مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
همگی ما برای وقتی معین پا به جهان گذاشتیم و زندگی آغاز کردیم اما در لابه لای هیاهوی این دنیای زیبا بسیار توصیه شدیم که به یاد اموات باشیم و هر از چند گاهی در قبرستان حاضر شویم و علاوه بر سر زدن به رفتگان خود، دل به درس های روشن این سرزمین تاریک و خفته دهیم. حضور در قبرستان ها به ما یادآور می شود که مسافر این دیار هستیم و دیر یا زود باید بگذاریم و بگذریم و می آموزد که با دلبستگی و وابستگی ها سفر خویش را سخت و سنگین نکنیم؛ چرا که دنیا محل گذر است و انسان ها دارایی هایشان را اعم از مال، همسر و فرزند در دنیا باقی خواهند گذاشت و خود با کوله باری از اعمال نیک و یا بد به دیدار معبود می شتابند.
اراده ی خدا فوق هر اراده ایست و عمر هر انسانی در ید قدرت الهیست. مرگ ناگزیر همه انسان ها را در برمی گیرد، چه آنان که در کشور فقیر با عدم امکانات زندگی می کنند و چه آنان که در کشوری غنی در اوج رفاه و آسایش به سر می برند. اغراق نکردیم اگر بگوییم قبرستان ها جای است که تصمیم ها و انتخاب هایمان واقعی تر و سنجیده تر خواهد بود، بی گمان تصمیم و انتخاب صحیح، اعتماد به نفس انسان را بارورتر می کند و انسان را به اهداف و نیات درستش نزدیک تر می کند.
دقت کنیم و به یاد داشته باشیم که خداوند معدن جود، سخا و رحمت است. پس اگر دردی می کشیم و یا در رنج و گرفتاری واقع شدیم یعنی باید چشم دل بگشاییم، باید قدردان نعمت ها و لطف الهی باشیم و بررسی کنیم عمل یا اعمالی را که نعمتی را از ما سلب کرده و یا در مسیر غم، درد و یا سختی قرار داده است. بسنجیم و ببخشیم و یا اگر لازم بود طلب حلالیت کنیم و به جبران رفتار، کردار و یا گفتار اشتباه خود بپردازیم. در بسیاری مواقع سختی ها درهای رحمت الهی هستند که به واسطه پذیرفتن حکمت خدا و سنجش صحیح اعمال به روی ما گشوده می شوند.
مدعی عشق بر اولین امام شیعیان هستیم پس باید تاب و تحمل درد، سختی، فشار، نخوردن ها و نخوابیدن ها را داشته باشیم و با مواجهه با هر ناملایمتی لب به گله و شکایت باز نکنیم و اسیر و در بند یأس و ناامیدی نشویم. مشکلات و رنج ها هشدارهای خدا برای اصلاح و تصحیح کارنامه عمل ماست پیش از آن که در سرای باقی نتیجه اشتباهات و لغزش های خود را ببینیم.
هوشیار باشیم و بدانیم که مطابق با فرمایش مولایمان آقا امیر المومنین (ع) چنان عاشقانه بندگی کنیم و ره پیماییم که گویا آخرین عمل در بندگی خود را انجام می دهیم و چنان امیدوارانه به آینده بنگریم که گویا عمر حضرت نوح (ع) را خواهیم داشت. چنین عبارت و جمله پر محتوایی درس سنجیده عمل کردن و همواره امیدوار بودن را رمز بندگی موفق می داند. ما نیز که پیروی امام بر حق مولا امیر المومنین (ع) هستیم باید سرشار از دقت نظر و هوشیاری باشیم و از ورود هر ناامیدی به درونمان به شدت جلوگیری کنیم. انسانی که به دنبال معنویت و بندگی است باید مقاومت و مبارزه با نفس را یاد بگیرد و درد دیگران را درد خود بداند و تنها به آرامش نسبی خود بسنده نکند. در این دنیا همه چیز نسبی است، ممکن است امروز بی مشکل و بدون دغدغه باشیم اما فردایی مشوش پیش رو داشته باشیم.
