بسم الله الرحمن الرحیم
مطابق با فرمایش آقا رسول ا… (ص) همسایه‌ی خوب، نعمت و رحمت خداست. انس‌گیری با کتاب قرآن نیز به منزله‌ی داشتن همسایه‌ای خوب و همدمی گرانقدر است.
مأنوس شدن با قرآن، انسان را تا جایگاه والای انسانیت بالا می‌برد و او را همجوار با مولای خوبان، آقا امیرالمؤمنین (ع) می‌کند؛ جایگاهی که سراسر عشق، نور و رحمت است و بهشت و جهنم معنایی ندارد. هر چند بهشت و همه‌ی نعمت‌هایش ارزشمند است اما در برابر عشق بیکرانه‌ای که از سوی مولا بر انسانِ مأنوس شده با قرآن، می‌تابد، بی‌مقدار و غیرقابل قیاس است.
تنها در سایه‌ی امن الهی و نور بی‌مثال قرآن است که می‌توان آخرتی آباد و آینده‌ای روشن ترسیم کرد. در سفر به سرای باقی تنها چیزی که همراه با ما وارد زندگی جاوید می‌شود، اعمال و کردار ماست. در این سفر، بی‌مقدارترین مال‌ها نیز قابل انتقال به زندگی جاوید ما نیست.
توصیه‌ی مدام به مرور مشق عشق، تلاوت آیات الهی، تکرار نام ائمه (ع) و حب اهل بیت (ع) سبب می‌شود تا پرونده‌ی اعمال ما سراسر ابراز عشق به خاندان نور باشد.
قرآن و عترت که ارث عظیم پیامبر برای انسان‌هاست، بی‌شک مایه‌ی نجات و رستگاری است.
در عالم مادی همه‌ی ما گاهی برای به دست آوردن یک شی با‌ارزش برنامه‌ریزی می‌کنیم و ممکن است از برخی خواسته‌هایمان نیز صرف‌نظر کنیم. حال آن که بسیاری از ما حب و عشق بی‌نظیر ائمه (ع) و معصومین (س) را با ساده‌ترین و پیش‌پا‌افتاده‌ترین امور معاوضه می‌کنیم. وقتی می‌دانیم و به کرات به ما ثابت شده که از دنیا، چیزی جز ثمرات و معنویات را نمی‌توانیم با خود به عالم آخرت ببریم، پس هرگز نباید حب این بزرگواران را به بهای ناچیز دنیا بفروشیم.
روز حساب، روز به زبان آمدن و شهادت دادن همه‌ی اعضا و جوارح ما در مقابل اعمالی است که ما به وسیله‌‌ی آن ها انجام دادیم. فراوانی مال حلال در زندگی افراد نعمت است، و چنانچه این مال بر حسب انتخاب فرد در راستای مسیر الهی استفاده شود، کاملاً سود و منفعت الهی خواهد داشت ولی چنانچه در راستای تخریب خود انسان (مانند اعتیاد) و آسیب رسانی مستقیم یا غیرمستقیم به سایر انسانها (مانند رباخواری) استفاده شود، کاملاً زیان‌بار خواهد بود. دقت داشته باشیم، هر قدر هم از نعمت مال برخوردار باشیم و آن را دارایی خود بدانیم، باز هم در مقابل جسم و جانمان مسئولیم و موظف به حفظ امانت الهی خواهیم بود.
در یوم قیامت تک‌تک اعمال ما مورد بررسی و حسابرسی قرار خواهد گرفت. همان طور که قبلاً گفتیم اولین وکیل حاضر در سرای محشر حضرت باب الحوائج آقا علی اصغر (ع) هستند که به قاتل خود اشاره می کنند.
بهترین انتخاب برای رهرویی که از نعمت مال بهره مند شده، این است که همانند مولا قناعت، پیشه کند و در ضمن شاکر بودن به بخشش و گذشت در راه خدا بپردازد. هر یک از ما می‌توانیم بر اساس انتخاب‌های خود به مال دنیا عزت و شرافتمندی ببخشیم و یا این که بالعکس آن را مایه‌ی ذلت، گمراهی، جهالت و غفلت قرار دهیم. در جهان آخرت هیچ فرصتی برای بازگشت و جبران اعمال وجود ندارد و این نامه‌ی اعمال ما است که تعیین کننده‌ی جایگاه ما و به دنبال آن شفاعت معصومین (س) می‌باشد.
از جمله‌ی ثمرات مرور مشق عشق، عشق بازی، حس گیری معنوی و تکرار خوبی‌ها و نیکی‌هاست که در حیات اُخروی سراسر برکت را برای ما به ارمغان می آورد.
