مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
سرعت گرفتن عمر انسان در زمانه کنونی نشانه ای از رسیدن آخر الزمان و مهیا شدن شرایط برای ظهور منجی عالم بشریت است. در آستانه ماه مبارک رمضان واقع شدیم، ماهی سراسر عشق و بخشندگی، ماه تزکیه نفس، ماه تسویه حساب و پس دادن حساب، ماه امان طلبیدن و امان گرفتن از خدایی که بساط ضیافت بر پا کرده و بندگان را فراخوانده تا بر سر سفره رمضان قرار گیرند و به اندازه وسع خویش از آن بهره مند شوند.
از تکالیف ویژه این ماه روزه داری و پی بردن به جایگاه روزه است. این که روزه چیست و چرا مکلف به انجام آن هستیم و این که چرا ماه مبارک رمضان، ماه مهمانی خدا نام گرفته، از زیبایی ها و اسرار این ماه است و خوشا به سعادت کسانی که در این ماه به عنوان مهمان ویژه دعوت شده اند.
سرتاسر حکمت این ماه مبارک در ساخته و پرداخته شدن، صیقلی شدن، استقامت یافتن و پایداری در اعتماد به نفس و در مرحله ای بالاتر، شناخت پیدا کردن از جایگاه مهمان و میزبان است. عظمت دیگر این ماه نیز در نزول کلام الهی و بهار قرآن است؛ در عظمتی بی مثال تر می توان به جایگاه و ارزش شب های قدر به عنوان شب نزول قرآن، تعیین قسمت و قدر هر انسان و سپردن آن به دستان مبارک آقا امام زمان (عج) اشاره کرد که در این باب نیز لازم است تا خویشتن خویش را کنکاش کرده تا بهترین ها را برگزینیم و از میان آن ها، بهترین لباس را برای نیت، خواسته و وجودمان انتخاب کنیم و با لباس جسم، هماهنگ و متناسب نموده و وارد بر این مهمانی عظیم شویم.
بسیار توصیه بر حاضر شدن در گورستان ها و رفتن بر سر مزار اقوام و آشنایان شده از این جهت است که انسان آمادگی لازم برای وارد کردن معنویات را در خود ایجاد کند و برای خود فانی بودن این دنیا و کوچ به سرای باقی را متذکر شود. ماه مبارک رمضان، ماه فرصت برای رسیدن به خود، به روح و پرداختن به اعمال نیک و بد و سنجیدن خویش است.
ماه مبارک رمضان فرصت ترمیم کردن نُقصان های درونی است که از نافرمانی های ما از دستورات الهی و اغوای شیطان به وجود آمده است. میزان و قدرت ایمان هر فرد، وابستگی، دل بستگی و سپردن دل به نقطه اصلی که همانا خدای بلند مرتبه و ایمان به روز رستاخیز است، از اندک مسائلی است که در این ایام ملکوتی می توان به آن پرداخت. پرداختن انسان به این مسائل و انجام واجبات بی شک برای فردی که نواقص بندگی در او ایجاد شده و مرتکب گناه و قصور شده، مراتب عفو و بخشش الهی را سبب می شود. در این چند روز باقی مانده تا رسیدن ضیافت الهی قدری به مطالعه احکام روزه داری بپردازیم و میزان اعتقاد و باورمان را نسبت به گذشته محک بزنیم.
متأسفانه در نظر بسیاری از ما روزه داری در نخوردن و نیاشامیدن خلاصه شده؛ این در حالی که نخوردن و نیاشامیدن تنها قسمتی از مبحث روزه داری را در بر می گیرد و قسمت اعظم آن به اراده ما برای انجام اعمال نیک، دوری از اعمال ناشایست و ناپسند معطوف شده است. اولویت میزبان این ماه برای مهمانان خویش، سلامتی و تندرستی آنان است، از این رو عده ای از این مهمانان با مجوزهای الهی از روزه داری به لحاظ خوردن و آشامیدن معاف می شوند. بدانیم که قبل از پرهیز از خوردن و آشامیدن، باید کل وجود آدمی، جسمانی و روحانی آماده حضور در مهمانی خدا شود. مهمانی خدا تنها یک ماه از دوازده ماه سال برگزار می شود که در آن تمامی اعضا، جوارح، روح، فکر و نیت انسان باید در یک نظم و هارمونی خاص قرار گیرد تا لایق حضور در این مهمانی عظیم باشد.
