عید غدیر (یاد کردن از اموات)

بسم ا… الرحمن الرحیم

غدیر اِکمال و اِتمام دین خداست که با بعثت حضرت رسول (ص) آغاز شد و با معرفی آقا امیرالمومنین (ع) به عنوان وصی و جانشین کامل شده است. سنگین ترین رسالت پیامبر اکرم (ص) از زمان مبعوث شدنشان، تکمیل مأموریتشان در روی این کره خاکی مسئله غدیر بوده است. خوشا به سعادت کسانی که در کاروان حضرت رسول (ص) همراه باشند و غدیر را فهم کنند و یا آنانی که با کاروان آقا امام حسین (ع) همراه باشند، آقایی که کعبه را گریان گذاشته و در مسیر عشق و خدمت به خدا راهی نینوا شدند.

این ایام بهترین فرصت برای یاد کردن اموات و فرستادن خیرات برای آنان است. درگذشتگان به خوبی می دانند و درک می کنند که جایگاه این ایام چقدر والاست و همواره خواهانند که کاش می شد بازگردند و از این ایام سراسر رحمت بهره بیشتری ببرند. آقا امیرالمومنین (ع) عشق خدا و سبب ساز آفرینش بودند. اولین درس غدیر بخشش، کرم، مهر و مهرورزیست. بدون کرم و بخشش نمی توان در مسیر علی بود و از علی نام برد. قبل از برگزاری جشن غدیر در کنار زندگان، می شود با یاد کردن از اموات در شب جشن ولایت مولا آنان را شاد و خرسند کرد.

قرائت فاتحه برای اموات برای هر یک از ما ممکن است دقایقی بیشتر طول نکشد اما برای اموات گاهی تا آمرزش گرفتن از خدای کریم پیش می رود. از دعا برای یکدیگر غفلت نکنیم که موجب جاری شدن بیش از پیش رحمت خدا می شود. برای رهرو مولا مرگ آغاز زندگی جاوید و بی نظیر اوست به شرطی که حقیقتاً در مسیر مولا گام برداشته باشد و لذت های ناپایدار و گذرای دنیا را با رضایت عقبی تعویض کند.

پس از قرن ها هنوز هم می توان با رفتار و کردار شایسته و برگرفته از تعالیم کربلایی در رکاب امام حسین (ع) بود و از حق و حقانیت دفاع کرد. می شود خود را با کاروان آقا اباعبدا… (ع) همراه و همگام کرد. نقاط قوت خود را بشناسیم و با اعتماد به نفس برای تقویت بیشتر آن کوشا باشیم و از آن برای ورود به کاروان مدد بگیریم. باید خویشتن را شناخت تا به خویش رسید و امکان آن را به وجود آورد که حجاب ها برایمان کنار رود.

یاد کردن اموات دو جنبه را در ما ایجاد می کند:

1.امیدوارانه زیستن برای رسیدن به مقام انسانی. 2.ترس از خدا برای طغیان ها و عصیان هایی که انجام دادیم که مبادا مرگ فرصت جبران آن را به ما ندهد. در مقام بندگی استوار باشیم، مقام بندگی بی ارزش است اگر به مقام انسانیت نرسیم. انسانیت اولاترین عبادت نزد پروردگار است. عابد ظالم نه تنها مورد رحمت نیست بلکه مورد عذاب خدا نیز خواهد بود. شیطان سرآمد عبادات عالیه بود اما یک نافرمانی و عدم اطاعت، او را از عرش به فرش رساند. یاد کردن از اموات بذرهایی است که امروز می کاریم تا روزی که خود به دیار باقی سفر کردیم همین بذرها درختی تنومند باشند که بتوان در سایه رحمت ابدی آن زندگی جاوید کرد.

آقا امیرالمومنین (ع) نمونه کامل مهر و عشق بود اما همواره برای نزدیکانشان بسیار سخت گیر بودند. سخت گیری در خاندان مولا به معنای بی محبتی نیست و در واقع عین محبت و کرم به بنده خداست. اولین فردی که آقا امام حسین (ع) به ایشان اذن ورود به میدان جنگ با سپاه تا دندان مسلح یزیدیان را می دهد جگر گوشه اش آقا علی اکبر (ع) است.

در راه عشق باید سنگلاخ ها و سختی ها را با تدبیر و تأمل و نه تحمل سپری کرد و باید بر مسائل و مشکلات صبور بود و از اندیشه بهره جست. کربلا نمونه عینی و عملی جهت اولویت دادن به راه و مرام است. در حالی که مشقت ها و سختی ها را نوزاد شش ماهه، کودک سه ساله، نوجوان و جوانان کاروان، سالخورده ها متحمل شدند اما هرگز از راه خود جدا نشدند.

رهرویی، پایداری و استواری و تعهد می طلبد. در شام آخر حضرت عیسی (ع) و در میان حواریون، یهودا یکی از حواریون بود که علیرغم تناول مائده آسمانی، خیانت کرد و همچنان تاریخ و آدم های تاریخ از وی منفور هستند. یک رهرو زمام افکارش باید در اختیارش باشد و هر تفکر و قضاوت در آن رسوخ نکند. ادعای عاشقی و رهرویی کردیم و به این واسطه عهد رهرویی و مریدی بستیم پس موظف به پایبندی هستیم. عهدشکنی در این مسیر به مراتب سنگین تر از هر عهد شکنی دیگری است.

همه چیز در غدیر نهفته است. کسی والاتر و با عظمت تر از آقا امیرالمومنین (ع) وجود ندارد و نخواهد داشت. آقا امیرالمومنین (ع) مقامی والاتر از هر پیامبر اولوالعزم و هر خلیفه و جانشینی دارد. ایشان طی بیست و سه سال سکوت و خانه نشینی برای حفظ دین خدا همواره در حل مشکلات خلفا یاریگر بودند و مسائل لاینحل به دست مبارک ایشان حل می شد. ایشان معنی واقعی فتبارک الله احسن الخالقین هستند. امید که در رکاب ایشان انسانیت را در خود کامل کنیم و لایق هم نشینی با مرد خدا باشیم. والسلام…