اعتماد،باور،یقین

بسم ا… الرحمن الرحیم

حضرت سلیمان، پیامبر بزرگ الهی وقتی صبر، استقامت و تلاش بی نظیر موری را در راه رسیدن به معشوق می بیند ،به یاری او می شتابد و از خداوند خواستار جابجایی کوه می شود؛ و مور، در مورد پاسخ به این یاری پیامبر زمان، سجده ی شکر به جا آورد و از خداوند تشکر کرد که در مسیر زحمت و تلاش هایش، پیامبری را برای رسیدن او به معشوق قرار داد.

 وصال عاشق برای هر بی قراری، می تواند كوهها را جابجا كند . چنانچه این وصال از عشق موری سرچشمه بگیرد که برای رسیدن و نائل شدن به معشوق خود، عزم بر جابجایی کوهی را داشته باشد.

و خداوند بی نیاز و قدرت محض است و با وجود همه ی بی نیازی و قدرتش برای بندگان گناه کار و ناشکرش فرصت ها را مهیا می کند تا هر کسی كه طالب رسیدن به عشق و قرار گرفتن در صف عُشاق است از این فرصت ها، ماه ها و برکات بهره ببرد. خداوندی که هر گناه، کفر ورزی، شرک و کفرانی را می بخشد و وعده ی اجابت بر خواندن ها و صدا کردن های ما را می دهد؛ و انسان فراموش کار، تمامی این مهر، عشق، بخشایش و فضل معبود خود را فراموش می کند و دل در گرو ظواهر فریبنده ی دنیا می دهد.

مرگ حق است و دنیا تنها، مکانی برای عبور از گذرگاه هایی است که برای هر فرد تعریف و مشخص شده است؛ و افسوس از انسان ها که با دیدن کوچ هر روزه ی مسافرانی بسیار از این سرای فانی به دیار باقی، هم چنان در اسارت فانی ها باقی مانده اند.

همان طور که گفتیم اگر باور و یقین هر یک از ما دچار سستی شود و در آن خللی ایجاد شود، اگر نفسمان را مهار نکنیم و در خدمت رسیدن به خواسته ها و خواهش های دنیوی مشغول کنیم، سرنوشتی شوم و هولناک خواهیم داشت. همان سرنوشت هولناکی که در کلام الهی به روشنی بیان شده و انسان ها را از قرار گرفتن در آن بیم داده شده است.

بارها گفتیم حفظ و تکریم شعائر دینی لازم و ضروری است؛ و از آنجایی که زندگی تکراری است و تکرار شب و روز و قرار گرفتن ما در این تکرارها؛ باید بدانیم که چطور در این مکررات، اعتقاد، ایمان و باورمان را تغییر دهیم و فزونی بخشیم. حفظ شعائر دینی بهترین فرصت و بهترین زمان برای سنجش میزان این اعتقادات و باورهای ماست. برای این که بدانیم ایمان و باور ما به چه میزان افزایش و یا کاهش یافته است، خودمان را کمی شبیه به موری ببینیم که در راستای رسیدن به عشق از هیچ تلاشی فرو گذار نمی کند. در حد توان و امکانات خویش تلاش و زحمت خرج می کند تا ثابت قدم مسیر عاشقی خود را طی کند و به وصال رسد. « تلاش و همت انسان ها از باور، یقین و اعتماد آنها نشأت می گیرد. »

در سالیان دور، زمانی که ریزش باران و رحمت الهی رو به کاهش می گذاشت و خطر بی آبی و خشکسالی زندگی مردم را تهدید می کرد، مردم از شهر یا روستای خویش به قصد ادای نماز و دعا برای نزول رحمت الهی خارج می شدند. در میان این خشکسالی ها و ادای نماز و دعاها، كودكی بود که اعتقاد، یقین و باورش به مستجاب شدن دعا و ریزش باران به قدری بود که به همراه چتر، از شهر و روستای خود خارج می شد. هر کودکی نیز به سبب اعتمادی که از دیگران دارد، زمان بازی پرتاب به بالا و پایین، مشعوف و مسرور می شود. اما این که  آیا ایمان، اعتقاد و باور ما در حد کودک در حال بازی هست که ترس رهایی، او را از شاد بودن محروم نکند؟  و آیا ایمان و باور ما در حد كودكی هست که چتر بدست می گیرد و راهی دعا کردن برای مستحاب شدن می شود؟ این است که ما را به بازگشت به درونمان سوق می دهد.

آینه بهترین و صادقانه ترین وسیله برای انعکاس وجودی ماست. آینه نمایانگر حقیقتی از حقیقت ماست. شک و تردید داشتن نسبت به یقین و باورهایمان یعنی وجود ناشناخته هایی در درونمان، یعنی آشنا نبودن با درونی که از آن ماست؛ و شناخت پیدا کردن از توانایی ها، مسوولیت ها و تصمیمات، یعنی ایجاد دوستی و رفاقت با درونمان.

