بسم ا… الرحمن الرحیم
دقیق باشیم و عمق خواسته هایمان را درک کنیم تا واقعیت های درون و خواسته هایمان را تحت تأثیر شرایط و لحظات تغییر ندهیم و بیان نکنیم. این عهد را با خودمان ببندیم که در هیچ شرایط و موقعیتی دست از مهر و محبت خاندان آل رسول بر نداریم و اجازه ندهیم تا بود و نبود فرد و یا تغییر جا و مکانی، ما را نسبت به تعهدمان بی توجه کند. ایمان داشته باشیم ثمره ای که از متعهد بودن متوجه ما می شود بسیار فراتر از چیزی است که ما برای عهد خود هزینه کردیم. پردازش و هزینه کردن ها همیشه به شکل مادی و مالی نیست، گاهی یک کلمه، یک قدم، یک پیشنهاد و یک صحبت می تواند اثراتی ماندگار و تأثیر گذار تر از مادیات داشته باشد. مراقب باشیم تا تغییرات شرایط زندگی باعث نشود تا ما از عهدمان رو برگردان شویم. اجازه ندهیم تا عمل و رفتار کسی یا دلزدگی از فردی خللی در راه و مرام، عهد و پیمان و اعتقادمان به وجود بیاورد.
بارها گفتیم بنای حرکت ما برای طی طریق بندگی، عشق و نزدیک شدن به مقام انسانی و کمال انسانی، عشق به خدا و اولیاء خدا است. وقتی عشق در وجود انسان پرورش پیدا کند، زمینه رشدِ ادراک در او پدید می آید، ادراکی که منجر به داشتن شعور بالا می شود. معرفت بالا، شعور بالا و شناخت، ارمغان عشق حاصل شده خواهد بود و شناخت نیز جهت ، هدف و نیت را به بار می آورد. وقتی انسان برای هدفی زحمت کشید و قلبش را سپرد، به تبع این سپردن خویش، دست از حرص، طمع، دنیا و مادیات دنیوی بر می دارد و وارد در معنویتی می شود که این معنویت برای او حصاری بس محکم را تشکیل خواهد داد. حافظ و نگه دارنده چنین حصاری نیز خداوند یکتا و مهربان است. خداوند وعده داده است تا مؤمنان را حفظ کند و حمایت از آنان را تا زمان رسیدن به اصلشان و جدا شدن از سرای فانی تضمین کند.
ساده انگاری نکنیم که شستن، پختن و رسیدن به چنین اموری در عزای آقا امام حسین (ع) برای عشق ما کافی است. عشق و محبت یکباره در وجود انسان بوجود نمی آید و در دل خانه نمی کند بلكه مجموعه کلام ها، صحبت ها، نکات و حرکات، عشق را بوجود می آورد. عشق زمانی عشق است که ماندگار باشد. عشق به دور از وجود آدمی نمی تواند زنده باشد. جایگاه عشق قلب و وجود آدمی است.
در دل هر سیب دانه های محدودی است و در دل هر دانه سیب های نامحدودی است و این معمایی است عجیب. دانه باشیم نه سیب. یک بذر زمانی که خارج از خاک است تنها یك دانه است اما زمانی که در دل خاک نهاده شده و به آن آب داده می شود به ثمر می نشیند و دانه های فراوانی را به بار می آورد. در دل هر سیب دانه هایی محدود وجود دارد اما هر یک از دانه ها سیب هایی نامحدود را پدید می آورد. ما باید سعی کنیم تا دانه باشیم و برای دانه بودن باید از خان های مختلف عبور کنیم.
هر راننده ای به این موضوع به خوبی اِشراف دارد که در جاده ی یکنواخت و مستقیم، انسان سریعاً به خستگی می رسد اما زمانی که در جاده ای پر پیچ و خم قرار می گیرد، ناگزیر است که برای حفظ جان و سلامتی خود، بر خستگی خود غلبه کرده و با دقت بیشتری مسیر خود را طی کند. حرکت انسان ها در طول مسیر زندگی و بندگی آنها به منزله ی چنین جاده هایی است؛ گاهی یکنواخت و مستقیم و گاهی پرپیچ خم و سخت اما مهم ترین نگه دارنده برای حرکت و طی کردن مسیر زندگی انسان ها، اراده و همتی است که هر انسان در خود به وجود می آورد و هدفی است که مشخص می کند.
هدف مشخص شده برای انسانی که مسیر را انتخاب کرده است عشق است. برای رسیدن به این عشق باید مسیر ها طی شود. هر انسانی زمانی که زحمت فراوانی را برای طی کردن مراحل مختلف صرف می کند تا معرفت و شعور پیدا کند و با درک، طی طریق کند به هیچ عنوان راضی به از دست دادن زحمات و ریاضت های خود نخواهد بود، چرا که برای رسیدن به این عشق و معرفت از جان خویش هزینه کرده است. چنین انسانی به منزله همان دانه ای است که سرما و گرما های فراوان را تحمل کره است و بارها در مقابل طوفان ها ایستادگی کرده است تا تبدیل به نهال نازکی شده و این نهال هر چند در مقابل بادها لرزیده اما سعی کرده است تا ریشه ی خود را حفظ کرده و بایستد. در نتیجه، نهالی که می ایستد و ایستادگی می کند رشد می کند و ثمر
می دهد. سعی و تلاش کنیم تا همانند دانه باشیم و همانند دانه عمل کنیم.
خدا را شکر که در شب های عاشورا همگی بودیم و ماندیم تا نه آن گونه که سزاوار این بزرگواران است بلکه آن گونه که در توان ما بود حاضر شویم و عشق بازی کنیم. موهبت و نعمت هم جواری با خوبان و عملی کردن عاشقی نصیب هر فردی نمی شود، چرا که اولین گام و اولین مرحله برای عشق، گذشت است. زمانی که گذشت در درون انسان نهادینه می شود انسان، آماده دریافت مراحل تکامل انسانی خود می شود. البته در عاشقی کردن، همیشه عمل کردن و اقدام نمودن نیست که انسان را به ثمر می رساند، گاهی نیت درونی و واقعی انسان ها، حکم اجرا و انجام همان عمل را داراست. در مواقعی که انسانی تحت تأثیر شرایط و اتفاقات ناگهانی، توفیق انجام عملی را از دست می دهد، نیت درونی و واقعی او اسباب ثبت و ضبط کردن همه مراحل آن عمل را برای آن فرد فراهم می کند.
فراموش نکنیم که خداوند بر احوال بندگان خویش نیک آگاه است. نیک قضاوت می کند و نیک پاداش می دهد. ان شاا… ما نیز همیشه در زمره افراد پاداش گیرنده باشیم نه عقاب شونده. والسلام…
دیدگاهتان را بنویسید