مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
راضی بودن به رضای الهی اوج احترام به تدبیر الهی و تواضع در بندگی ماست. اما در همین راضی بودن نیز می توان دست به دعا شد و در نهایت خشوع و خضوع به درگاه الهی پناه برد، البته نباید فراموش کرد دعای ما باید دعا باشد و ناخواسته به سوی گله گزاری از خداوند پیش نرود. طبیعی است که هر یک از ما در مقابل مشکلات عزیزان و درد و بیماری آنها عکس العمل نشان دهیم اما نکته مهم این است که در این مواقع تمام سعی و تلاش خود را داشته باشیم که ناخواسته در مسیر ارتکاب به گناه قرار نگیریم؛ درد وجود دارد و در کنار آن درمان نیز هست. در سیره معصومین (س) الگو و توصیه های فراوانی برای چگونه دعا کردن ما، رفع بیماری و کلیه امنیت ها و غیره وجود دارد که تأثیر بسیاری در نتیجه گیری های مثبت ما دارد.
وقتی واژه های رضا و واگذاری به میان می آیند باید توجه داشت که این واژه در قالب نصیحت و به کارگیری تنها برای دیگران نیست و باید در وهله اول در درون خود ما نهادینه شده باشد. در پیشامدها و اتفاقات گاهی شتاب و عجله نه تنها دردی از دیگری را درمان نمی کند بلکه ضربه ای مهلک بر تشدید آن مشکل یا بیماری است. صبر و تأمل همیشه کارگشاست و تصمیمی که براساس صبر و تفکر باشد در اکثریت مواقع صحیح است. صبور نبودن در تصمیم گیری یعنی بر اثر احساسات ناشی از اتفاقات لحظه ای تصمیم گرفتن؛ قطعاً چنین تصمیمی درست نخواهد بود. بدانیم گرفتاری و مشکل برای همه افراد در هر سن و شرایطی وجود دارد اما آنچه بر ما لازم و واجب است آرامش و صبر و انتقال این آرامش به دیگران است، آرامشی که سرچشمه از ایمان و باور ما دارد و ما را از داشتن خدایی مهربان که هموراه حافظ و نگهبان بندگان خویش است، مطمئن می کند و آرامش را به سراسر وجودمان انتقال می دهد و درست همین آرامش زمینه ای مناسب برای تصمیمات درست ما فراهم می کند و به ما قدرت شکرگزاری از خداوند را می دهد. اینجاست که انسان می تواند مصلحت و حکمت های الهی را دریافت کند و به او توکل نماید و یا به توسط معصومین از خداوند کسب یاری کند. خداوند هرگز چنین بندگانی را رها نمی کند؛ چرا که آنها در شرایط نامناسب خود، خدا و قدرت لایتناهی او را فراموش نکردند و برای نجات خود یا عزیزانشان از خداوند مدد جستند و از جائی که خدا، خداست و می تواند با معجزه ای دریچه های رحمتش را به سوی بندگان باز و آنها را خرسند و راضی کند.
بارها گفتیم که خود خداوند نیز در کلام نورانی خویش فرموده است که انسان ضعیف و عجول آفریده شده است. بی تردید خداوند بر سختی از دست دادن عزیران هر بنده ای واقف است اما آنچه در انسان ها به خصوص بندگان عادی و معصومین (س) تفاوت ایجاد می کند نوع واکنشی است که آنها نسبت به این مسائل داشته اند. توجه داشته باشیم در مواجهه با گرفتاری ها و بیماری ها نباید تنها به دعا و سپردن بسنده کرد، انسان موظف است خود نیز در صدد تلاش باشد. ایستا بودن و تنها توسل کردن هرگز دردی را درمان نیست. چرا که خداوند انسان را به حرکت و تلاش دعوت کرده است و خود وعده داده است که ضامن برکت نهفته در این برکت ها خواهد بود. گاهاً افکار اشتباه مبنی بر اینکه ما توانایی خاصی داریم و این دیگران هستند که باید به سراغ ما بیایند ما را از قدم های کوچکی که باید در ابتدای مسیر موفقیت بر می داشتیم، باز می دارد و به این ترتیب شرایط و بستر رشد ما با توقعات بالای ذهنی و نامعقول از بین می رود و این ما خواهیم بود که باید برای شرایطی پایین تر به سراغ دیگران برویم.
قابل ذکر است که توکل و توسل داشتن در بُعد دینی به یک معنا و در ابعاد اجتماعی و کاری به معنایی دیگر است. توکل و توسل در بُعد اجتماعی در واقع اتخاذ کردن تصمیم درست و انتخاب همنشین و دوست و حتی محل زندگی مناسب است. توصیه دین مبین اسلام نیز بر انتخاب درست دوست و همسایه و همنشین است. اگر انسان به قدرت بی نظیری که خداوند در اختیار او قرار داده است یقین پیدا کند و بر توانایی یگانه بی نیاز عالم باور داشته باشد، قطعاً از گمراهی مصون خواهد بود. قدرت و توانایی انسان باید بارور شود، در این بهره وری استفاده از نظم الهی و قرار دادن امورمان در جهت نظم خلقت، کمک عظیمی بر بشر خواهد بود. خلقت خداوند در هیچ زمینه ای بیهوده نبوده و نیست. متأسفانه عدم شناخت ما سبب شده تا از کاربرد عوامل طبیعی ناآگاه باشیم و همین ناآگاهی دخالت در طبیعت و بهم ریختگی آن را به همراه می آورد. بهم ریختگی که امروزه تبعات زیادی را در زندگی انسان ایجاد کرده است. خشکی و کم آبی ، مهاجرت بی رویه و تخریب روستاها از جمله این پیامدهاست که موجب تأثیر گذاری بر انسان دوستی، امنیت و آرامش انسان ها نیز شده است. بدیهی است که هیچ کس با ساکن بودن و به رکود کشیدن قدرت اندیشه و اعتماد به نفس خویش نمی تواند موفق باشد. گاهی تکیه کردن به قدرت و توانایی هایی که خداوند به انسان عطا کرده است خود برزگ ترین توکل و توسل است. خداوند انسان صابر را دوست دارد و به صابرین وعده یاری داده است. انسانی که اهل حرکت باشد و به حرکاتش رنگ و بوی الهی بزند و رضای الهی را در نظر داشته باشد در هر دو سرا پیروز و خوشبخت خواهد بود. در مورد رضایت الهی دقت کنیم که چنانچه قصد و نیتمان رضای خداست باید تنها خدا را مدنظر داشته باشیم و لا غیر.
بسیاری از مشکلات و گرفتاری ما در واقع بازخورد تعهداتی است که بین خود وخدا بسته ایم و فراموش کردیم. چنانچه آمادگی و شرایط پایبند بودن بر تعهدی را نداریم نباید آن را در پیشگاه الهی عنوان کنیم. نذورات ما باید اصولی صورت گیرد و اگر رسم عاشقی در میان است از معامله و دریافت ما به ازاء آن خودداری کنیم. کسی می تواند درست کاری را انجام دهد که صبورانه و با مطالعه عمل کند و از عجله و تابع احساسات بودن پرهیز کند. والسلام…