وقار

بسم ا… الرحمن الرحیم

و تبارک به بهترین خالقی که همه چیز را برای انسان و انسان را برای عشق خویش خلق کرده است . و تبارک به پروردگاری که انسان را با وجودی مملوء از قدرت و توانایی آفرید . و وای بر مخلوقی که قدرنشناسی پیش گرفته و فراموش کرده که معشوقی سراسر عاشق در انتظار بازگشت اوست . مشیت الهی ، اساس تولد انسان برای متولد شدن ، زندگی کردن و به ثمر نشستن است و مرگ زمان جدا شدن از لباس خاکی و پیوستن به معشوق همیشگی یعنی  خداوند است . چهارده معصوم  قشنگ ترین و نورانی ترین بخش خلقت هستند که همگی از آغاز رسالت تا پایان مسیر امامت یعنی منجی عالم بشریت، در صف رجعت هستند تا بازگردند و دنیا را منور کنند . اشاره به رجعت و بازگشت انسان،  70 تا 80 بار کلام وحی را نورانی و مزین کرده است . رجعت پل بازگشت به پایان جهان و آغاز معاد برای 313 گلی که برای گلستان شدن جهان و جهانیان دوشادوش یار و همراه خویش قدم بر دنیا می گذارند و دسته ی بعد،  انسان هایی که حد اعلای بندگی را طی کردند و به مقام کمال و قرب نائل آمدند و دسته ی سوم،  انسان های که در مقابل ساحت مقدس دوست قد علم کردند و شرک ورزیدند و به رسولان خندید و فرامین الهی را به سخره گرفتند . انسان هایی که رسول خاتم را مجنون و دیوانه خطاب کردند و در مقابل حق مسلم ولی خدا ایستادند و ظلم و ستم را بر آل ایشان تمام کردند . رجعت دسته ی سوم یعنی مشرکان و کافران اجباری و به دور از اختیار است .تا پایان جهان تاوانی بر همه ظلم ها و ستم هایشان باشد و اتمام جهان صحنه ورود و آغاز به حسابرسی در پیشگاه الهی را فراهم کند . 

اما قلب هایی که آنقدر کامل و بزرگ شدند تا حب علی و آل علی را در خودشان جای دهند، شتاب کنند و  دفتر عظیم  خودشناسیشان را با سرعت بیشتری ورق بزنند و درونشان را دقیق تر جستجو کنند ، از فرصت ها نهایت استفاده را ببرند و جنة و نار را فراموش کنند تا همراه کاروان عشق به مقصد نهایی و هدف الهی نائل شوند . وقتی هدف نهایی عشق و رسیدن به عشق است دیگر هیچ جنة و ناری قادر به راضی کردن دلمان نمی شود و فقط رضای نور و رسیدن به نور است که ما را متبلور می کند و راضی نگه می دارد . برای بالا رفتن از پله های ترقی و قرب الهی باید به جایگاه و وسع و توانایی خودمان بسنده کنیم و از مقایسه کردن امتناع کنیم .

همه انبیاء و اولیای الهی براساس شرایط و اقتضای زمان خویش مأمور بر اجرای مأموریت شدند . خداوند در هر دوره و عصری انسان ها را به علم و آگاهی دعوت می کند و از انسان می خواهد تا قرآن را کلید گشایش علوم و رمز آگاهی اش قرار بدهد . باز هم لازم است تا با سفر دوباره به درونمان بررسی کنیم هر نَفَسی که ممد حیات است، آیا وقتی برمی آید مفرح ذات است ؟ آیا نَفَسمان وقتی برمی آید نَفسمان را زنده می کند ؟ آیا نَفَسمان وقتی برمی آید به حیاتمان رحمانیت می دهد و آن را به سمت صراط المستقیم هدایت می کند یا خیر ؟ یکی از رودخانه هایی که ما را به اقیانوس معرفت و خودشناسی می رساند متانت و وقار هر انسانی است. کم صحبت کردن نشانه ی متانت و وقار درونمان است و شاخصه ی بزرگ و بارز اصحاب رسول الله و آل رسول است .

مرور بر تاریخ ثابت می کند که هیچ متانت و وقاری زاییده ی ثروت و ثروتمندی نبوده است .تاریخ سرشار از انسان های تهی دستی است که قلب هاو اندیشه های غنی داشتند و هم چنین سرشار از انسان های غنی ایست که قلب ها و اندیشه های تهی داشتند . در مسیر سالکی و رهروی تنها تلاش ماست که ما را حرکت می دهد و  به جلو پیش می برد . نعمت مال و فرزند هیچگاه به تنهایی قادر به حرکت و پیشرفت ما نمی شود . نعمت مال ، فتنه و آزمایش هر مومن و بنده ای برای اثبات بندگیش است .