بی شک همه ی ما در ماه میهمانی خدا روزه داری کردیم و از هر آنچه سبب ابطال روزه هایمان می شود، دوری کردیم اما آیا در روزهای عادی که روزه نبودیم صبر و تحمل خود را در نخوردن و نیاشامیدن محک زدیم و توانستیم روی امیال خود پا بگذاریم؟
متأسفانه بودند و هستند افراد فراوانی که تنها به خاطر یک وعده غذای بهتر و یا رسیدن به جاه و مقامی والاتر نتوانستند نفس خویش را مهار کنند و تن به شهادتی دروغ دادند و زندگی خانواده ای را به ویرانی کشاندند. گاهی ایستادگی نکردن مقابل نفس فجایع و حق الناس هایی جبران ناپذیر را رقم می زند.
برخی از صحابه رسول خدا(ص) که پس از رحلت ایشان آقا امیرالمومنین(ع) را از جانشینی پیامبر (ص) منع کردند و همچنین بسیاری از شیوخ نهروان که سر ستیز و دشمنی با مولا برداشتند از دسته افرادی بودند که نتوانستند نفس خویش را مهار کنند و بر امیال و خواهش های دنیویشان غلبه کنند.
تصور خامی است اگر فکر کنیم ما هرگز از دسته این افراد نخواهبم بود؛ چرا که همه ما دشمنی آگاه و قسم خورده به نام شیطان را در کمین انسانیت خویش داریم. تنها انسان هایی می توانند ادعا کنند که قادرند نفس خویش را مهار کنند که لحظه به لحظه به مراقبه و تزکیه نفس مشغول باشند.
قدری به قضاوت خود بپردازیم و از قضاوت دیگران دست بشوییم. خوی و خصلت های خود را بررسی کنیم و قبل از این که قضاوت شویم خود را قضاوت کنیم تا در جرگه مومنین در بهشت الهی وارد شویم. به خود پرداختن را باید از خود شروع کرد، خودی که در خانواده، در محیط کار و در اجتماع زندگی می کند. محیط زیست مگر تعریفی جزو محل زندگی برای تک تک ما دارد، مسئولیت پذیری و مراقبت نسبت به محیط زیست از جمله وظایفی است که می تواند از ما، خودی زیبا و متعالی پرورش دهد؛ چرا که احترام به حقوق سایرین و حرمت گذاری بر نعمات الهی در رأس وظایف ما قرار می گیرد.
یوم حساب روز بزرگی است که هر آنچه آفریده شده و مورد عدم مسئولیت پذیری ما قرار گرفته بر علیه ما شهادت خواهند داد. زمین و زمان و همه موجودات و مخلوقات الهی در هر لحظه در حمد و ستایش و تسبیح پروردگار خویش هستند و ما به عنوان اشرف مخلوقات غافل.
آفرینش جهان و جهانیان بر پایه نظم و نظام بندی الهی است و در آفرینش هیچ چیز بیهوده خلق نشده است. متأسفانه به از خود بیگانگی نزدیک می شویم و برکت و نعمات را از دست می دهیم. اسراف کردن و شاکر نبودن، انسان ها را به دورانی از زیستن سوق داده که ساعات طولانی کار و فعالیت نیز تأمین کننده روزمرگی افراد نیست. اسراف های ماست که کودکان فقیر و گرسنه را در سنین بازی، شادی و درس خواندن راهی خیابان ها می کند. اسراف های ماست که تعادل اکوسیستم را بر هم می زند و زندگی جانوران را تغییر می دهد. هر جا اسراف باشد رحمت و برکت خدا از آنجا دور و دورتر می شود.
از خود شروع کنیم و نگوییم برای تغییر جامعه یک نفر کافی نیست. جامعه از هر یک به یک ما تشکیل شده است. عزم کنیم و تحول ایجاد کنیم تا اجتماعی در خور آقا امام زمان(عج) داشته باشیم. والسلام…