چگونه رهروی کردن، عید غدیرخم

بسم ا… الرحمن الرحیم

عظمت خداوند بسیار وسیع و غیر قابل وصف است، به گونه ای که چنین عظمتی هرگز در مغز پیچیده انسان که دانشمندان همچنان در پی کشف آن هستند، نمی گنجد. مدعی عشق علی (ع) و آل او هستیم و خود را رهرو آن بزرگواران می نامیم، در حالی که در اندک سختی یا قرار گرفتن در صحنه امتحان الهی می لغزیم و ناله سر می دهیم.

متأسفانه مسائل و آزمون های الهی را با نگاه و دیدی دنیایی می بینیم. دنیای امروزه ی ما سرشار از انسان های دین زده و روشن فکر مآبانه ای است که عظمت امیرالمومنین (ع) و آقا اباعبدا… (ع)، شجاعت و جایگاه آقا ابالفضل (ع)، صبر، مدیریت و بردباری خانم حضرت زینب (س) را به سُخره می گیرند و این حوادث عظیم را اتفاقی ساده ی در گذر تاریخ می بینند و این در حالی است که آنان غافلند از این که شیطان درون و بیرون را تا چه میزان بر خود مسلط کرده اند.

در خلقت بشر، انسان های گوناگونی با جثه و ظاهرهای متفاوتی آفریده شده اند. کشفیات باستان شناسان امروزه نیز حاکی از تفاوت در خلقت و حقانیت قرآن است که دانشمندان با آشکار نکردن کشفیات خود، سعی در کتمان این حقیقت عظیم دارند که قرآن هزار و چهارصد سال پیش توسط پیامبران و ائمه رمزها و رازهای خلقت و انسانیت را بیان کرده است. نام مبارک آقا امیرالمومنین (ع) در دوره کنونی زندگی بشر، خود بزرگ ترین اعجاز و آرامش است.

نعمت گران قدر محب و رهرو مولا بودن را که خداوند بر ما عطا کرده، قدر نمی دانیم. در دنیای امروزه که قومیت های جاهل با نام اسلام و خلیفه، سعی در کُشت و کُشتار انسان ها دارند، از جمله پیش بینی هایی است که توسط ائمه (ع) و معصومین (س) بازگو شده بود.

علائم آخر الزمان اعم از شیوع و پیدایش انسان های ظالم و جاهلِ به ظاهر مسلمان، سونامی های رخ داده در دریاها و تغییرات عجیب در آب و هوا، تغییر نوع پوشش زنان و مردان، همگی هشدارها و پیش بینی هایی بود که معصومین (س) بر آن احاطه کامل داشته و به انسان ها اعلام نمودند اما در این میان خوش به سعادت آنانی که ایمان و باورهای عمیق قلبی و دینی خود را با هیچ ظاهرسازی، تجمل گرایی و تسلط هوی و هوس (که از بدترین نوع است) تعویض نکرده و با این وسیله ها خود را وارد بیراهه های ظلمت نمی کنند. همه آفریده ها و مخلوقات از گیاهان، جانوران تا اشرف مخلوقات، همگی محکوم به فنا هستند. دنیا برای همه مخلوقات تنها محل گذر است و بس. عمر کوتاه ما هر قدر هم در نظر ما طولانی و بلند مدت به نظر بیاید در برابر آفرینش بیکران الهی لحظه ای بیش نیست.

خوب و مطیع بودن به امر پروردگار در این عصر که نفس، تسلط وسیعی بر انسان یافته و در زمانی که گذشت و مهربانی تعبیر به پوچ گرایی شده، بسیار سخت و در عین حال ارزشمند است. باور داشته باشیم که خداوند نعمت عظیمی به ما عنایت کرده، چرا که با وجود انحرافات، لغزش ها و اشتباهات کوچک و بزرگ، هر لحظه ای که اِتکا به نام مولا کنیم، عطر امیدواری و عشق الهی را در ما زنده می کند و به ما فرصت اِحیا و سازندگی می دهد.

