شکرگزاری و توکل

بسم الله الرحمن الرحیم

شروع امتحانات الهی برای بنده های خدا همیشه با شروع قدم های شیطان برای برقراری سد و مانع مصادف است. شیطان همواره سعی و تلاش خود را در راستای گمراهی بنده های خوب و راستین خداوند عملی می کند.

روز محشر ، روز عبور آسان بنده های است که اعمال شان را در دنیا با نور طلایی ایمان آذین بستند و در حساب پس انداز خدا پس انداز کردند تا موقع حسابرسی بی هیچ مانعی به مقصد الهی یعنی بهشت برین خدا برسند.

درست است که انوار طلایی بنده های خوب خدا متفاوت است اما همین انوار است که رسیدن ما به فردوس الهی را راحتر می کند.

خدا را یاد کنیم و دعا کنیم و قدر لحظه های ناب عاشقی را بدانیم و خودمان را از روزهای زیبای ولایت و ولادت بهره مند کنیم. اگر کمی تلاش کنیم  و زحمت مان را پای دلمان بدهیم آنوقت در آسمان ها می درخشیم و معروف می شویم و وقتی هم که معروف شدیم خدا اسپانسر دلمان می شود تا موقع امتحان از هزینه کردن اندوخته های دلمان نگران نباشیم.

یادمان باشد خدا تنها حامی و تکیه گاهی است که حتی در لحظه های گناه و ناسپاسی هم دست از حمایت ما برنمی دارد. راه های رسیدن به خدا سهل و آسان است. لازمه ی یاد کردن خدا فریاد بی صدای دلمان است که نیت هایمان را می سازد. عالم تحت الشعاع خواست و اراده ی پرورد گاری است که زوال ناپذیر ترین و گزند ناپذیر ترین است و در قدرتش محدودیت بی معنی بی معنی است. رحمت بی حد و حصر خداوند است که اجازه بهره مندی از نعمت خوردن و پوشیدن و شاد بودن را به ما می دهد و فرصت بندگی را فراهم می کند. همه ی راه ها مهیا و فراهم است تا هدف خدا از آفرینش اشرف مخلوقات نهایی شود و انسان رسم بندگی بیاموزد.

بندگی لحظه های آزمایش صبر و تحمل بنده های خداست. صبری که اگر محقق شود ما را در مسیر عاشقی و اگر محقق نشود در بیراهه های ظلمت پیش می برد.

فراموش نکنیم که وقتی احساس می کنیم فراموش شدیم خداوند بیش از پیش ما را می بیند و می شنود. خدای ما خدایی که با وجود همه ی بی نیازی و همه قدرتش از بازگشت بنده اش خوشحال می شود.  زمان قهر خدا آن قدر کوتاه است که تنها یک کلمه استغفار عامل بخشش و برپا کردن عشق و دوستی دوباره با اوست.

خداوند ما را برای خودمان و برای سعادت خودمان می خواهد . خدا می خواهد زندگی جاوید ما در سایه سار موهبت و نعماتش باشد نه در قعر دوزخ و قعر آتش.

بارها گفتیم و از کلام نورانی وحی شنیدیم که خداوند به اندازه وسعمان از ما طلب می کند. همان طور که انتظار عفو بخشش را داریم باید ببخشیم و عفو کنیم. اساس پیشرفت و موفقیت ما ذکر و یاد خداست. ذکر خدا نیت او و نهایتا به زبان آوردن است.

یاد بگیریم که همه لحظات مان ، همه قدم های مان  به یاد خدا و توکل نام خدا باشد. خدا توکل کننده هایش را دوست دارد و فرموده است که تنهایشان نمی گذارد.

هجوم شیطان را جدی بگیریم و مراقب نفسمان باشیم . صحت و سلامت روح و جسممان است که باعث ترقی و پیشرفتمان
می شود، پس مراقب باشیم و دقیق تا گزند دشمنی شیطان ما را تبدیل به بیماری بی حرکت نکند.

در زندگیمان امیدواری و توکل را جاری کنیم تا مشمول حمایت خاص خداوند باشیم.

در مسیر عاشقی دقت کنیم تا از چراغ قرمز تعادل عبور نکنیم که اگر عبور کردیم خودمان را وارد بیراهه های افراط و تفریط کردیم. خداوند قادر و دانا دوست دارد تا بنده اش را آن قدر توانا ببیند که اگر قدم در بیراهه گذاشت، متوجه باشد و برگردد.

در عشق ما به ائمه افراط جایز نیست. اکرام و احترام به ائمه باید به خاطر خدا باشد و الا گناه محسوب می شود. علی و اولاد علی دوست داشتنی اند چرا که دوستان خدا هستند و دوستان خدا دوست داشتنی اند چرا که برای راهنمایی و یاری رساندن ما فرستاده شدند.

برای زودتر به مقصد رسیدن باید مدام به خودمان یادآوری کنیم :

(از کجا و برای چه آمده ایم ؟ به کجا می خواهیم برویم ؟).

آن وقت است که نتیجه یادآوری ما می شود پی بردن به اشتباهات و تندروی های ما.

شاکر دائمی خدا باشیم و در تمام لحظات شکر خدا را کنیم تا خدا حساب ویژه اش را شامل حالمان کند و در امتحاناتش برایمان کارت تخفیف صادر کند. برای خودمان تکلیف قرار بدهیم که از یک مناسبت تا مناسبت بعدی توکل را تمرین کنیم.

برای محکم تر کردن تکیه گاهمان یاد بگیریم اول با امید به خدا و بعد با مدد از ائمه شروع به انجام کارهایمان کنیم. سجده شکر به جا بیاوریم و در ازای انجام هر کدام از کارهایمان شاکر خدا باشیم آن وقت می بینیم که چه طور اعمال و رفتارمان رنگ و بوی خدایی گرفته است. وقتی رنگ و بوی خدایی گرفتیم دیگر با وابستگی های دنیوی کاری نداریم. وقتی با وابستگی ها خداحافظی کردیم خدا در رحمت و حکمتش را بیش از پیش باز می کند.   برای خواندن و شنیدن طنین الهی هم باید شاکر باشیم که این شکر اسباب دادن کلیدهای نورانی قرآن برای باز کردن قفل های زندگیمان است. شاکر بودن ما را از افتادن در دام افراط و تفریط نجات می دهد. دعا و مناجات یعنی تکرار، یعنی جایگزین کردن محبت دائمی خدا در دلمان . برای عشق ورزی بیشتر با یار، زیباست اگر از سوره های خوانده شده ی هر هفته مناجات بنویسیم و تکرار کنیم.

ان شاءالله توکل و مناجات ما به قدری عمق بگیرد که در هر حالی از درونمان نشأت بگیرد .  

والسلام