خانواده معنوی

بسم ا… الرحمن الرحیم

سال ها تجربه ثابت كرده است بهترین و پرثمرترین لحظات برای خانواده معنوی ما زمانی بوده است كه كار و عملی با یكپارچگی و عشق صورت پذیرفته و هدفی معین با همبستگی بین اعضا دنبال شده است. خانواده یعنی بی تفاوت نبودن، یعنی بی مسوولیت نبودن. خانواده ای موفق است كه در بین اعضای آن اتحاد و اتفاق برقرار باشد.

هیچ یك از ما در نام بردن از اسم علی(ع)  و آل علی(ع) مجاز نیستیم تا قضاوت كنیم كه چه كسی و یا چه كسانی نام علی (ع) را با خلوص بیشتری برلب جاری می كنند. همان طور كه نمی توانیم در مورد فردی كه حتی یك بار در حال نماز دیده شده، قضاوت كنیم و او را بی نماز شماریم. اجازه قضاوت نكردن و حكم صادر نكردن به این سبب است كه انسان ها خود را به سمت نگرش ها و دیدگاه های مثبت سوق دهند و از منفی ها به دور باشند.

در آستانه رسیدن فصل بهار توصیه كلید بر خانه تكانی دل داشتیم و توصیه كردیم تا برای رفع حق الناس ها به جبران آن ها قدم برداریم و نا رضایتی های بر حق دیگران نسبت به خودمان را به رضایت مبدل كنیم؛ اما باید بدانیم كه در مسیر جبران این حق الناس ها ابتدا باید از خانه دل و افراد قرار گرفته در خانه دلمان آغاز كنیم، چرا كه آن چه بر منزل رواست بر مسجد حرام است.

در مسئله درستی راه و مرام و به اثبات رساندن حقانیت این راه ابتدا باید بدانیم كه عشق با اجبار منافات دارد. به كار گرفتن ابزاری به نام زور و اجبار و به كار بستن واژه باید، هیچ گاه در مرام و مسلك ما پسندیده و قابل اجرا نبوده و نیست. در عشق تنها مهر و مهربانی است كه حكم می كند و تعیین كننده است.

متأسفانه گاهی اشتباه، لغزش و كوتاهی از سوی ما صورت می پذیرد و ما دنبال مقصر در راه و مرام خود هستیم. آقا امام حسین(ع) به عنوان فرزند ارشد آقا امیرالمومنین(ع) و به عنوان امام و جانشین مولا كه دارای علم لدنی بودند توسط همسر خویش به شهادت رسیدند و این نیست مگر حكمت، قدر و قضایی كه خداوند برای بنده رقم می زند.

به یاد داشته باشیم كه بسیاری از توانمندی های ما در سایه سار عشق به مولا وآل مولاست كه تجلی پیدا كرده و مورد بهره وری ما قرار گرفته است. چرا كه شرایط عادی هیچ گاه بستری بر بروز این توانمندی ها نبوده و نیست. عشق جذبه است و بالاترین نیرو و مغناطیسی است كه در عالم ماده، هیچ نیرویی وسیع تر و فراتر از آن شناخته نشده است. جوشش درونی و میل به هم نفس شدن با نفوس رحمانی آل ا… است كه افراد را وارد بر محفل مولای عشق می كند.

انسان فراموش كار خلق شده و فراموشی برای انسان نعمت است. چنان چه فراموشی نبود، انسان هیچ گاه از غم و مصیبت ها رهایی نمی یافت و هیچ گاه بخشش و گذشت به كار نمی برد؛ اما گاهی لازم است تا فراموش نكنیم و به یاد داشته باشیم. فراموش نكنیم كه چطور و چگونه وارد به این مرام شدیم و به این عشق متصل شدیم.

عشق، مهر، محبت و هر آن چه نیكی و زیبایی از این خانواده خلق می شود و صورت می پذیرد حاصل نام مقدس علی (ع) است. راه عشق ورزیدن بر مولا، راه تمنا كردن خواهش های دنیویی و برآورده كردن حوائج دنیویی نیست. در راه ومرام ما نباید در طلب خواسته ها و نیاز های خود بود. رهروی مولا چنانچه به درك عشقی برسد كه معشوق خود بر او عاشق است و عاشق بیش از معشوق او را نمی شناسد و از آن چه به خیر و صلاح اوست آگاه است، از مشكلات ایجاد شده، مشوش و پریشان نمی شود و در راستای سپردن خود به حل مسئله می پردازد.

عقب ماندگی ما در مسیر عاشقی، حاصل شكافی است كه بین خود و همسفرانمان ایجاد می كنیم و تحت تأثیر پیامدهای رفتاری این شكاف قرار می گیریم. وقتی خداوند بی چشم داشت و سخاوتمندانه می بخشد، وقتی خداوند رازق بر كبر و كافر و بت پرست می شود، ما نیز باید شعاع سخاوتمندیمان را وسعت دهیم. رمز موفقیت در بندگی ما زمانی است كه پی ببریم كه خداوند چقدر عاشق و دلسوز به ماست.

ایمان ماست كه اگر فردی به خوبی و خیر رسانی به خانواده معنوی ما مشغول شود مورد رحمت خداوند و هركس اسباب رنج و ناراحتی خانواده معنوی ما را فراهم كند مورد عذاب الهی قرار می گیرد. در بسیاری موارد رهروان مولا به عنوان وسیله انتخاب شدن، انتخاب شدنی از نوع مدنظر قرار گرفتن و جلوی چشم معشوق بودن و این مدنظر بودن فرصتی است برای ابراز عشق.

