تغذیه روح و جسم

بسم ا… الرحمن الرحیم

 جسم سالم و روح صالح دو بال پرواز برای پریدن و رسیدن به کوی یار است . هموار شدن مسیر عاشقی مستلزم همراهی کردن جسم و روحمان ، برای شناخت و حرکت است .

همانطور که جسم ما نیاز به رسیدگی و تغذیه سالم دارد،روح ما نیز نیازمند رسیدگی و تغذیه است .

رسیدگی به روحمان از شناخت خودمان و نقاط ضعف و قوتمان شروع می شود . در این شناخت لازم است تا ضعفها و منفی ها را از بین برده و نقاط قوت روز به روز شکوفا شده و به ثمر بنشیند .

فراموش نکنیم شکست های ما پایه های رسیدن به پیروزی هستند . شناختِ علت شکست ها و برطرف کردن آن هاست که ما را آماده ی پیروزی های بزرگ می کند .

حالا باید بیاندیشیم که جسم و روح سالم و تغذیه سالم را چگونه پیدا کنیم؟

راهی شدن آقا ابا عبدالله به صحرای کربلا نه از مظلومیت بلکه برای ترسیم زندگی حقیقی در اوج عبادت و بندگی بود .

آمدن پیامبران ، امامان و معصومین ،همه و همه برای نشان دادن چشمه های زلال و جوشان الهی برای رفع عطش و سیراب شدن روح های تشنه ی ماست .

این است که در روز های غم و اندوه انبیاء ، گریستن و در غم فرو رفتن به تنهایی کافی نیست ،باید آنان را بشناسیم و رهسپار راه این عزیزان و بزرگان باشیم  ،باید الگو بگیریم و به زندگی حقیقی توأم با بندگی بپردازیم.

آفرینش ائمه و پیامبران سرشار از قدرت ، توانایی و علم لدنی است و نیاز آنها تنها نیاز به مسئولیت هاست ، ما هم باید مسئولیت پذیر باشیم و این مسئولیت عملی نمی شود مگر اینکه جسم و روح ما به مقاومت ، پایداری و هم خونی رسیده باشد . پایداری است که انسان را می سازد و بالعکس یأس و نا امیدی است که انسان را ویران می کند.

منشأ ، شخصیت و ذات انسان ، حاصل تمامی توانایی و قدرت خصایص نیک پروردگارمان است.

آمدن پیامبران و امامان  تماماٌ برای ارشاد و راهنمایی است و تکریم و تنظیم تنها در شأن خدا است و بس .

فکر کنیم در مقابل چنین خدایی!!!

آیا ما خواندیم و  خدای مهربان اجابت نکرد ؟؟؟

آیا ظرف روحمان را آماده کردیم و خدایمان آن را سرشار از روزی نکرد ؟؟؟

در شکست ها خودمان را بررسی کنیم و نقاط ضعف مان را از بین ببریم و به پایداری مان مداومت کنیم .

هر چند ادای نماز و روزه ، عبادت پاک و الهی محسوب می شود اما این برای رهرویی که رهسپار هم جواری یار و معشوق و به دنبال عشق حقیقی و رسیدن به ” کُلِ شَیِ یَرجَعُ الاَصل ” است ، کافی نیست. یک رهرو باید پایدار و مقاوم باشد .

گفتیم :طبیعت سرشار از درس و الگوست …..

تلاش و حرکت صبورانه ی موج و برخورد آن با صخره های سخت ، همت و تکاپوی بذر های کوچک برای رشد و نمو و به ثمر رسیدن است . همگی درس ها و الگو های آفرینش برای انسانهایی است که می اندیشند و به ذکر و تسبیح همه ی آفرینش گوش فرا می دهند. سعی و تلاش های ما ، در راه رسیدن به خدا همگی تسبیح و ذکر اعضا و جوارح ما محسوب می شوند.

تغذیه ی روحمان را بشناسیم . بین غذای جسم و روحمان تناسب برقرار کنیم . آمادگی و خستگی روحمان را بسنجیم و زمان  استراحت و اندیشه را بشناسیم  تا به سد بزرگ ناامیدی برخورد و روح خسته یمان را با یأس ناامیدی رو به رو نکنیم . اخلاق ، رفتار و منش روحمان را بشناسیم و به آن ها آمادگی دهیم .

