ولادت حضرت زهرا (س)

بسم ا… الرحمن الرحیم

در پس گذر از ولادت بانوی دو عالم (س) و در آستانه ولادت مولا امیرالمومنین (ع) هستیم. نیكوست كه در چنین ایامی كاسه های گدایی خود را مملو از نورِ بودن، ماندن و رفتن و رسیدن به یار، طلب كنیم و برای خود و اموات به كرم و فضل این بانوی عظیم امیدوار باشیم كه خانم حضرت زهرا (س) قبل از هر چیز از خداوند خواستار شفاعت محبان خویش بودند.

وقتی خانم حضرت زهرا (س) از خداوند چیزی می خواهند آقا رسول ا… (ص)، آقا امیرالمومنین (ع) و تمامی انبیا، اولیا، ملائكه و مقربین همنوا با ایشان از درگاه خداوند طالب خواسته ی خانم می شوند. بی تردید خانم حضرت زهرا (س) در هر زمان و مكانی مخصوصاً در ایام زیبای ولادت با سعادتشان در نهایت سخا و كرم خواسته های محبان و بندگان الهی را به اجابت می رسانند. شفاعت به دو دسته تقسیم می شود: یك نوع آن بازپس گیری سلامتی در دنیا و نوع دیگر آن مورد رحمت و غفران خاص الهی واقع شدن در سرای اُخروی است كه نوع دوم حائز اهمیت تر است.

لحظات و ساعات ولادت ها، لحظاتی است كه می توان از آقا امام زمان (عج) عیدی خواست. انسان هر قدر در عشق این بزرگواران گامی بلندتر برمی دارد، متوجه عظمتی وصف ناشدنی در این عزیزان می شود. متأسفانه انسان های بسیاری در این عمر كوتاه دنیویی در جهت بهره گیری بیشتر از لذایذ فانی این دنیا به فروپاشی قانون های الهی و ضایع كردن حقوق یكدیگر می پردازند؛ غافل از اینكه در یك لحظه پرونده زندگی جاوید انسان ها در سرای ابدی باز می شود و انسان ها براساس اعمال از پیش فرستاده شده در دو دسته و دو سری متفاوت قرار می گیرند.

خدای رحمان و رحیم از ابتدای خلقت بشر او را از صفات بد و رذایل اخلاقی بر حذر داشته و مُشَوق او برای حركت در سوی الهی و صفات نیك و پسندیده انسانی بوده است. خداوند قادر می توانست از فرستادن بهترین مخلوقات خود كه هادی انسان ها بر روی زمین بودند و قبل از خلقت ابوالبشر خلق شده بودند، جلوگیری به عمل بیاورد. هزاران هزار واژه و ساعت ها سخن گفتن در مورد این بزرگواران هرگز نمی تواند ذره ای از عظمت و شكوه این عُشاق الهی را بیان كند. هر هنرمندی در خلق آثار خود شاهكار و آفرینش ویژه ای دارد. خداوند نیز در خلقت خود حضرت علی (ع) و اولاد پاكشان را شاهكار قرار داد. شاهكارهایی كه علیرغم همه اختیارات موجود در آسمان و زمین، در دنیا با همه‌ ی سختی ها زندگی كردند تا سرای ابدی ما ضمانت شود.

مرگ در كمتر از آنی انسان را در می نوردد و هر انسانی را در زمان مقرر خویش به كام خود فرو می برد. این چنین است كه نباید لحظه ای غفلت كرد، از سوی دیگر به یاد مرگ بودن به معنای این نیست كه نباید به امورات زندگی در این دنیا پرداخت بلكه خداوند همه ی نعمات را برای بهره گیری انسان آفرید اما باید توجه داشت كه زندگی نباید به قیمت وابستگی مطلق به خواسته های دنیویی و نادیده گرفتن خداوند باشد. دشمنان حضرت زهرا (س) نیز تنها به بهای چند روز بیشتر و بهتر زیستن بود كه لعنت ابدی را برای خود خریدند.