خداوند ایجاد شناخت از درونمان را در حیطه ی اختیار انسان قرار داده است تا با توجه به توانایی، امکانات و نعماتی که به انسان عطا فرموده است، مورد بهره وری قرا بگیرد. با ایجاد شناخت و شناسایی از توانایی هاست که انسان ها قادر هستند تا مواردی را برای تسهیل زندگی انسان و یا بالعکس برای تخریب زندگی و شخصیت انسان ها بسازند. شناخت ایجاد کنیم و بسنجیم که آیا:

در درون ما، خوی و خصلت ما مطابق با دستورالعمل های ارائه شده توسط انبیا و اولیا الهی هست یا نه؟                   

آیا حسادت که به عنوان اسیر، ویرانگر همه ی وجود و حقیقت درونی است، ما را مورد تهاجم خود قرار داده یا نه؟        

آیا چشم طمع درون ما را پر کرده و مسیر روشن الهی را برایمان به سمت تیرگی تغییر داده یا نه؟

صبر زیباترین واژه و زیباترین هدیه الهی از جانب خداوند برای انسان ها در تمامی ادیان و در تمامی عصرها و زمان هاست. صبر توصیه اکید همه انبیا، اولیا و بزرگان است. در صبر حکمت های الهی نگهبان اند و در عجله شیاطین نهفته اند. در مسیر شیطان هیچ گاه راهنما و روشنی راهی وجود نخواهد داشت. گاهی ما نیز راه و رسم شیطانی در پیش می گیریم و در مسیر شیطان قرار می گیریم و آن زمانی است که احساس نابودی و پوچی می کنیم و در برابر زندگی دیگران بی تفاوتی پیش می گیریم تا دیگران نیز به احساس نابودی و پوچی رسند.

متأسفانه از خود شناخت نداریم . محدوده ی مسوولیت ها، ظرفیت، جنبه، محدوده ی سخن پذیر بودن و سخن گفتن نمی شناسیم؛ و گاهی راحت ترین و ساده ترین راه را که سکوت است کنار می گذاریم و با ادای کلمات و جملات برای خود ایجاد مسوولیت می کنیم. گاهی غفلت انسان کوله باری از حق الناس ها و دِین ها را برای انسان فراهم می کند و انسان را از قرار گرفتن در جایگاه بندگی دور می کند. اما خداوند رحمان و رحیم به سبب عشق و محبت نسبت به مخلوق خویش فرصت هایی از جنس ماه رجب، شعبان و رمضان را فراهم می کند تا هر بنده ای فرصت بندگی پیدا کند و از لغزش ها و اشتباهات فاصله بگیرد.

خداوند دوست دارد تا بنده اش مورد بخشش واقع شود و بداند که شکم پرستی، عاقبتی شوم دارد. بداند که پرخوری و خوردن غذای چرب ممکن است انسان را وادار به دروغگویی، رعایت نكردن حلال و حرام ها کند. خداوند به بندگانی که باور ضعیف دارند و بر روزی رسان بودن و جاضر و ناظر بودن خدا اطمینان ندارند فرصت داده و راه را باز گذاشته است تا برگردند . خداوند فرموده: بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را. بنده ی خدا هم اگر طالب توبه و استغفار باشد، خودش را
می شکند و به دور از غرور و منیت ، خدا را صدا می کند تا اجابت شود. خداوند می بخشد اما در راهی که خود تعیین کرده است .  بنده ای که در غیر این راه حرکت کند در مسیر تاریک شیطان قرار گرفته است. چشم واقعیت بینمان را باز کنیم، تنها به این که ماه مبارك رجب ماه بخشش الهی است بسنده نکنیم، رجب را بشناسیم و باورمان را تقویت کنیم.

 هر ا… اکبری صدای منادی عشق برای خواندن ماست. اگر شنیدیم و به سمت عشق رفتیم باوری عمیق و ایمانی قوی داریم و اگر شنیدیم و تحت تأثیر دیگران به عیش و نوش گذرانی دنیوی مشغول شدیم نه دارای ثباتی عقلانی هستیم و نه دارای ثباتی دینی. انزوا، گوشه گیری، وارد کردن استرس، نگرانی و ناراحتی، خودآزاری و نهایتاً دیگرآزاری شکلی دیگر از نداشتن ثبات عقلی و دینی است.

وجود هر انسانی به منزله ظرفی از غذاست که عدم رسیدگی و مراقبت می تواند آن را تا مرز فاسد شدن پیش ببرد. گاهی آرزوهای انسان ها مخرب تر و ویرانگر از سخت ترین بیماری ها ظاهر می شوند و انسان را به سمت و سوی نابودی می کشند.