این اعتقاد و باور قلبی را در خود ایجاد کنیم که هر آن چه هست و نیست از آن خدای یکتا است و ما مالکیتی بر هیچ چیز نداریم.
گاهی ما انسانها در مقابل برآورده شدن حوائج خود وعده‌ها و پیمان‌هایی را بین خود و خدا تعیین می‌کنیم اما به محض گشایش درهای رحمت و برآورده شدن حاجتمان، غرق در مادیات می‌شویم و حقیقت وجودیمان را به خود و خدا نشان می‌دهیم. خداوند عادل است و دانا؛ اوست که مطابق با جنبه و ظرفیت وجودی ما، ما را از نعماتش بهره‌مند می‌کند، و او می‌داند ما در چه موقعیت‌هایی بنده‌ی خدا باقی می‌مانیم و از انسانیت فاصله نمی‌گیریم.
مولای ما، مولایی است که در زمان امامتشان و دقیقاً در زمانی که خلیفه‌ی خدا در زمین بودند، هیچ امکانات رفاهی و آسایشی برای خویش فراهم نکردند. در طول تاریخ نیز هیچ یک از دشمنان مولا، هرگز ثبت و یادداشتی از امکانات مولا نداشتند.
باور عمیق و درستی است اگر بدانیم تعریف و تمجید آن چیزی است که دشمن انسان از او می کند. گاهی نیز دشمن ما در قالب کنایه و تمسخر یک ویژگی از ما را نام می‌برد که در واقع تأیید کننده‌ی خوبی ما می‌باشد.
ورود رفاه از یک سو و خروج اعتقادات از سوی دیگر یعنی فراهم شدن آتش جهنم. به‌کارگیری نعمات خدا در جای خود در حقیقت پیشگیری از هر ضرر و زیان جسمی و روحی به انسان است. جسم و روحی که پرورش پیدا می‌کند، مقاوم می‌شود و به او مهربانی و محبت را یادآور می‌شویم، بی‌شک در زمره‌ی خوبان قرار خواهد گرفت.
اثرپذیری از ما زمانی شکل می‌گیرد که ما خود عامل بر سخن و افکارمان باشیم. نمی‌توانیم مدام در حال خوردن از بهترین‌ها باشیم و توصیه کم‌خوری به دیگران کنیم. مرد میدان می‌خواهد که سنگ بر شکم ببندیم و همچون مولایمان کم بخوریم و زیبا و عالمانه بیاندیشیم. مهم این است که گرسنه بمانیم و بتوانیم دین فروشی و مرام فروشی نکنیم.
مولا امیرالمؤمنین (ع) نه تنها بر شکم بلکه بر روح خود سنگ بستند. رفتار، اخلاق و گفتار ایشان نشانی بر تربیت کردن تک‌تک اعضا و جوارحشان بود. کوته فکری‌های ما در برخی مواقع آسیبی وسیع را شامل حالمان می‌کند. متأسفانه بسیار خطا می‌کنیم و آسیب می‌بینیم ولی از آن‌ها درس نمی‌گیریم بلکه آسیب را دلیلی بر بی‌توجهی خدا نسبت به خود می‌بینیم. مولای ما در کنار ساده پوشی بسیار پاکیزه بودند.
محبت و مهربانی صفت انبیاست. بارزترین صفت پیامبر ما نیز حُسن خلق ایشان بود. در محدوده‌ی حسن خلق است که مهر و مهربانی، گذشت و بخشش وجود دارد. حسن خلق به ظاهری متبسم و زیبا سخن گفتن خلاصه نمی‌شود. خلق خوشی همانند یک بذر است که ثمرات فراوانی را نصیب انسان می کند. متأسفانه هستند افرادی که حسن خلق ما را مورد سوء استفاده قرار می دهند اما این ماییم که در چنین وضعیتی نیز باید بر هدف و تصمیم اخلاقی خود مُصِر باشیم.
روزها در پی هم می‌گذرند و هر روز نوبتی برای رفتن انسانی به سرای باقی است. این گردونه هم چنان می گردد و دیر یا زود موقع کوچ ما نیز فرا خواهد رسید اما در این میان کسی مرگ را با همه تلخی، به گوارایی خواهد چشید که از حسن خلق و حب خاندان رسول ا… (ص) بهره مند شده باشد. اگر مرگ را فرش قرمزی برای ورود و قرارگیریمان در کنار یار ببینیم، آن وقت است که مرگ شیرین خواهد شد. تلاوت قرآن، صله رحم، بدی را به نیکی پاسخ گفتن، گشاده رویی با مهمان از جمله اعمالی است که فرش قرمز ورود ما را فراهم می کند.