زیبایی، مال و مِکنت برای هیچ کس ماندگار نبوده است. انسان ها نیازمند به زندگی و بهره گیری از نعمات الهی با تلاش حلال هستند. انسانی که در پی کسب روزی حلال است، مطمئناً محتاج خلق نخواهد شد. برکت روزی حلال غیر قابل قیاس با ثروت اندوزی های حرام است. گاهی فقر مالی بسیار ارزنده تر و بهتر از غنی بودن های به دور از حق و حقانیت است.

متاسفانه علیرغم حکمت های بی بدیل الهی هنوز غصه ی نداشتن های مالی را می خوریم. هر چند طبیعت انسان چنین است، که اگر این گونه نبود، نیازی به مراقبه و تلاش برای رسیدن به کمال نبود. تفاوت معصوم بودن و نبودن نیز در همین وسوسه های آنی است. در پیشگاه الهی افراد معصوم محدودند اما انسان قادر است خود را به حیطه ی امن معصومیت نزدیک کند.

هر چند رسیدن به این حیطه بسیار دشوار است اما برای کسی که از خود رها می شود و به وادی فقر یعنی بی نیازی خود را می رساند، ممکن است. کسی که وارد وادی فقر می شود یعنی از حرص و طمع حذر کرده است. بسیاری از جنایت، حق کشی و گمراهی ها ریشه در حرص و طمع انسان دارد.

ذات گناه و گناه کردن شیرین و لذت بخش است. افراد پاکدل و سالکی هستند که در مقابل حلاوت و شیرینی که از گناه بر دل نشاندند، گناهکار و گمراه می شوند. به طور مثال، برخی افراد در مقابل سودی که فرد بدهکار با رضایت به آن ها می دهد، وسوسه شده و از آّن جائی که شیرینی سود پول را در وجودشان حس می کنند، به تدریج به سمت رباخواری سوق پیدا می کنند و بدین ترتیب از خوی و خصلت انسانی و اعتقادی خود جدا می شوند. بارها و بارها دنیا ثابت کرده، زندگی که اساس و پایه ی آن بر رباخواری بنا شود، فناپذیر خواهد بود. رباخواری عقوبتی سخت در دنیا و آخرت برای فرد رباخوار و حتی نسل های بعد از او به همراه خواهد داشت.

خداوند ظلمِ ظالم را در وقت و زمان خود به او باز می گرداند. بزرگ ترین ثروت این است که انسان در لحظه خواب اطمینان داشته باشد که آهی پشت سر او نیست، دلی را نشکسته و مورد رنجش قرار نداده است. ثروتمند حقیقی کسی است که با عشق مولا سر به بالین بگذارد و به شفاعت ایشان در جهان پس از مرگ امیدوار باشد.

قدر لحظات جمع شدن در این محفل الهی را بدانیم. آیا تاکنون با خود اندیشیده ایم که چگونه خود را رهرو می نامیم، در حالی که پر از خطا، اشتباه و قصورات هستیم؟ رهرو یعنی رعایت کردن قوانین الهی. خانم ها باید مسئله ی پوشش و حجاب را به خوبی لحاظ کنند.