تضاد در بیان و تفکر در هر فردی بیانگر عدم حضور و یا تزلزل در باورهایی است که در فرد وجود دارد. خدای بزرگی که پیامبری بزرگ را در خدمت موری قرار می دهد، ممکن نیست از بندگان خود غافل شود. چه بسیار زمان هایی که خداوند برای نجات انسان، پیامبری را مبعوث کرد و انسان ها غفلت ورزیدند و گمراه شدند.

همه ی انسان ها برای ادامه ی زندگی و بقای خویش نیاز به امرار معاش و کسب روزی حلال دارند. خداوند نیز نعمات خود را در اختیار بندگانش قرار داده تا بخورند و بیاشامند و بندگی کنند. اما توصیه خداوند بر آنانی که از مال دنیا بهره بیشتری بردند این است که علاوه بر دادن خمس و زکات، بخشی از مال خود را در راه رضای خداوند برای یتیمان، مساکین، در راه ماندگان، بیماران و …. ببخشند و انفاق کنند.

خداوند بسیار توصیه بر حرمت نگه داشتن بر مقام انسانی و نشکستن دل دیگران دارد. از خداوند خواستار عمری باشیم که در آن دلی از دل های بندگان خدا را نشکنیم.

خداوند در پذیرش راه و دین خود هیچ اکراه و اجباری قرار نداده است. اما فرموده: چنانچه بنده ای راه دین را بپذیرد و راه بندگی پیش بگیرد و در مسیر کمال قدم بردارد و از مقام انسانیت فاصله نگیرد، پاداشی فراوان در سرای ابدی و زندگی جاوید در اختیار او قرار می دهم. و اگر بنده ای دین الهی را نپذیرفت چنان غرق در امور دنیوی می کنم که سرای باقی را فراموش کند.

خداوند قدرت تفکر و اندیشه را به همه انسان ها عطا کرده و راه اندیشیدن را بر همه ی انسان ها باز گذاشته است.ما باید خواهان باشیم تا خدا عطا کند. ما باید در مقابل اعمال نادرست و اشتباهمان با حس ندامت و خجالت و حیا به اقرار اشتباهاتمان بپردازیم و خواستار بخشش باشیم. این ایام و ماه ها بهترین زمان برای این است که خودمان را به جایی برسانیم که بدانیم در هر لحظه ی ما خداوند حاضر و ناظر است و اشتباهات و لغزش های ما را می بیند و می شنود.

حالا که به لطف خدا در جمع خانوادگی ای قرار گرفتیم که مردی از کوی یار به درخواست غلامان و نوکران پاسخ می دهد و در کنار ما قرار می گیرد، یعنی صاحب خانواده ای خوشبخت هستیم و باید قدر این خوشبختی را بدانیم.

حفظ کردن کلام الهی به کار بستن اندیشه و تفکر ماست. اندیشه ای که بدین وسیله بر توانایی و شفافیتش افزوده
می شود بیشتر از پیش متجلی می شود.

فایده و ثمره ی اسلام آوردن و تسلیم شدن در برابر خداوند بی نیاز تنها شامل حال بنده می شود و خداوند صمد، نیازی به مسلمان شدن انسان ها ندارد.  در این ایام با استغاثه، استعانت، با تضرع و با التماس از خداوند بخواهیم تا قدرت و ماندگاری ایمانمان را جزءِ وجودیمان قرار دهد. نیروی ایمان نباید تاریخ انقضا داشته باشد.

یاد بگیریم چطور از موقعیت ها در راه رضای خدا (بدون هیچ حق کشی و به وجود آمدن حق الناسی) برداشت کنیم.

کلام و نگاهمان را توأم با مهرورزی کنیم. در جمع خانوادگی ما، ابراز برخی خصلت ها پذیرفته نیست. دوست داشتن های ما باید به خاطر خدا و نام مقدس آقا امیرالمومنین (ع) باشد. مهرورزی های ما باید تقدیم به ساحت با شأن و عظمت عشق خدا و تمامی افرادی شود که در مسیر این عشق، عاشقی می کنند.

خوب بودن و خوب ماندن هنر است نه بد بودن و بد کردن. آنقدر بزرگوار باشیم که در ازای هر بدی، خوب بمانیم و خوبی کنیم.

رضایت نامه خانم حضرت زهرا (س) به قلب های بدون کینه و یک رنگ داده می شود. در هیچ زمان و هیچ مکانی در طول تاریخ قافله های از هم گسسته و پراکنده به سر منزل مقصود نرسیده اند.

یادمان باشد در مکانی ابراز بندگی و غلامی می کنیم که مکان رفت و آمد بزرگان و عزیزانی است که خداوند فرمان سجده آنان را بر ما صادر کرده است .

از خداوند خواستار اخلاق و رفتاری مورد رضایتش باشیم تا حلاوت و شیرینی پرستش خدا و لذت همجواری با مولا تمامی وجودمان را مملو کند. والسلام ….