ضعف ها و عدم شناخت

بسم ا… الرحمن الرحیم

از پیله هاست كه پروانه ها شكل می گیرند و پر پرواز پیدا می كنند. نقطه ضعف ها، پیله های ما هستند كه باید رفع شوند تا به پروانگی برسیم و پرواز را آغاز كنیم. متأسفانه ما انسان ها زمانی كه در سفر شناختی به درون خود به نقطه ضعفی برخورد می كنیم تنها به نقطه ضعف موجود پیله می كنیم و در پیله ساكن می شویم، اما اگر ایمان و باور به پرواز داشته باشیم می توانیم با وجود پیله ها پروانه شویم و پرواز كنیم. خداوند همه چیز را برای رشد و بالندگی انسان، كامل آفریده است؛ از كوه و سنگ سخت تا لطافت و نرمی آب، همگی  گویای روشنی روش بندگی كردن در انسان ها است. طبیعت سرشار از درس های بندگی برای بندگان خداست.

آفرینش انسان و نافرمانی شیطان از سجده كردن در برابر شأن انسان بود كه سبب رانده شدن شیطان از درگاه الهی شد و اسباب دشمنی او با انسان را فراهم كرد و از آن زمان شیطان عزم دشمنی با انسان هایی را كرد كه بر زندگی رنگ بندگی می زنند و در عین حال سرشار از ضعف و كاستی اند؛ و همین نقاط ضعف و كاستی بنده است كه برگ برنده شیطان برای رخنه كردن و دشمنی است. در این میان، بنده حقیقی، كسی است كه با ایجاد شناخت درونی به رفع نقاط ضعف و تقویت نقاط مثبت می پردازد. چنین بنده ای، گاهی بذرهای قوت را از دل ضعف ها جدا می كند و قوت ها را پرورش می دهد و گاهی با تعویض مكان فكری از ضعف ها، قوت ها را پدید می آورد.

هریك از ما زمانی می توانیم از ایمان و باورمان اطمینان حاصل كنیم كه از خویشتن خویش شناخت پیدا كرده باشیم . گاهی لازم است تا پروانه وار زندگی كنیم و همانند پرنده ای عمل كنیم كه با وجود ایمانی كه به پرواز كردن خود دارد در برابر سخت ترین بادها و طوفان ها بر روی نازك ترین شاخه ها هم چنان به آواز خواندن خود ادامه می دهد.

اطمینان حاصل كردن از ایمان و باور ماست كه می تواند ما را از دشمنی شیطان و نفس اماره و هوای نفس ایمِن نگه دارد. اطمینان پیدا كردن از ایمان و باور یعنی رسیدن به نفس مطمئنه. نفسی كه در همه مخلوقات خداوند نهاده شده و همه ی مخلوقات به سوی كسب و رسیدن به این نفس دعوت شده اند.

زمین خوردن ها، ضربه دیدن ها و پیشرفت نكردن ها همه حاصل ضعف ها و عدم شناختی است كه از خودمان داریم. ضعف ها و عدم شناخت هاست كه ایمان ما را سست و ضعیف می كند و تا زمانی كه تشخیص و شناخت ایجاد نشد ما قادر به درمان و تقویت ایمانمان نیستیم . در دوره ی كنونی ما، فراوان اند انسان هایی كه در بیگانگی با خود و خویشتن خود به سر می برند و درصدد شناخت از دیگران اند.

در برخوردهای اجتماعی هر یك از ما بسیار اتفاق افتاده است كه جواب سلام و یا محبتی از سوی فرد مورد خطاب ما نادیده گرفته شود، در چنین زمانی اگر به جای ابراز ناراحتی و وارد كردن سم به درونمان و به سیستم عصبی مان، بتوانیم بر شرایط موجود و صفات درونی خود حاكمیت و تسلط لازم را داشته باشیم و فرد مورد نظر را مانند بیماری ببینیم كه نیاز به توجه و مراقبت دارد، در واقع حوصله و صبر خود را تقویت كردیم.