كرم و بخشش خاندان مولا در هیچ زمان و هیچ مكانی تمام شدنی نیست اما از آن جائی كه هر چیزی یك اوجی را داراست باید از اوج كرم و بخشش این بزرگواران در این ایام بهره برد و به بندگی خالص بازگشت. عظمت و بزرگی وجود حضرت زهرا (س) به گونه ای نیست كه بتوان به راحتی در مورد آن صحبت كرد. در مورد عظمت وجود دلیل خلقت جهان و جهانیان تنها حضرت رسول (ص)، حضرت امیرالمومنین (ع) و آل پاكشان می توانند صحبت كنند و این بیان و وصف از عهده سایر انسان ها خارج است. حضرت زهرا (س) صَرف نظر از علم لدنی كه داشتند هیچ گاه در بخشش و سخاوتمندی، جود و كرم به پرسش چرا، چگونه و چه كسی نمی پرداختند و می بخشیدند.

به لطف خدا شیعه و رهروی مولا هستیم. هرگاه به ریسمان توبه و استغفار چنگ می زنیم ممكن نیست نظر مولا و حضرت زهرا (س) همراه ما نباشد. مولای ما مولایی است كه با قاتل خود نیز با مهربانی و عطوفت برخورد كردند؛ بی شك چنین مولایی نوای آسمانی محبان خویش را می شنوند و حامی و پشتیبان آن ها هستند. از مهر و مهربانی خاندان رسول ا… (ص) همین بس است كه در هر لحظه ای كه نامی از این بزرگواران برده شود وصل صورت می گیرد. ما باید بدانیم چه چیز را در چه زمانی و چگونه از این عزیزان طلب كنیم.

احادیث و روایات فراوانی مبنی بر علم، تیزهوشی، فراست، فن بیان، گزیده گویی ائمه وجود داشته و دارد. دانشمندان غیر مسلمان و اهل سنت بسیاری نیز در زمان های گذشته بر این علم، آگاهی و تیزهوشی ائمه (ع) واقف بودند. خلفای زمان در دوره ی زیستن هر یك از ائمه هزینه های زیادی را صرف برگزاری جلسات پرسش و پاسخ و پرداخت زر و سیم به دانشمندان یهودی می كردند تا بدین وسیله معصومین (س) را عاجز از پاسخ به مسائل والای علمی جلوه دهند. ما نیز به عنوان رهروی این خاندان باید دارای این تیزفهمی باشیم كه چه چیز را چطور و چه زمانی از خداوند بخواهیم. ممكن نیست همنشین، همراه و همنفس با عترت آل رسول بود و از كرم، بخشش و عنایت این بزرگواران محروم بود. در كنار ائمه و معصومین بودن و با عشق آن ها زیستن در حقیقت یعنی قرار گرفتن در محل امن الهی.

خانم حضرت زهرا (س) با وجود عمر كوتاه ولی اختیارات والا و بی نظیری داشتند و الگویی كامل از فرزندی، مادری، همسری، مریدی و دینداری بودند. در داستان شام آخر حضرت مسیح (ع) اشاره ای مهم بر مائده آسمانی
می كردند و این در حالی بود كه حضرت زهرا (س) چندین و چند بار از مائده های بهشتی متنعم شدند.

پرداختن به ولادت معصومین (س) نیز از جمله مسائل مهمی است كه باید به آن را بپردازیم. خانم حضرت خدیجه (س) به طور شگفت انگیزی در سن و سالی بالاتر از سن بارداری سایر بانوان، خانم حضرت زهرا (س) را به دنیا آوردند و این ها همه نمادهایی روشن و واضح از انتخاب شدنشان بود.

