مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
ارزش یاد کردن اموات و قرآئت فاتحه و نیز انجام خیرات برای آنان به قدری بالا است که مال فراوان دنیا که آنان قبل از مرگ به جا گذاشتند، هرگز نمی تواند برایشان چنین خدمتی را ارائه دهد؛ زیرا در ابتدا چگونگی به دست آوردن مال و حلال و حرام آن بسیار حائز اهمیت است. ثانیاً این که آیا به واسطه دریافت نعمت مال در صدد شکرگزاری و انجام فرامین الهی بوده یا خیر؟ و ثالثاً پس از رسیدن به ورثه، آنان اموال را در جهت خیر استفاده کرده اند یا در جهت شر؟
خوب است بدانیم داشتن مال بیشتر، مسئولیت بیشتری را هم بر عهده فرد می گذارد. متأسفانه همیشه هستند کسانی که بدون در نظر گرفتن مسئولیت دنیوی و اُخروی که مال برای آن ها ایجاد می کنند، به کسانی که از نظر مالی در سطح بالاتری از آنان هستند، حسادت می کنند و در این میان وای به حال آنان که اموالشان به فرزندان ناصالح و گاهی اولاد عاق والدینی می رسد و در زمانی که روحشان اذن آزادی دارد و منتظر خیرات و هدیه از سوی آن هاست، چیزی جز عذاب دریافت نمی کنند.
حالِ مُتِوَفی در هر شب جمعه به منزله فرد زندانی است که در انتظار دیدار عزیزانشان است و در میان انبوه افراد او تنها کسی است که برای دیدن عزیزانشان اذن نیافته است. بنابراین از فرصت استفاده کنیم و تا هستیم از خیرات برای اموات در غروبی که اموات تشنۀ دریافت هستند، دریغ نکنیم. خداوند را شاکریم که سالیان سال توفیق یافتیم تا در جهت کسب معرفت به یاد اموات نیز باشیم. فراموش نکنیم اگر یاد کنیم، یادمان خواهند کرد و اگر یاد کردیم و کسی در دنیا یادمان نکرد، خداوند در اوج فضل و کرم تعدادی از فرشتگانش را مأمور می کند تا برایمان هدیه های الهی ارسال کنند و از ما نیز یاد شود.
بارها گفتیم “بدی را با بدی جواب دادن” بدین معنا است که اگر در مقابل بدی دیگران بدی کردم یعنی با آن فرد تفاوتی ندارم اما اگر توانستیم به حرمت داشته های معنویمان و کلام الهی، کینه را از دلمان پاک نماییم، می توانیم خود را رهروی علی (ع) و آل علی (ع) بگوییم. نگاه سرد دیگران را با گرمی وجود پاسخ دادن یعنی عاشق بودن. اندوهناک ترین نگاه سرد که باید رُعب در دل انسان بیاندازد، نگاه سرد خدا و مولا است؛ وگرنه نباید هیچ نگاه سردی ما را غمگین و گاهی برآشفته کند.
وقتی بار عاشقی می بندیم تا برای ادای عشق در جلسه حاضر شویم، بدانیم که مد نظر و مورد حمایت خدای بزرگ هستیم؛ بنابراین در برابر عمل های ناشایست و ناپسند دیگران، عشق را مجسم کنیم تا ما عکس العملی زیبا ارائه دهیم. دقت داشته باشیم پاسخ بدی را با نیکی دادن به منظور نادیده گرفتن حقمان نیست و می توان در کمال ادب به واسطه صحبت، فرد را متوجه کرد که خوب برخورد کردنِ ما نشانی بر ضعف و ضعیف بودنمان نیست و نشانی بر حرمت گذاشتن به همنوعمان است.
یادمان باشد عشق صاحب دارد و عشق پاسخگوی رفتارها است. در عاشقی باید خود را شکست تا به معشوق رسید. انسان ها ذاتاً دوستدار تعریف و تمجید شنیدن هستند اما مراقبت باید کرد، چرا که تعریف و تمجیدها علاوه بر رشد و ارشاد انسان می تواند، دیو غرور و منیت را در درون انسان ها بیدار کند و اینجا است که باید خود را به خدا سپرد که تا او حافظ ما در برابر طغیان منیت ها باشد. شیطان همیشه از یک راه و یک مسیر بر انسان ها غالب نمی شود؛ گاهی شیطان از طریق نزدیک ترین ها وارد انسان می شود. وارد شدن در راه و مرام مولا و آل ایشان نعمت و ماندن در آن نعمتی عمیق تر است. انسان صِرف خوردن و خوابیدن خلق نشده است بلکه برای هدفی والا خلق شده است. انسان رفتنی است همان طور که دنیا و قبرستان ها نمادی روشن بر این حقیقت است. یاد کردن اموات نیز از جمله ی همین نعمات هستند. باشد که به دعای این بزرگواران همگی در صراط مستقیم گام برداریم. والسلام