- خوبی و نیکی، مهر و مهربانی ثمرات بی شماری را در دو سرای انسان دارد. امروزه دانشمندان بسیاری متفق‌القول می گویند که افراد پرخاشگر، کم حوصله و خشن دنیایی سرشار از بیماری و طول عمری کوتاه‌تر دارند. اجازه ندهیم مهربانی با ما قهر کند و از ما روی گردان شود،
- به سراغ مهر و مهربانی برویم. کمی با خود خلوت کنیم و برای خود برنامه‌ریزی کنیم که هر چند وقت یک بار اعمال خود را بسنجیم و معدل گیری کنیم. اعمالمان را جلوی آینه قرار دهیم و ببینیم چه باز پس می گیریم. همان طور که می‌دانیم آینه صادق است و جز انعکاس خوبی در مقابل خوبی و بدی در مقابل بدی چیزی در برابر ما نخواهد گذاشت. وقتی ما قادر نیستیم عدالت را در مورد خودمان جاری کنیم چطور متوقع هستیم که دیگران در مورد ما عادلانه برخورد کنند.
- خداوند و رسولان او بسیار از بدخلقی و آثار مخرب آن با انسان ها صحبت کرده و انسان ها را از آن برحذر داشته اند. هر عمل بدی، رفته رفته و اندک اندک آثار خود را در ما ایجاد می کند.
خداوند در آیه ای از قرآن و در مقابل آفرینش بی‌بدیل خویش بر خویش تبریک و آفرین گفت (فتبارک الله احسن الخالقین)، اما اینکه این زیبایی چیست و مقصود خدا از دوست داشتن زیبایی چیست، قابل تأمل است. زیبایی را نباید صرفاً زیبایی ظاهر دید؛ منظور از زیبایی، جوهر، مبدأ و منشأ هر چیزی است. همانا ما در پی کسب این زیبایی ست که در کنار یکدیگریم.
آن زیبایی که خداوند در نهاد مولا علی (ع) دید و فتبارک الله را بر این احسن الخالقین فرمود؛ همان زیبایی نیز می‌تواند در وجود ما نیز ظهور کند. در آفرینش الهی همه‌ی انسانها یکسان و برابر آفریده شدند، اما در تبلور زیبایی و به کار بستن آن، انسان است که انتخابگر و تعیین کننده است.
همه ما عشق مولا را دنبال کردیم اما تا چه حد؟ آیا در حدی عاشق هستیم که علیرغم نرسیدن به خواسته یا حاجتی باز هم راهی راه باشیم؟
از پیامدهای غفلت، جهل و نادانی است که مرد و زن، پیر و جوان، با سواد و بی‌سواد نمی‌شناسد و در اثر غفلت گریبان هر انسانی را می‌گیرد. انسان چنانچه خود را بشناسد و میزان ثمردهی و یا عدم ثمردهی خویش را بررسی کند، قوه‌ی اِدراکش بالا می‌رود و امتحان را از غیر امتحان تشخیص می‌دهد و بر اساس برنامه‌ریزی امتحان خود را به درستی پیش می‌برد.
سعی کنیم در کنار آنالیز و رسیدگی به خود، برنامه‌ای با عنوان دیدار با خود بگذاریم و برای دقایقی نیز شده به خود سر بزنیم. منصفانه به مهمانی وجودمان برویم و با لباس اخلاق و همانند برخورد فکری و ظاهری که با دیگران داریم به دیدار میزبان وجودیمان برویم. بسیاری از خوبی‌ها و بدی‌ها در اثر تکرار تبدیل به عادت و عادت تبدیل به رفتار می‌شوند.
انسان موجودی اجتماعی است و باید در اجتماع زندگی کند. در دین ما خانواده پایه و اساس است. رفتار و اخلاق در شغل ما نیز بسیار مؤثر هستند. طبیعتاً روزی که فرد با آرامش و شادی شروع به کار می‌کند با روزی که با عصبانیت کار خود را آغاز می‌کند بسیار متفاوت است.
در راستای رهروی خود یکی از نواقص ما این است که هنوز یک بسته رهروی آماده در مورد خود نداریم که بتوانیم در شرایط و موقعیت های مختلف مطابق با آداب رهروی ارائه دهیم. رفتار درست را انتخاب کنیم و از گناهان به دور باشیم.
بارها گفتیم هر پروژه‌ای در هر زمینه‌ای بی‌هدف و بی‌برنامه شکست پذیر است. ما نیز چنانچه بخواهیم موفق باشیم باید دارای برنامه باشیم و برای برنامه‌ریزی نیازمند دریافت اطلاعات از خود و رفتارهای خود هستیم که این دریافت حاصل نمی‌شود مگر در اثر شناخت از خود. امید که در راه شناخت پیدا کردن از خود ثابت قدم و صبور باشیم. والسلام…
دیدگاهتان را بنویسید