کمیت یا کیفیت عمل

بسم ا… الرحمن الرحیم

هر انسانی به واسطه خودشناسی می تواند خود را به مرحله ای برساند که با روح و جانش پیام های الهی و الهاماتی را دریافت کند. در انسان های عادی الهامات بسته به اعمال، گفتار و نیات آنان می تواند تقویت و یا بالعکس کم و کمتر شود و گاهاً به طور کامل از آنان گرفته شود. خصوصاً افرادی که دچار منیت و تکبر می شوند به سرعت این موهبت الهی را از دست می دهند.

متأسفانه بسیاری از انسان ها با ارائه دستورالعمل هایی به ظاهر دینی اما برگرفته از عدم شناخت دین و کلام خدا سایر افراد را دین زده و دشمن با خدا و دستورهای به حق خدا می کنند. تصور کنید فردی را که برای کمک به افراد گرفتار، بیمار و رنجور بدون شناخت و آگاهی از مسائل و معارف دین، اعمالی یا اذکاری را تجویز می کند و آنان را توصیه به انجام آن می کند. اعمالی که انجام آن ها گاهاً طاقت فرسا و به دور از فرصت زندگی و ماشینی امروزه ماست. مثل سه ماه روزه پی در پی و یا گفتن اذکار با ارقام بسیار بالا.

غافل از اینکه خدای رحمان هرگز رنج و آزار رسانی به خویش را شرط اجابت نمی داند. خداوند مهربان چنانچه بر حسب حکمتش آنچه بخواهد بشود یا نشود را با یک یا رب نیز اجابت می کند. همیشه گفتیم دائماً خداوند را شکر کنیم و دائماً او را صرف نظر از حوائج و خواسته هایمان بخوانیم و باب راز و نیاز با او بگشاییم تا هر موقع گرفتار شدیم، صدایمان برای اهل آسمان آشنا باشد و خداوند رحمان بداند که تنها در زمان سختی و مشقت نیست که او را می خوانیم.

مومن زرنگ کسی است که هر لحظه در خوشی ها و ناخوشی ها در آرامش و در تلاطم به فکر توشه اندوختن و ذخیره اعتبار الهی برای خویش باشد. باورِ محکم است که حوائج و خواسته های ما را محقق می کند، نه کمیت اعمال عبادی ما. باورِ محکم از کیفیت اعمال هر روزه ما نشأت می گیرد و محصولش برآورده شدن هاست و یا صبر و آرامش در درک حکمت الهی از نشدن ها.

فراموش نکنیم هر انسانی امکان دستورالعمل دادن را ندارد ، بنابراین نباید از هر کسی در جهت دستورالعمل گرفتن های دینی کمک خواست؛ چرا که منبعی که به آن رجوع می کنیم باید در مسائل دینی و الهی از عمق و دانش کافی برخوردار باشد. درک و دیدگاه ما در اجرای اوامر الهی بسیار مهم و تعیین کننده است. کسی که مهر و مهربانی پروردگارش را فهم کرده باشد و بر معبودش عاشق باشد، می کوشد تا هر عمل یا دستورالعملی را به شایسته ترین حالتش انجام دهد اما کسی که ترس از پروردگار را در باور خود جای داده باشد، دائماً در حال انجام تکلیف وارِ اوامر الهی است تا به زعم خود تنبه نشود.

وقتی بین عبد و معبود عشق جریان می یابد ، اشتیاقِ نشأت گرفته از عشق است که انسان را به سمت و سوی اجرای اعمال الهی به جهت نزدیک تر شدن به معبود سوق می دهد. بنابراین عملش از بهترین و با کیفیت ترین سطح برخوردار است. عشق، اعتبار و خلوص خلق می کند. خانم حضرت ام البنین (س) پس از حضرت زهرا (س) به خانه آقا امیرالمومنین وارد شدند اما خلوص و تربیت خاص ایشان چه در زمان تولد فرزندانشان و چه قبل از آن در عشق ورزی و احترام و ادب گذاشتن به فرزندان حضرت زهرا (س) بسیار ملموس و محسوس بود.

عشق در پس رنج ها و سختی ها رشد می کند اما باید دقت داشت رنج با ریاضت متفاوت است. عده ای با ریاضت دادن به خود که در حقیقت آزار رساندن به خویش و دیگری است، در پی کسب عشق هستند و هرگز به مقصود نمی رسند. انسان ها به قدری نزد خداوند عزیز و ارزشمند هستند که اجازه آزار رساندن به خود را ندارند. امید که با شناخت ارزش های درونی خود همواره از عزیزترین عزیزان نزد خداوند باشیم. والسلام….