مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
اعمال ما پس انداز ماست، پس اندازی برای روزهایی که خطرات در کمین هستند و ما به ناگاه متوجه می شویم که چطور چنین خطر بزرگی را از سر گذراندیم. خدای ما خدای ارحم الراحمین است، خدایی که دوست ندارد از پس انداز بنده هزینه کند، پس فضل، کرم و عظمتش را به کار می گیرد و از بی کران محبتش بنده را یاری می دهد.
در این روزهای سرد زمستانی مبادا لباسی اضافه و گرم در خانه داشته باشیم، در حالی که از آشنایان، اقوام و دوستان کسی بدون لباس گرم باشد. همیشه گفتیم کمک کردن خصوصاً به خویشاوند با حجب و حیا باید با رعایت حفظ شخصیت فرد باشد تا برای کمک دهنده و کمک گیرنده دلچسب و دل نشین باشد. بخشش کنیم، آن هم از چیزی که دوستش داریم، بی شک بهترین ها را دریافت خواهیم کرد و لذت بی انتهایی را تجربه خواهیم کرد.
آنچه امروز نویسندگان و روانشناسان بزرگ در قالب کلمات و جملات خاص به کار می برند، همانند قانون کارما در حقیقت همان توصیه و شیوه خانم حضرت زهرا (س) در بخشش و گذشت است که از زمان های بسیار دور به همه ما ابلاغ شده است. از کمترین ها برای خود اعمال جاوید باقی بگذاریم؛ بدین ترتیب که از خرده نان ها برای تغذیه پرندگان استفاده کنیم و به یاری حیوانات خصوصاً حیواناتی که در حوادث دچار آسیب شدند، بشتابیم. در طی زندگی بشر، بودند افرادی که به حرمت کمک رسانی به حیوانات مورد عنایت و غفران الهی واقع شدند. فکر نکنیم که ما فقط یک نفر هستیم و یک نفر به تنهایی قادر نیست رَویه و شیوه های اشتباه بندگی و زندگی را تغییر دهد.
هر یک از ما در وهله اول رهرو هستیم و در وهله بعد سفیر و پیام آوری برای ابلاغ آنچه آموختیم. چنانچه خود عامل بر آموزه های خویش باشیم و بر اطلاعات دینی و مرامی خود واقف باشیم، می توانیم در جمع خانوادگی و یا هر جمع دیگری به معرفی زیبایی های دین خود بپردازیم. روزی که الگوی خوبی و نیکی برای سایرین شدیم، مطمئن باشیم ثواب و مقامی بس عظیم نزد پروردگار خواهیم داشت، آن وقت است که تشنگی عشق را با خدمت به خلق برطرف می کنیم و آنچه اندوخته برای زیارت در نظر داریم، تقدیم به درمانده ای می کنیم که علاوه بر درد و رنجِ بیماری، درد و رنجِ بی پولی را به دوش می کشند.
مدح و ستایش، شعر و متنی نیست که در وصف مولا و اهل بیت باشد و یا با محتوای الهی نگاشته شده باشد و خوانده شود و آقا امیرالمومنین (ع) خود شخصاً شنونده آن نباشند. انسان به اراده کردن است که پیروز می شود، وقتی اراده می کنیم تا به حفظ کلام خدا بپردازیم بی شک ملائک و فرشتگان الهی یاریمان خواهند کرد. انسان وقتی با کلام خدا مأنوس می شود، در میان آسمانیان مطرح می شود. قاری، حافظ و شنونده قرآن همگی از مدنظران پروردگار کریم هستند.
بارها از خدمت به خلق به عنوان بالاترین عبادت صحبت کردیم. گاهی یک لبخند، یک عیادت، یک همراهی و همدردی بسیار ارزشمندتر از پول و مادیات است. گاهی نیز فرزندانی هستند که صِرف تأمین هزینه و مخارج والدین سالمند خویش، خود را از سایر مسئولیت ها و مهرورزی ها دور می کنند و چنین تصور می کنند که خدمت به والدین در گِرو پرداخت هزینه آنان است. در حالی که بدیهی و روشن است که هر پدر و مادری از فرزند خود فقط عشق، مهر و محبت می خواهد. والدین پیش از آن که جویای آسایش باشند در طلب آرامشند، آرامشی که در کنار عزیزانشان و با بوییدن و در آغوش کشیدن آنان برایشان فراهم می شود. کسی که به خاطر مال دنیا به اصل و ریشه خود پشتِ پا می زند، هرگز قابل اطمینان نخواهد بود.
کمی به این موضوع توجه کنیم که خالق ما نیز خداست یعنی ما نیز خلق خدا هستیم، پس خدمت به خود در جهت رشد و ترقی درونی و بیرونی در واقع خدمت به خلق خداست و نزد خدا بالاترین عبادت است. از سوی دیگر باید توجه داشت که ظلم در حق خود نیز ظلم در حق خلق خداست؛ چرا که تن و بدنی که فکر می کنیم مالِ خودمان است و به دیگران مربوط نمی شود، امانتی است که خداوند در اختیار ما به مدت محدودی قرار داده است. فردی که به خود و شخصیت خود ارزش قائل نباشد، نمی تواند برای شخصیت دیگران ارزش قائل باشد.