خلاقیت ما از آمادگی های ما سرچشمه می گیرد و وقتی این خلاقیت فی سبیل الله شد ، خدا هم دست حمایت و یاریش را بیش از بیش به سمت ما می آورد. فکر کنیم و زمان بیشتری را به خودمان برسیم .

یادمان باشد برای عبادت و بندگی کردن نیازی نیست تا به دورتر از حریم خودمان فکر کنیم . نگاه کردن و بررسی کردن نیازهای جسمی و روحی خودمان مهم ترین گام جهت اثبات بندگیمان است .

برای بروز استعداد ها ، نبوغ ، علم ، دانش و ایمانمان نیاز به توانایی و تندرستی داریم .انسانی که راه رسیدن به خدا و شناخت خدا را پیش گرفته است، انسانی تواناست ، به توانایی هایمان ایمان بیاوریم .

وقتی مسولیت هایمان را می پذیریم و غذای روح و جسممان  را پیدا می کنیم ، خلاقیت هایمان سر، باز می کند و شکوفا می شود . وقتی شکست هایمان را پل رسیدن به پیروزی قرار می دهیم ، فاتح قله های پیروزی و موفقیت می شویم .

بارها گفتیم : زندگی ائمه سرشار از درس ، حکمت و الگوست ….

آقا امام حسین (ع) با تمامی شهامت و شجاعت ، ممکن نبود تا مظلوم واقع شوند چرا که پدر بزرگوارشان ، امیر المومنین حضرت علی (ع) فرمودند : هر کس مظلوم شود ، در ظلم ظالم شریک است . بنده خوب خداوند نمی تواند مظلوم باشد . فراموش نکنیم که حق کشی با مظلوم واقع شدن متفاوت است .

فرصت هایمان را غنیمت بدانیم و همانطور که برای اعمال دیگرمان وقت می گذاریم ، برای رسیدگی به روح و مغزمان هم وقت بگذاریم ، آن وقت است که حرف های مغزمان را می فهمیم و متوجه می شویم ، این است که گاهی بر حوادث و اتفاقات آگاه می شویم . آگاهی ما بر آنچه پیش خواهد آمد ، حاصل تغذیه مناسبی است که روح و مغز ما داشته است .

لذت های معنوی ما که گاهی در اثر کمک و مدد به دیگران شکل می گیرد ، تغذیه ایست که روح ما را از چنین عملی دریافت می کند.

در خودسازی هایمان تمرین و ممارست را کنار نگذاریم ، چرا که معشوق ما خدای است که از شنیدن صدای بندگان گناهکار خویش هم خشنود می شود و لذت می برد .

خودمان را بشکنیم تا دیگران را درک کنیم و قلبهای شکست را بفهمیم . زبانمان را کنترل کنیم تا از اثرات مثبت و زیبای آن بهره مند شویم . فراموش نکنیم بنده ی خدای ارحم الراحمینی هستیم که رحمت عام آن چنان وسیع و گسترده است که حتی کافران و بی دینان ، روزی خور سفره ی پاک الهی اند .

یاد بگیریم تکلیف وار عمل نکنیم ، لازم است تا عشق را تمرین کنیم . برای عشق بازی و معاشقه با معشوقمان باید پاک، پاکیزه و زیبا به محضر یار برسیم . حقیقت عشق ، محبت و عشق بازی ما را از ترس مرگ ایمن می کند چرا که مرگ شروع دیدار و زندگی جدید خواهد بود .

تغذیه درست به روح و مغزمان ما را از افتادن در چاه های عمیق حق الناس نجات می دهد . حسادت ها و تنگ نظری ها ، ویرانگر و از درون انسان را پوچ می کند و از بین می برد . بیان حرف های ناشایست و نادرست حق الناس هایی است که ما را سال های سال در توقفگاه های قیامت نگه می دارد و کوله بارمان را خالی خالی می کند .

تغذیه درست و مراقبت بر اعمال و رفتارمان از ما انسان کامل پدید می آورد ، انسانی که شایسته ی شفاعت و رسیدن به قرب الهی است . و السلام