مرگ و یاد اموات (التیام بخشیدن دل مصیبت دیدگان)  

بسم ا… الرحمن الرحیم

مرگ حق است و مرگ عزیزان، ابتلا و آزمایشی بزرگ برای هر انسان اما هستند کسانی که مدتی طولانی در غم از دست دادن عزیزشان در سوگ هستند و رنج از دست دادن بر ایشان همواره تازه و دردآور است. قرائت سوره یس برای درگذشتگان، دعا کردن، طلب غفران کردن، خیرات دادن، حاضر شدن بر مزار میت و درد دل کردن با او می تواند التیامی بر دل غمبار فرد یا افرادی باشد که پذیرش مرگ عزیزانشان برایشان دشوار و غیرقابل باور است.

در احادیث و روایات فراوان ذکر شده که روح اموات مومن و مومنه در هر پنجشنبه و جمعه از آزادی و رهایی برخوردار است و امکان سر زدن به خانواده برایشان مهیاست. اگر بدانیم فرد متوفی در هر ملاقات با خانواده چنانچه آنان را شاد، مسرور و راضی ببیند، روحش شاد و مشعوف خواهد شد و اگر آنان را غمبار، ناراحت و غمگین ببیند با روحی محزون و افسرده به جایگاه ابدیش باز خواهد گشت.

حقیقت مرگ را پذیرفتن و باور به اینکه همه ما در این دنیا مسافریم در پیشبرد زندگی شخصی، اجتماعی و آرامش داشتن پس از مصیبت ها بسیار حائز اهمیت است. گاهی ما با مرگ هایی مواجه می شویم که در آن فرد متوفی بسیار جوان و یا کودک بوده و از دیدگاه ما بهره ای از دنیا نبرده و شیرینی و لذت دنیا را نچشیده است، درست همین جاست که اگر حجاب ها برداشته شود و از سوی پروردگار آگاهی نسبت به موضوع به ما عطا شود، در می یابیم که چنین مرگی نه تنها ناکامی نبوده بلکه عین سعادتمندی و عاقبت بخیری را برای آن جوان یا کودک فراهم کرده است؛ چرا که اگر قدرت دیدن آینده آنان برایمان فراهم می شد، می دیدیم که آن افراد در طی زندگی و وقایع به سمت گمراهی و هلاکت پیش می رفتند و خداوند از روی مهر و عشق آنان را با پایانی خیر از سرای فانی به سرای باقی برده است.

حضرت زهرا (س) با همه عظمت و شأنی که داشتند تنها هجده سال در این دنیا عمر کردند. برای اموات از کوچک ترین کار و خیرات نیز غفلت نکنیم. بی شک می دانیم عزیز از دست رفته چه غذا یا خوراکی دوست داشته است. می شود آن غذا و خوراک را به نیت احسان برای او پخت و سرو کرد. آن گاه علاوه بر اینکه روح عزیزمان را شاد کردیم به تسکین و آرامش قلبمان نیز کمک کردیم.

عادت به احسان و خیرات، عادت سازنده و زیبایی است؛ چرا که علاوه بر تغذیه شدن روح اموات، به خود سازی و رشد ما نیز کمک مؤثری می کند. احترام به اموات خصوصاً پدر و مادر لازم و ضروریست. ما هرگز اجازه نداریم به دلیل گناهکار بودن پدر یا مادر و یا هر درگذشته ای به روح او بی احترامی کنیم. احترام همیشه به مقام پدر و مادری است، فارغ از شخص و شخصیت پدر و مادر و از آن طرف هم دعا در حق اولاد، دعا از سوی مقام والدین به سوی اولاد است نه در دعا از فلان شخص در حق فرزند. در مصیبت ها کمی به یاد رنج و غم حضرت زینب (س)، خانم ام البنین (س) و خانم رباب (س) باشیم. اینان همه مادر بودند اما رنجشان را با مرثیه، برپایی مجالس، صبوری و عبادت التیام می بخشیدند و مقام معنویشان را این گونه ارتقا می دادند. باشد که به برکت نام ائمه، همه رفتگان و زندگان پر رزق ترین و راضی ترین باشند. والسلام…