ان شاا… همه رهروان فرصت خانه تكانی دل پیدا كرده باشند و فرصت تصفیه شدن برای عاشقی را به زمان های دیگر موكول نكرده باشند چرا كه فرصت همیشه نیست و خداست كه تصمیم می گیرد كه جهان و جهانی باشد یا نباشد. در سال جدید بیش از هر زمانی به امورات اخلاقی و مرامی مان بپردازیم و ضمن یادآوری و طلب حلالیت از كسانی كه ما موجب شكستن دلشان شدیم، به خاطر خداوند از كسانی كه به بدی كردن و غیبت كردن ما پرداختند و از ما حقی بر گردن دارند بگذریم و به یاد داشته باشیم، بنده خدایی ارحم الراحمین هستیم پس باید به بخشش و گذشت بپردازیم. بارها اشاره كردیم كه اعمال، رفتار و گفتار ما به عنوان رهروی مولا امیرالمومنین(ع) می تواند بهترین مبلّغ برای سایر اعضای خانواده و بستگانمان باشد.

بنده خدا بودن فقط این نیست كه از خدا بخواهیم، بنده خدا بودن، خدایی عملی كردن را هم می طلبد. خداوند بسیار مهربان بودن و مهرورزی كردن را دوست دارد. به یاد داشته باشیم برای امورات دنیویی همیشه لازم نیست تا به عشق وصل شد و به یاد داشته باشیم هر اتفاقی را به راه و مراممان وصل نكنیم.

از این خانواده نیست كسی كه با كینه و نفرت و قهر سال را تحویل كرده باشد و در مجلس تهمت و غیبت و افترا شركت كرده باشد همیشه برای انجام كار،‌ باید از جایی شروع كرد. برای به ثمر رسیدن بسیاری از كارها، كافیست قدم اول ما این باشد كه به خودمان دروغ نگویم.

وعده های خدا حق است، وقتی از خدا “محول حول و الاحوال” را می خواهیم باید خودمان هم با توجه به شناختی كه از آسیب ها، ‌بخشش ها و نیكی ها داریم به تغییر احوالمان بپردازیم.

مهم ترین مسئله ای كه بین انسان ها و خانواده ها فاصله ایجاد می كند گلایه است. از خداوند بخواهیم همان طور كه مولامان هیچ گاه به گلایه نپرداختند، ما نیز به گلایه نپردازیم. بزرگترین آسیب گلایه كردن، مشمول خود فرد
می شود. گلایه همانند موریانه ای از درون فرد شاكی را می خورد و از بین می برد.

الگویی رفتاری ما نمی تواند جز آقا امیرالمومنین (ع) كه عشقش را در دل می پرورانیم، كسی دیگری باشد.
نمی توانیم عاشق علی (ع) باشیم و از او الگو برداری نكنیم. وقتی الگوی ما مولاست ما دارای صلابت مولایی
می شویم و می فهیم كه چقدر توانمندیم. مولا هیچ گاه نترسیدند و نلرزیدند الا از پیشگاه خدا، این بود كه به نماز ایستادن مولا بهترین فرصت برای بیرون كشیدن نیزه از پای مباركشان بود. مراقب باشیم تا از چشم مولایمان نیفتیم، در غیر این صورت دیده نشدن در افكار دیگران مهم نیست و ارزشی ندارد.

عهد ببندیم و از خدا بخواهیم تا دربند غرور نشویم، چرا كه فرد مغرور، اسیر و بازیچه دست شیطان خواهد بود. وقتی غرور به سراغ رهرویی می آید و رهرو در برابر غرور تسلیم می شود در واقع تیشه به ریشه ی خویش می زند و خود را ویران می كند و گاهی رهروی در بند غرور، بسیاری از آسیب های خود را از مرام و مسلك مولایی می بیند، غافل از این كه آسیب های وارد شده به سبب پذیرش غروریست كه درون او را فرا گرفته است. مرام و مسلك می گوید كه عاشق و رهرو باید مهربان و مهرورز و انسان و خود ساخته باشد.

نباشیم از شاگردایی كه زحمت معلم را نادیده گرفته و نمره كم خود را از او می دانند، نمره ی پایینمان را بپذیریم و سعی در جبران و پشرفت كنیم. متأسفانه بسیاری از ما انسان ها عادت كردیم كه در مشكلات به دنبال مقصر باشیم در حالی كه اگر قصورات را در خود جستجو كنیم دچار غرور و توهم نمی شویم و دشمن تراشی و خودخوری نمی كنیم و در مسیر افسردگی نمی افتیم .

تا وقتی عشق علی در وجود تك تك ماست، ارزشمند هستیم. در جمع ما تصمییم بر این است كه خانوادگی حركت كنیم و تكروی نداشته باشیم. یادمان باشد در خانواده زخم یكی از اعضا زخم كل خانواده و شادی او شادی خانواده است. عشقی كه از عمق باور ما نشأت می گیرد لذت بخش است، سعی كنیم تا لذت ناب چنین عشقی را بچشیم. مبادا مسائل ساده و كوچك دنیویی مانع از رسیدن عطر زیبای عشق به مشاممان شود. همانند كوه پشت یكدیگر باشیم و همیار و همراه هم باشیم.

فراموش نكنیم هر ایستا بودنی محكوم به فناست، پویا باشیم و در انجام كارها و پرداختن به علم و دانش كوشا باشیم؛ تلاشی از جنس عشق و به دور از حرص و طمع. در سال جدید برای افزون شدن آبرو و اعتبار مان ساعی و كوشا باشیم. باشد كه به حرمت رسول خدا(ع) سال جدید، سالی مملوء از عشق و امید برای تك تك اعضای این خانواده باشد. والسلام…