ظلم به خود با ظلم کردن به دیگران تفاوتی ندارد. پیش تر گفتیم خود آزاری نهایتاً منجر به دیگر آزاری می شود. خصوصاً گاهی مواقع که فرد در خود آزاری چنان به آزار خود می پردازد که خواسته یا ناخواسته دیگران را در تبعات مشقت بار آزارش شریک می کند. فرد معتادی که همه زندگی، وظایف پدری و همسری خود را در مصرف کردن مواد مخدر خلاصه کرده است، قطعاً علاوه بر خود آزاری و لطماتی که به خود وارد می کند، آسیب های سنگینی به خانواده خود وارد می کند. پس نمی توان گفت ما مسئول خود هستیم و به دیگران مربوط نمی شویم. الگوی ما مولایی است که اولویتش همسر و فرزندان گرانقدرشان بود.
انسان باید قاطعانه و مصمم تکلیف خود را مشخص کند که آیا می خواهد بنده باشد و بندگی کند و یا نمی خواهد در مسیر بندگی گام بردارد. اما انسان باید بداند اگر بنده بودنش را پذیرفت و راه بندگی پیش گرفت باید مطابق با قوانین الهی حرکت کند. “خدا کریم است و مهربان تر از مادر”. برای آنان که راه دلدادگی و بندگی انتخاب کردند، پیش از انتخابشان راه هدایت نشان داده و از انبیا، اولیا و ائمه بی نظیرش بر زمین نازل کرده تا کسی در گمراهی باقی نماند. رسول دین ما، آقایی بودند که پیش از رسالتشان معروف بودند به امین بودن و حُسن خُلق داشتن. حال می توان راه دین برگزید و الگویی هم چون رسول خدا (ص) داشت و باز در نهایت خشم و عصبانیت به سر برد؟؟؟
هر انسانی قبل از آن که مکلف شود به خواندن نماز، انسان خلق شده و موظف است به رعایت انسانیت. هرکس به مقام انسانیتی که خداوند از بدو تولد به او عطا کرده، آسیب بزند در واقع به مقام خود آسیب زده و از مقام خود کاسته است. شیطان امر الهی را اطاعت نکرد و رانده شد و انسان نیز وقتی امر الهی را اطاعت نکند از مقام خود نزد خدا کم می کند.
تاکنون نشده کسی دچار خشم و عصبانیت شود اما از آسیب درونی به خود در امان باشد. در راستای لطمه های جبران ناپذیر خشم، اسراف کردن لطمه سخت و سنگینی را به انسان وارد می کند. در کلام خدا و سیره ائمه و معصومین (س) انسان ها بسیار به پرهیز از افراط و تفریط توصیه شدند. “وسواس و شک و تردید” از جمله افراط های ویرانگری هستند که مغز و درون انسان را هر لحظه آشفته و پریشان می کنند. مگر نه اینکه خداوند حبل الورید است و بر هر کار و نیتی حاضر و ناظر، پس او بهتر از ما بر توانایی ما آگاه است و درست به همین دلیل است که از هرکس به حد وسع و توانش تکلیف می طلبد.
چنانچه نیت ما حقیقتاً اطاعت امر الهی و عشق بازی با یگانه معبود باشد، دیگر شکیات معنا پیدا نمی کند و وای از خصلت ناپسند ریا که جز فریب خود نیست. گاهی انسان ها خود برای خود وظیفه و مسئولیت ایجاد می کنند و بار مسئولیتشان را بیشتر از ظرفیتشان می کنند، آن هنگام است که در حمل بار مستأصل می مانند و اجازه می دهند تا شیطان از ایمانشان بدزدد. افراط و تفریط در هر زمینه ای ویرانگر خواهد بود. علاوه بر مسائل دینی و احکامی، ما باید مراقب باشیم تا در رفتارهای خود نیز دچار افراط و تفریط نشویم. وقتی باور و ایمان ما تقویت شود و نهیب ها و هشدارهای درونی به موقع به ما کمک کنند، هرگز در بند افراط و تفریط اسیر نخواهیم شد.
با رعایت قانون خدا از باز کردن دریچه های ورودی برای نفوذ شیطان جلوگیری کنیم. هر مسئولیتی عهده دار شویم؛ یعنی توانمندی جدیدی از خود کشف کردیم پس باید آگاه تر باشیم و راه های نفوذ شیطان را بیش از هر وقتی ببندیم. از خداوند درخواست کمک و یاری بخواهیم برای مسئولیتی که عهده دار می شویم.
انتخاب کردیم که عاشق خدا و عاشق برگزیدگان خدا باشیم و انتخاب کردیم تا به خاطر این عشق راه ابراز احساس معنوی و راه حرکت به قرب را به بهترین نحو طی کنیم. پس باید درصدد اثبات به معشوق برآییم اما مگر می توان از زندگی و معاشرت گذشت و تماماً به عبادت نشست. بدیهی است که خدای ما هرگز چنین نخواسته، خداوند از بندگان اعتدال و میانه روی در هر امری را می خواهد. خداوند برای انسان قانون 8 – 8 – 8 را در نظر گرفت تا او به راحتی به برنامه ریزی اموراتش بپردازد. هر انسانی نیاز به هشت ساعت خواب، تفریح و هشت ساعت کار و هشت ساعت عبادت دارد.
عشق میانبری است که انسان را در کنار زندگی ماشینی و روزمره اش به ذکر خدا و یاد او دلگرم می کند.
برخی از افراد قرآن خواندن را ابراز احساس معنوی خود می دانند و برخی مدح و ستایش پروردگار به زبان ساده خویش. یاد و ذکر مولا نیز ابراز احساس ماست، در پَس عشقی که در دل می پرورانیم. ابراز عشق در هر قالبی می شود ذکر و یاد خدا. ان شاءا… که همواره از ذاکران و عاشق حضرت حق باشیم و با عشق به سر منزل مقصود برسیم. تقدیم به نور وجود خانم ام البنین (س). والسلام….