مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
قرآن معجزه ی عظیم خدا برای راهنمایی بشر و بشریت است .
قرآن رودخانه ی عمیق هدایت برای بنده هایی است که در راه بندگیشان دل و فکر و اندیشه یشان را به مسیر رود سپردند و درخشش نورانی کلام وحی را چلچراغ مسیر 7 تا 70 گانه ی رهرویشان کردند .
قرآن نمونه ی عینی و عملی معجزه ی مردان آسمان و مجموعه ی بی نظیر و پر رمز و راز عالم هستی است .
و عشق بزرگترین اذن برای دریافت کلید از کلام خداست و پیامبران و امامان بزرگترین مجری برای اجرای احکام الهی و بهترین عاشق برای عاشقی است .
بندگی ، بهترین ، با امکانات ترین و مهیاترین مسیر برای رسیدن به حد اعلای عاشقی است .
انتهای جاده ی عاشقی سراسر نور و بهشت تنها یک منزلگاه برای عاشقانی است که برای رسیدن به هدفشان تنها به انتهای جاده می نگرند .
خود سازی و خود شناسی نکته مهم سوره ی مبارکه ی مجادله برای سالکانی است که عزم سفر پیش گرفتند و راهی راهند اما فوران ضعف ها آن ها را از صف عاشقان دور کرده و در پی راهی برای رسیدن هستند.
یاد بگیریم و درس ، از مولایی که علیرغم شأن و عظمتشان راه بندگی پیش می گیرند و ناله کنان به درگاه خدا خود را این چنین معرفی می کنند .
انت معبود و ان عبد و هل یرحم عبد الا المعبود …
انت رب و انا المربوب و هل یرحم المربوب الا رب …
چه رمزی پشت ناله و عبادات مولاست که در مقابل معبود خویش مدام به بندگیشان اشاره می کنند ؟؟؟
عشق میانبر مسیر برای رسیدن و تقرب است و نماز میانبر راه برای خود شناسی و جبران عقب ماندگی ها و غرق شدگی هایمان است .
برای ملاقات با خدا بهتر است از نردبان نماز استفاده کنیم اما نمازی که هیچ کس و هیچ چیز جزء خدا در آن نباشد ، نمازی که برای خودشناسی شناخته شود .
آن وقت است که دریچه های نور خدا باز می شود و سراسر وجود ما را سرشار از برکتِ شفا ، دانش و گنجینه های معنوی خدا می کنند .
درست است که خواسته یا ناخواسته دچار روزمرگی شدیم اما عشق ، نماز ، خود سازی در معدن وجود ما باید آن قدر یافت شود که نه تنها ما را از مسیر پرپیچ و خم رهرویمان عبور بدهد بلکه قدرت بیمه کردن ما در مقابل آسیب روزمرگی ها را داشته باشد .
برای یک رهرو کافی نیست تا در مقابل معشوق تنها ادای تکلیف کند و به نماز بایستد بلکه نمازِ یک رهرو آن قدر باید شناخته شده و پرداخته شده باشد تا اذن پیدا کند و حجاب ها برایش برداشته شود .
چنین نمازی باید در قالب نمازهای هدیه باشد و بهتر است آن را از نمازهای یومیه یمان جدا کنیم .
چنین نمازهایی اوج معاشقه و مناجات برای لحظاتی است که ناممکن ها ممکن می شود و آیات کلام الهی بر دیدگان نمایان می شود .
سِر دیده های آقا امیرالمومنین نمازهای ایشان را چنان متمایز، عاشقانه و عارفانه می کند که سرمستی حاصل از آن سختی نیزه را برایشان آسان می کند .
نماز عاشقانه ظهر صحرای نینوا تجلی راز صحنه هایی بود که آقا ابا عبدالله و یاران باوفایش در پس دریچه های باز شده ی نور در حال نظاره بودند و این چنین عزم سفر در کنار یار کردند .
لحظه ی شروع نماز عاشقانه ، لحظه نتیجه گیری و به ثمر نشستن معاشقه و نمایان شدن نادیده هاست .
حالا که دنیا اسباب پیشرفت و رفاهش را روز به روز دارد مهیاتر می کند لازم است تا ما هم اسباب پیشرفت معنویمان را فراهم کنیم و با نماز پله پله به ملاقات خدا نائل شویم .
فقط باید دقت کنیم نردبان پیشرفتمان را به جای محکم تکیه بدهیم و پلکان هایش را با فاصله ی درست بچینیم .
حس گیری و تمرکز بهترین راه برای باز کردن دریچه های تاریکی است که در آن یار را جستجو می کنیم .
عشق حقیقی زمانی شکل می گیرد که ما یار را برای خودش بخوانیم نه برای خودمان که اگر این چنین باشد به راحتی اسارات به دست هوی و هوس ، شهوت را پذیرفتیم .
یاد بگیریم که خدا را برای خدا بخوانیم .
وقتی رسم عاشقی را به جا بیاوریم و جزء جلوه های یار را نبینیم و جزء به خاطر او قدم برنداریم آن وقت است که از خود شناسی به از خود بی خود شدن می رسیم و مست می عشق می شویم .
وقتی عاشق هستیم و جلوه ی یار را می بینیم دیگر خسته و ملول و درمانده نمی شویم .
اما فراموش نکنیم که : راز سجده های سجاد , راز گرسنگی روزه ی روزه دار خدا حضرت زهرا , راز سردی آتش بر جسم و تن ابراهیم خلیل الله و راز آرامش صلاة آقا امیرالمومنین , تنها مست شدن از جام عشق و راهی کوی یار شدن است .
الهی پیمانه های عاشقیمان لبریز از عشق . والسلام …