خاندان رسول ا… (ص) تمامی نورند و معجزه. چه بسیار مرده ها كه با نور وجود ائمه (ع) زنده شدند در حالی كه حضرت مسیح (ع) پس از عروجشان مرده ای زنده نكردند. با این وجود بسیار مسیحیان بر پیامبر خود مفتخرند. ما نیز باید اطلاعات و آگاهی لازم برای معرفی دین و مذهب و الگوهای دینی خود را داشته باشیم و نه تنها در قالب مذهب بلكه در قالبی زیبا، كاربردی و تطبیق داده شده با علم روز به تبلیغ و معرفی دین مبین اسلام بپردازیم.

نعمت های فراوانی داریم اما متأسفانه دیر متوجه نعمات اطرافمان می شویم. از ائمه (ع) باید به قدر و اندازه ی عظمت و بزرگواریشان طلب كرد. از خدای یكتا و عظیم نیز باید به اندازه خدایی او خواست. مرحله ابتدایی در خواستن از خدا حذف مادیات و مسائل دنیوی است چرا كه هر كس خدایی باشد از خزائن الهی نیز بهره مند خواهد شد و این گونه است كه نیازی برای حرص و طمع، دزدی، خیانت و … را در خود نمی بیند.

رهرو باید در ایام و اعیاد خاص زرنگ باشد و حس آرامش را در خود بیابد و درك كند. خانم حضرت زهرا (س) بر محبان خود نظر می كنند، نظری از جنس بزرگی خود و نه براساس اعمال ما. وقتی بنده ای خداوند را مورد خطاب قرار
می دهد خداوند از روی كرم و عظمت خویش به بنده نظر می كند اما بدان معنا نیست كه ما باید از اعمال و گفتار خود غافل باشیم. برای رفتن و صحبت با یار باید با اعمال زیبا، داشته و اندوخته وارد شد تا از نظری خاص و ویژه تر بهره برد. روح یك رهرو باید به قدری آماده و مهیا باشد كه بتواند در هر لحظه جسم را با خود همسو و همراه كند تا به حضور معشوق و معبود شرفیاب شود.

در طی طریق ها و حركت به سوی قرب ممكن است وسیله ی حركت ما دچار آسیب شود، در چنین شرایطی باید داشته ها و توشه های ما قادر باشند تا ما را به مقصد برساند. توشه ها، داشته و نداشته های تك تك ما در قلب ماست و رمزش در دستان ما. همه ما رمز را داریم، مولا نیز صاحب رمز هستند. متأسفانه گاهی بازگشایی رمز برای ما برابر است با عدم اندوخته و كوله باری تهی و فرسوده اما مولای كریم باز هم فرصت های توبه و بازگشت را از ما مضایقه نمی كنند. بارها اشاره كردیم در نامه مولا به مالك اشتر، مولا به انواع مدیریت ها اشاره كردند و به ما آموختن كه چگونه و از چه طریقی باید حركت كرد. مولا امیرالمومنین (ع) هزار و چهارصد سال پیش در نهج البلاغه صراط مستقیم را تفسیر كردند و توضیح دادند تا انسان با اندیشه ای روشن و آگاه به سوی حق و پاكی حركت كند.

رهروی مولا باید پر توان باشد و از فن بیان برخوردار باشد. فن بیان خوب كه از شاخه های اعتماد به نفس است، سبب جذب افراد به دین، راه و مرام مولا می شود كه این جذبه از جمله بزرگ ترین بخشش هاست. دینداری یعنی بندگی توأم با زندگی. از فرمایشات مولاست كه بدون معاش نمی توان دینداری كرد. تغذیه یك بخش از معاش است، باقی آن تغذیه ایست كه به اعضا، جوارح و روح خود می دهیم. تغذیه درست نتیجه و ثمره ی درستی را هم به ارمغان می آورد.

از ایام ولادت ها كه آسمان و آسمانیان در جشن و سرورند، بهره ببریم و همانند این بزرگواران در خدمت به خلق باشیم. برای یكدیگر دعا كنیم. تلاش كنیم تا به جوار و نزدیكی بزرگان آسمانی برسیم، آن وقت است كه هرگز طعم كمبودها را نخواهیم چشید.

والسلام …