در این مهمانی، میزبان کسانی را که توانایی روزه داری ندارند را هم محروم نکرده و سایر امتیازات رحمت ها را شامل حال آنان نیز کرده است. چه بسا در این ضیافت مهمانانی باشند که مطابق امر الهی نخورند و نیاشامند اما حامل ده ها گناه باشند و بالعکس مهمانانی باشند که علیرغم خوردن و آشامیدن (به دلایل خاصی که مورد پذیرش الهی است) تمامی اعضای خود را مُجاب به روزه داری کنند، چنین افرادی از مهمانان ویژه این ضیافت خواهند بود. این الطاف همه نشانی بر رحمت، محبت و عشق خدا به بنده است تا انسان به درون خویش بپردازد و ارزش و جایگاه وجودی خویش را بشناسد تا آماده سفر به حیات اُخروی شود.
همان طور که قبلاً نیز اشاره کردیم پذیرفته شدن روزه یا هر عملی در گروِ برپا کردن نمازهایی است که اَدای آن بر ما واجب است. نماز ورودیه ما از عالم فانی به عالم باقی است، جایی که پرونده اعمال ما با کلید نماز گشوده می شود و ما را از ثمراتش برخوردار می کند. چنانچه اهل نماز نباشیم بدانیم که اعمال نیک ما بالا نخواهند رفت. از جمله نعمت های بی بدلیل ماه مبارک رمضان این است که اگر بی نماز یا کاهل نماز بودیم، از این فرصت بیشتر استفاده کرده و به ادای نماز در وقت مقرر بپردازیم. با استغفار طلبیدن، مدد گرفتن و شفیع قرار دادن معصومین (س) خصوصاً در شب های قدر از خداوند بخواهیم تا قلم عفو بر گناهان و قصورات ما بکشد، چرا که نِدامت واقعی، بسیاری از پرونده های سیاه را مبدل به پرونده های روشن می کند. به استغفار بپردازیم و مطمئن باشیم خدای ستارالعیوب، پاسخ توبه ی حقیقی را خواهد داد.
خوشا به سعادت کسانی که ماه مبارک رمضان را با تمام وجود درک می کنند و میزبان را از خود راضی و خشنود نگه می دارند. خدای ما خدایی سخت گیر نیست، خدای ما خدای عاشق، مهربان و بخشنده است، خدایی که همواره رحمتش بر عذابش اولی است اما افسوس که ما بندگانِ اسیر شده در دام مادیات، به راحتی خدای خویش را فراموش می کنیم، در حالی که خداوند هرگز بندگانش را فراموش نمی کند. بهتر است بخشی از ایام باقی مانده تا ماه مبارک رمضان را اختصاص به پرداختن به درونمان دهیم.
متأسفانه هستند افرادی که در اَنظار سایرین می توانند خود را مؤمن و خداترس جلوه دهند اما در پس پرده اعمالی خلاف را مرتکب شوند. انسان ها هر قدر هم بتوانند دیگران را فریب دهند، هرگز نمی توانند خداوند را فریب دهند. خداوند در کلام نورانی خویش فرموده که «مکر هر کس را به خود او بر می گرداند و خداوند از هر فکر آگاه است». گاهی افراد بر حسب مزاح حرفی را می زنند، خداوند حتی از عصاره و نیت نهفته در آن شوخی نیز آگاه است و درست به همین دلیل است که گفته شده خداوند از رگ گردن به انسان نزدیک تر است.
می دانیم و بارها نیز تأکید کردیم که سفره داری و پذیرایی از مهمانان آقا امیرالمومنین (ع) بنا بر هیچ نذر و نیاز و دریافت حاجت نبوده و نیست؛ در برپایی و پذیرایی همه یکسان، برابر،خادم و غلام مولا هستیم. همدلی، هماهنگی، اُفتادگی، تواضع و رعایت شئونات اخلاقی از جمله شرایط لازم و مهم برای غلامی سفره مولاست. در این عمل خیر و نیک که تنها کسب رضایت مولا و خانم حضرت زهرا (س) را دنبال می کنیم، فراموش نکنیم که باید خدمت گزاران مهمانان این سفره باشیم مهمانانی خواه روزه دار، خواه روزه خوار. چه بسا دادن لقمه ای به گرسنه ای که دلی وصل دارد عمل ما را در شُمار اعمال خاص قرار دهد و ما را مشمول دعایی ویژه کند. امید که این ماه رمضان را با تزکیه نفس و با عشقی خالص شروع کنیم و تنها به کسب رضای الهی بیاندیشیم. والسلام….