بسم ا… الرحمن الرحیم
خداوند دوست دارد تا بنده، او را صدا کند. بنابراین ذکر و دعا خصوصاً در این ایام (ایام کلیمیه) بسیار مورد پسند و قابل قبول خدای مهربان است. ذکری که با نیت معنوی انجام می گیرد، در رشد، تربیت و تزکیه انسان بسیار موثر است. وقتی حضرت موسی (ع) به عنوان یک انسان قدم در راه قرب می گذارند، پس ما نیز می توانیم هم مسیر با ذکرها و نیات ناب معنوی در راه رسیدن به قرب گام برداریم. توجه داشته باشید در گفتن اذکار صِرف تعداد یعنی کمیت ذکر، نمی توان خود را هم ردیف بندگان ویژه قرار داد. بنده راستین در حین بردن اسامی الهی، حس و لحن ذکر یا آیات الهی را دریافت می کند و احساس رضایت و شعف درونی پس از هر ذکر در او ایجاد می شود که این خود نشان روشنی بر تائید کیفیت و اثرگذاری آن بر درون است.
برای کسی که خواندن پروردگارش را اولی بر لذت های دنیوی و روزمرگی زندگیش قرار می دهد، آثار روحی، روانی و جسمی بسیار نهفته است. خدای ما خدای قادر و بی نیازیست که شش هزار سال عبادت شیطان را با یک غرور و نافرمانیش پاسخ گفت. پس باید با بهترین و هوشمندانه ترین درخواست ها پیوسته بر در خانه خدا کوبید تا خداوند درِ رحمت خاصش را باز کند. آن گاه باز آزمون، در وهله و درجه ای بالاتر برای بنده پیش می آید و کسی پیروز میدان عشق است که در گشوده شدن درهای رحمت الهی دعا کننده دیگران باشد.
چه بسیار افرادی که اذکار درمان دردهای لاعلاج و صعب العلاجشان بوده است. وقتی سیل دعا را برای دیگران روانه کنیم؛ در حالی که می توانیم نیاز خود را درخواست کنیم، برای ما نیز به هنگامه ضرورت، سیل هایی از دعای دیگران و عنایت الهی روانه می شود. بنده هوشیار و فهیم قادر است که زمان، حال و لحن ذکرش را پیدا کند و متمرکز به عاشقیش بپردازد.
اذکار می توانند سبب بالفعل شدن استعدادهای بالقوه ما شوند، پس از تأثیرات عمیق این ذکرها غافل نباشیم که هر یک از این ذکرها نوری هستند بر بخش های تاریک و ظلمت گرفته تفکر و اندیشه ما. مبادا فکر و مغزمان را که می تواند اسباب شکوفا شدن ما باشد، به دست حملات شیطان در قالب وسواس فکری و شکیات دینی آلوده کنیم و اجازه فعالیت های مثبت و مثمرثمر را از او بگیریم.
ذهن فرد دیندارِ با ایمان نباید به سراغ ترحم خریدن رود، این ها اتلاف قدرت مغزیست. باور کنیم مغزی که مملو از باورهای قوی و الهی است می تواند منبع جذابیت و زیبایی باشد و افراد را به این واسطه جذب کند نه به طریق ترحم، تائید طلبی و گدایی محبت. هم چون بوسلام دانشمند بزرگ لبنانی در انتخاب درخواستمان از خدا طوری طلب کنیم که آنچه می خواهیم آن قدر مهم و کارآمد باشد که سایر نیازهای ما را نیز تحت الشعاع قرار دهد و آن ها را نیز برآورده کند. بوسلام وقتی از آقا امیرالمومنین (ع) طلب کرد تا دست بر سر او بگذارند تا قدرت درک معنا و نهج البلاغه را بیابند، شکی در شفای جسمی خود نداشتند چون می دانستند دانشمند توانمندی که می تواند بر ادراک و دریافت بشر دیگری بیفزاید، شفای جسمی او را نیز ممکن می کند.
به یاد داشته باشید آنچه انسان را بارور می کند و به ثمر می رساند باور و یقین اوست، اگر نه بسیارند انسان هایی که امروزه از بهترین امکانات برخوردارند اما در ارائه اصل انسانی خود عاجزند. امتیازهای بندگی خود را با مسائل دنیوی و رفاهی معامله نکنیم، از خدا بخواهیم به ما صفاتی را عنایت کند که از ما انسانی بسازد که در جهت رشد خود و رشد و آرامش انسان های دیگر موثر واقع شویم.
قدری برای خود خلوتگه عشق با خدا برپا کنیم. فکر کنیم و سفر درون آغاز کنیم. در پرداختن به سوره ها، تنها به معنی ظاهری کلمات بسنده نکنیم، ما رهروییم و به حکم رهرویی در سفر به درون باید چنان متمرکز و قوی عمل کنیم که از خداوند کلید واژه بگیریم. عاشقی کنیم و تنها به دریافت یک کلید واژه اکتفا نکنیم، تشنه تر باشیم تا عمیق تر دریافت کنیم. امتداد این عاشقی ورود به کاروان آقا اباعبدا… (ع) و هم جواری و همراهی با فرزندان رسول خدا (ع) است و چه زیبایی و امنیتی بالاتر از این که با خوبان عالم ره عشق بپیماییم و بندگی حقیقی ایفا کنیم.
والسلام…
دیدگاهتان را بنویسید