اقتضای طبیعی هر انسان است كه زمان خشم و غضب، قادر به تصمیم گیری درست نباشد. تعداد بی شماری از جنایت های پیش آمده، نتیجه ی تصمیم نادرستی است كه در حین خشم و عصبانیت است. آقا و مولای ما هیچ گاه در خشم و غضب حكمی را صادر نكردند. حتی زمانی كه این خشم و غضب در جنگ بین ایشان و دشمن خدا ایجاد شد تصمیم ایشان بر هلاكت دشمن نیز با اندكی صبر برای دور شدن خشم و تنها برای رضای الهی بود كه انجام پذیرفت.

توصیه اكید آقا امیرالمومنین (ع) بر دوستان، یاران و شیعیانشان بر تصمیم و قضاوت به دور از خشم و غضب است. قضاوت كردن در زمان بروز خشم و غضب، قضاوتی نادرست و یك طرفه خواهد بود. پاسخ به این پرسش كه چرا بسیاری از انسان ها در حالت غضب آلود تصمیم گیری و یا قضاوت می كنند به ضعف در ایمان آن ها برمی گردد؛ به ایمان ضعیفی كه توانایی پرواز را فراموش كرده است. مجموعه باورهای ماست كه ایمان ما را شكل می دهند. باورهای ما پی و ریشه ساختمان درونی ماست و طرز فكرهای ما مصالح لازم برای بنا كردن این ساختمان درونی است.

بسیاری از بلایا و گرفتاری هایی كه ایجاد می شود محصول باقی ماندن ما در یك ضعف و ناراحتی جزئی است. یادآوری كردن مدام و مكرر محبت های صورت گرفته از سوی ما و بی محبتی از سوی دیگران در زمان غضب آلود بودن ما یعنی وارد كردن نفس اماره و شیطان به درونمان، یعنی یاری كردن شیطان و نفس اماره برای سوختن ما در آتش وجودی مان، یعنی اسیر شدن در دست خودمان؛ و این در حالیست كه گاهی ما یارای به كارگیری و بهره جستن از آن چه در بایگانی مغز و ذهن خویش قرار داده ایم را نداریم.

وقتی زبان به ناسزا باز نكنیم و با چشمانمان زیبایی های خلقت را مشاهده كنیم و لب به غیبت باز نكنیم و در حیطه اختیارات و لذت بردن از نعمات خدا ببخشیم، آن گاه خداوند نیز عاشقانه تر به ما می بخشد. یادمان باشد بخشش، تنها بخشش مالی نیست. ما موظف هستیم خودمان را چنان تربیت كنیم كه ایمان و باورهای ما به یقین برسد كه ما خدایی داریم كه تنهایمان نمی گذارد و وعده اش حق است و بر احوالمان حاضر و ناظر است .

توصیه شدن بر قرائت قرآن به صورت ترتیل، خود بیانگر اهمیت و به كارگیری لحن و صوتی است كه خداوند به زیباترین صورت در اختیار ما قرار داده است. آهنگ زیبای عشق در تمامی طبیعت و تمامی مخلوقات طنین انداز شده است، ما نیز می توانیم این آهنگ زیبا را در جهت رشد و تعالی خویش در وجودمان را طنین انداز كنیم.

در شرایط تعالی قرار گرفتن، ما را به سمت و سوی تعالی می برد و در شرایط ضلالت قرار گرفتن ما و به سمت و سوی ذلت. تحقیر با حقارت همسایه و همجوار است. در بیساری موارد ما خودمان اسباب تحقیر و حقارت را برای خودمان را فراهم می كنیم. ما موظف هستیم تا از مقام انسانی خودمان دفاع كنیم. دفاع كردن با دعوا كردن متفاوت است اما در عین حال گاهی دعواهای ما نیز می تواند تغییر شكل پیدا كند و فرد مقابل را دچار شرمساری كند.

خوبی ها امتیاز محسوب می شوند و امتیازها و مثبت ها، ‌انرژی خوب بودن، سود محض؛ و بد بودن ضرر مطلق است. عینك بدبینی را از چشم هایی كه قادر است زیبا ببیند، برداریم تا زیبایی ها را عمیق تر درك كنیم و فراموش نكنیم كه گاهی ندیدن بهتر از بد دیدن است. والسلام …