شب مبعث

بسم ا… الرحمن الرحیم

هدف خداوند از فرستادن صد و بیست و چهار هزار رسول و نبی و تکمیل راه انبیا با انتخاب حضرت رسول (ص) به عنوان خاتم پیامبران فقط و فقط  اتمام حجت با بندگانش بوده است. خداوند در این روز، اوجِ محبت و رحمتش را با مبعوث کردن حضرت رسول (ص) به عنوان آخرین پیامبر اولوالعزم و صاحب کتاب نشان می دهد. کتابی که به گفته ی خودِ خداوند همه چیز در آن کتاب نهفته است و موردی را نمی توان یافت که در آن نباشد. تکمیل تمامی راهنمایی و ارشادهای پیامبران خدا و صاحب کتاب، در کتاب آسمانی خدا که معجزه ی بزرگ حضرت رسول (ص) می باشد، آمده است.

نباید به این بسنده کنیم که مبعث، روز یا شبی بوده که پیامبر خاتم (ص) در آن زمان به این مقام،به دیدار خدا و شنیدن کلام خدا نائل آمدند و به معراج رفتند و کتاب آسمانی را برای بشر آوردند بلکه هر انسان عاقل که دین حق را انتخاب کرده و به کتاب خدا ایمان آورده باید خودش هم مبعوث شدن را قائل شود.

آیا من هم توانسته ام به آن بندگی خدا نائل و مبعوث شوم؟! آیا آن تکاملی که خداوند از لحظه ی انتخاب محمد امین (ص) که در عصر بت پرستی مبعوث شد، هم به آن نزدیک شده ایم؟! ایشان زمانی انتخاب شد که مردم به جای خدا سنگ و چوب را می پرستیدند. در همان عصری که مردم را از لحاظ شعور نمی شد در ردیف انسان ها قرار داد. مردمی که دخترانشان را زنده به گور می کردند. مردمی که تنظیم و تکریمشان به دست سازه های خودشان بود. در چنین شرایطی فردی امین و درستکار مورد انتخاب خداوند قرار می گیرد و در چنین روزی امر خدا بر این قرار می گیرد که رسماً به پیامبری خداوند مبعوث شود و اتمام حجت خداوند را بر آفریدگان خدا تمام کند.

ما باید ببینیم که آیا با سال هایی که از زندگیمان گذشته، و چندین عید مبعث را گذراندیم آیا ما هم توانسته ایم خودمان را به آن تکامل و کمالی که خداوند برای انسان ها در نظر گرفته برسانیم؟! و چقدر خوب که بتوانیم طوری برنامه ریزی کنیم و اهدافمان را قرار دهیم که پیمودن راه کمال را همزمان کنیم با چنین شب و روزهایی که درهای رحمت خدا باز است و اوج کرم خداوند در آن قرار دارد.

پیامبر خدا (ص) به پیامبری مبعوث شد و رسالتش را انجام داد و بهترین صاحب خوی انسانی خدا برگزیده شد و کلام بی همتا خداوند را برای امت خویش به ارمغان آورد. از طرفی دیگر مقام امامت و ولایت را که پیامبران دیگر در پی آن بودند و هیچ زمان به ایشان اعطا نشده بود، خداوند در عترت این پیامبر آخرین خودش قرار داد. عترتی که ریشه در اوج عشق و رحمت الهی دارد. بی جهت نیست که این قدر پیامبر خدا (ص) تأکید بر عترتش و قرآن می کند و چه پیامبری که در لحظه های آخر عمرش نیز شفاعت امت خودش را از خدا طلب می کند.

کمتر این روزها و شب ها نصیب آدمی می شود تا بتواند با خودش خلوت کند و عهد و پیمانش را با خدا و پیامبرش تجدید نماید. کسی که پیامبر خودش را نشناسد در واقع خودش را نشناخته است. کسی که خودش را نشناخته یعنی خدای خودش را نشناخته است. پس چه بهتر که در چنین ایامی به جای روی آوردن به سمت حاجات مادی و دنیایی، سعی کنیم معنویت را از خدای خود طلب کنیم. چون وقتی معنویت حاکم شود و در تمام وجود ما ساکن و هم خانه شود مسائل مادی و مادیات خود به خود حل خواهد شد.

تمام موارد خلقت خداوند هر کدام با حکمت الهی است و مبعوث شدن حضرت رسول (ص) هم یکی از حکمت های بیکران خداست. همه ی نکات این انتخاب و به معراج رفتن ایشان درسی است برای تمامی دوران و انسان ها تا روز حسابی که همه از دل خاک برای حسابرسی مبعوث شوند. دعا کنیم، تلاش کنیم و بخواهیم تا از آن امتی باشیم که در آن روز پیامبرمان ما را شفاعت كنند. حضرت علی (ع) و اولادش عشق خدا هستند که خداوند، امامت را در خاتمه ی پیامبرمان قرار می دهد و در واقع اجرا و مدیریت تمامی فرامین الهی را در مقوله ی امامت برای تمام انسان ها به ارمغان می فرستد. خوشا به سعادت بندگانی که این فیض را درک کردند.

ان شاءا… که خداوند به یُمن این شب عزیز آن قدر به ما عمر دهد که غافل، نادان، جاهل، بی دین و بی اراده از این دنیا نرویم. همه به آن درجه ی کمال انسانی برسیم و بعد به میعادگاه روز حساب برویم. والسلام ….