ارزشمند و مقدس است کسی است که نام حضرت علی (ع) بر تار و پود وجودش نشسته و بر لبانش جاری می شود. نام مبارک حضرت علی (ع) هر فردی را به توانگری می رساند و توانمندی های او را شکوفا می کند. دنیا با همه ظواهر دوست داشتنی اش در مقابل نام مولا بی ارزش ترین بی ارزش ترین هاست. با غدیر خم شروع کنیم و مرور کنیم ضعف، قوت، اشتباه و لغزش هایمان را تا توان رسیدن به کاروان عشق آقا ابا عبدا… (ع) را داشته باشیم. چنانچه درونمان را به طور صحیح رسیدگی کنیم با امنیت روحی و قلبی کامل می توانیم همراه و هم قدم با یاران با وفای آقا امام حسین (ع) شویم. بارها گفتیم خریدار اشک عزادار آقا اباعبدا… (ع) مادر بزرگوارشان حضرت زهرا (س) است، اما باید دقت داشته باشیم منظور از اشک، اشکی توأم با شعور و معرفت است. حرکت آقا امام حسین (ع) سرشار از درس و حکمت بود. عاشورا تابلوی تمام نمای زندگی و بندگی در تمامی ابعاد مادی، معنوی، دنیوی و اُخروی است. اعمال و مناسک حج در کربلا نیز عملاً اجرایی شد. داستان قربانی شدن حضرت اسماعیل (ع) توسط پدرشان حضرت ابراهیم (ع)، سعی، صفا و مروه و بسیاری اعمال دیگر. در بسیاری از ادیان و در تمامی ادوار، حداقل سن برای قربانی کردن گوسفند شش ماه گفته شده و این در حالی است که جگر گوشه ی خانم رباب (س) تنها شش ماه و یک روز داشتند. مطابق با روایات، خون گران بهای طفل آقا امام حسین (ع) هرگز به زمین نچکید و توسط آقا ابا عبدا… (ع) این خون به آسمان ریخته شد.

حال کمی تأمل کنیم؛ ما مدعی رهروی از چنین بزرگوارانی هستیم؛ آیا با این وجود مجاز به تکرار اشتباه و گناه هستیم؟ آیا شایسته ی رهرو مولا هست که تسلیم و دربند هوی و هوس درون باشد؟ با خود صادق باشیم و نباشیم از دسته کسانی که با تعلل در دو راهی، هم دنیا و هم آخرت خویش را حبط می کنند. صداقت را با خودمان شروع کنیم و به خودمان دروغ نگوییم.

بسنجیم که حقیقتاً مرد راه (مرام مولا) هستیم؟ مرام مولا هرگز چنین نبود که حقی ناحق و یا در جایی ضعیف کُشی شود یا پاداشی بی زحمت داده شود. مولا تا لحظات واپسین زندگی شان، نان بازو و دست رنج خویش را استفاده کردند. به شرایط و مقام ظاهری مشاغل خود چشم ندوزیم. عرق جَبین کارگر که ساعت ها زحمت کشیده شرافتمند و پربهاست. بسیاری از گرفتاری و بیماری های امروزی، حاصل رعایت نکردن همین حلال و حرام هاست. این که در گذشته می گفتند: فرزندان بر سر سفره پدر و مادر نان خوردند، حاکی از لقمه حلال تناول کردنشان بود.

دین مبین اسلام بسیار از اهمیت علم و علم آموزی سخن به میان آورده است. با خود مُدارا کنیم تا آرامش داشته باشیم، چرا که تنها آرامش است که فکر سالم را به ما می دهد و ما را از آشفتگی دور می کند.

خداوند برای هر چیزی حدی قرار داده و توسط پیامبرانش انسان ها را از افراط و تفریط بر حذر داشته است. انسان تنوع طلب است اما این تنوع را می تواند هم در راستای درست زیستن و هم در راستای گناه به کار ببندد. هر محصولی تنها با رسیدگی است که به ثمر می نشیند. در وادی فقر و غنا بکوشیم، ورود یافتن به این وادی ما را از افتادن در بسیاری خطا و اشتباهات مصون می دارد. ریشه ی بسیاری از گمراهی ها در نیازها و مال دنیاست.

شیطان همیشه در کمین است و گاهی کسانی را در دام خود اسیر می کند که هیچ کس تصورش را نمی کند. مال حلال راه نجات همه انسان هاست. لقمه حلالی که با کارگری به دست آمده باشد باعث فخر و مباهات، و لقمه حرامی که با گناه و دزدی فراهم شده باشد مایه ذلت است. شاکر نعمتِ سلامتی باشیم و از فقر مالی ناله و شِکوه نکنیم. ان شاء ا… در عید بزرگ غدیر خم فرصت را غنیمت شمرده و با صاحب عشق تجدید بیعت کرده باشیم که همانا مولا سرور ما در دو سراست. والسلام…