آن را عملی کند، شیطان وارد می شود؛ چرا که هر نیت پاک و الهی عطری را در وجود انسان به جا می گذارد که به مشام فرشتگان می رسد و چون که شیطان بر ضلالت انسان سوگند یاد کرده که تا جایی که قادر باشد سعی در منصرف کردن انسان کند و همه نیروی خود را به کار می بندد که انسان حتی به ندامت هم نرسد. همان طور که گفتیم سختی هر کاری در برداشتن گام های اولیه است. گناه نیز وقتی سخت است و انسان را دچار شرم می کند که تکرار نشود و قُبح آن در نظر انسان ریخته نشود اما خداوند با وعدۀ بر حقش همیشه یار و یاور اوست. در طول تاریخ بسیار بودند دزد و راهزن ها و یا مجرمان دیگری که با دیدن یک صحنه یا شنیدن کلامی منقلب شده و تغییر مسیر دادند.
به سن، جنس و وجودمان مغرور نشویم که مرگ تنها مسئله ای است که هیچ کس جز خدای متعال از لحظه ی آمدنش با خبر نیست. زمان مرگ در هیچ صورت و شرایطی قابل تغییر نیست و در لحظه ی مقرر رخ خواهد داد. با توجه به زمان نامعلوم مرگ و میزان فرصت های نامعلوم خود، باید از لحظه به لحظه فرصت هایی که داریم، بهره ببریم و فرصت ها را به بعد موکول نکنیم. بدانیم که شیطان همیشه در کمین انسان است. رانده شدن شیطان مگر جز سجده نکردن بر انسان بود؟ پس شیطان تمام تلاشش را خواهد کرد تا انسان از گناهش توبه نکند و به خدای متعال نزدیک نشود. شیطان برای انسان های مختلف موانع متفاوتی ایجاد می کند تا آن ها را از انجام عمل نیک، ندامت و توبه دور کند. اینجاست که همه ما موظف هستیم تا با شناخت نقاط ضعف خود و رفع آن ها از ورود شیطان به درونمان جلوگیری کنیم. سعی کنیم تا از دیده ها و شنیده هایمان در جهت ساخته شدن و تکامل بهره بریم تا در زمرۀ بندگان خوب خدا قرار گیریم. تذکرات و هشدارها را شنیدن و به آن ها جامۀ عمل پوشاندن، نیکی کردن به خود است و خداوند دوستدار نیکی است. از راه مطمئن و مسیر شناخته شده گام برداریم و به قیاس با دیگران نپردازیم، چرا که هیچ یک از ما عالم بر سرنوشت و عاقبت شخص دیگر نیستیم. والسلام