یاد بگیریم همان طور که در برابر اشتباهات و کوتاهی هایمان از خدا طلب فرصت می کنیم در مقابل قصورات دیگران نیز فرصت بدهیم و زود قضاوت نکنیم  که همین زود قضاوت کردن هاست که اسباب تهمت  دروغ ، و بهتان را فراهم می کند . قدر برکاتی را که خداوند در  اختیار مان گذاشته را بدانیم برکت توانایی و توانمندی ، برکت وقت و زمان ،  برکت فکر و اندیشه و … . وقار درونی ایجاب می کند تا انسان وقت شناس و قدر دان باشد و برای همه خوبی ها و بزرگی ها احترام قائل باشد . میزان شخصیت هر فرد به میزان احترامی است که به دیگران قائل می شود.  خداوند بنده هایش را با تمام عشق و احترام آفریده است . احترام و ادب آقا ابالفضل (ع) نسبت به امام زمان خویش آقا اباعبدالله (ع) درس عظیمی از حفظ حریم و حرمت است . ادب زائیده ی حرمت و احترام است . و بزرگ شدن ظرف ظرفیت و تحمل ،  عصاره و ثمره ی وقار و متانت است .  صحبت های نابجا و نامناسب و ابراز وجود کردن های بی موقع ، نشانه ی ریشه دار نبودن وقار درونمان است .

همه ی ما موظفیم تا انسان ها را به حرمت این که مخلوق خالقی عظیم هستند، احترام کنیم و ارزش این احترام را تا زمانی که دچار شرک نشده اند ، حفظ کنیم . شکوفه ی تواضع و فروتنی وقتی به گل می نشیند و باز می شود که بذر احترام را در دلمان کاشته و عملی کرده باشیم . وقتی متواضع ایم با اندیشه های نادرست خداحافظی می کنیم و ذهنمان را از افکار متفاوت آزاد می کنیم . استمرار تواضع ما نهایتاً به فروتنی و خضوع و خشوع در برابر پروردگار می انجامد و از ما بنده ای متواضع می سازد .

وقتی آستانه ی صبر و تحمل را بالا بردیم ، وقتی وقار را در دلمان ریشه دار کردیم و وقتی یاد گرفتیم حریم حرمت ها را حفظ کنیم، در واقع قدرت اندیشه یمان را بالا بردیم و مغزمان را جایگاه تجمع انرژی مثبت کردیم،  این است که  آرامش پیدا می کنیم و سطح توقعمان فروکش می کند و تمام وجودمان را شعف و سرمستی فرا می گیرد . وقتی سلول های وجودیمان شاد است ،  قطب جذاب می شویم ،جاذبه ی توأم با احترام ما را کم کم  تبدیل به مشاور و مَحرم  و سنگ صبور می کند ، آن وقت است که اگر کسی دلش لرزید و در عرش کبریای خدا یادی از ما کرد ، توشه یمان از موهبت و پاداش خدا لبریز می شود . وقار اعتماد به نفس می آورد . نماز بهترین زمان و مکان برای تمرین وقار است .  بسیاری از گرفتاری و بیماری ها از عدم شناخت ما از خودمان است . وقتی از اعمالمان راضی هستیم ، شعف ، نشاط و شادی شامل حالمان می شود . کوچکترین ناراحتی ها تک تک سلول های ما را تحت تأثیر قرار می دهد . ادامه و استمرار ضعف ها و ناراحتی ها ی ما حجاب های برداشته شده را می پوشاند و ما را به عقب برمی گرداند .

انتظار فرج راهبرد قشنگ و بزرگی است که از عشق مولا آغاز و با انتظار فرزند بزرگوارشان به پایان می رسد و ما را پیش می برد . امروز که از شهر پر رحمت رجب وارد شهر وسیع و عظیم شعبان شدیم با تمام وجود هدیه های تولد آقا امام زمان(عج) را فراهم کنیم و سبکبال به مرکز شهر و محل تولد عشق پرواز کنیم . هدیه ی تولد ما ، اعمال پاک و نیکمان است که باید برای عرض پیشکش تقدیم ناجی عالم بشریت کنیم .

به امید طلوع آخرین خورشید امامت . والسلام