بسم ا… الرحمن الرحیم
انسان به عنوان اشرف مخلوقات خلق شد و همه فرشتگان به دستور الهی موظف شدند تا به انسان سجده كنند، همگی سجده كردند به جز ابلیس. در حین سجده بر ابوالبشر، حضرت آدم (ع) پنج نور را حاضر یافتند كه معاف از سجده بودند. از حضرت جبرِئیل امین (س) سوال فرمودند: این پنج نور چه كسانی هستند؟ و ایشان به تك تك نورها اشاره فرموده و رسول ا… (ص) را به عنوان پدر حضرت زهرا (س)، حضرت امیرالمومنین(ع) به عنوان همسر حضرت زهرا (س)، آقا امام حسن(ع) به عنوان فرزند بزرگ حضرت زهرا (س)، آقا امام حسین(ع) به عنوان فرزند كوچك حضرت زهرا (س) و خود حضرت زهرا (س) را معرفی كردند. در زندگی روزمره هر یك از ما، در زمان رویارویی و شكل گیری رابطه بین خانواده، نوع معرفی تك تك اعضا، نشانه ای از میزان بزرگی، ارج و قرب اوست.
در تاریخ بشر و تاریخ تكامل دین مبین اسلام، هر یك از پیامبران به معجزه ای خاص مشهور بودند؛ از جمله حضرت عیسی بن مریم (ع) كه به دم مسیحیایی برگرفته از وجود نازنین حضرت امیرالمومنین علی(ع) مشهور بودند. در ماجرای امتحان و آزمایش حضرت آدم (ع)، زمانی توبه این بزرگوار در درگاه الهی مورد قبول واقع شد كه نام مبارك حضرت زهرا (س) به میان آمد.
غدیرخم نقطه تولد عشق و تجلی گاه نور خدایی بر روی زمین است. غدیرخم بیانگر مقام والای آقا امیرالمومنین(ع) است. به دور از هرگونه احساس و تعصبی باید گفت علی (ع) اوج عظمت، بندگی و عشق است. مولا امیرالمومنین(ع) در حقیقت، قرآن ناطقی هستند كه از سماء به ارض نازل شدند تا رسم عاشقی برپا كنند و به شیعیان بیاموزند كه راه رسیدن به قرب الهی، مدد جستن و عاشقی كردن بر وجود مبارك ایشان است.
عاشق شدن به شایسته ترین بنده خدا نعمتی است كه امروز نصیب تك تك ما شده و ما را عاشق و رهروی راه مولا قرار داده، راهی كه امنیت، زمان رساندن به مقصد و مرتبه این راه، در حد عالی و بالاست. اگر انتخاب كردیم تا انتخاب شده باقی بمانیم و در والاترین و سبزترین مسیر به سوی خدا حركت كنیم باید بدانیم كه تنها مدعی عشق بودن كافی نیست و در این مسیر باید گفتار، رفتار و كردار ما تماماٌ رنگ و بوی الهی داشته باشد؛ اما اگر هنوز هدف غایی مان رسیدن به بهشت است باید بدانیم كه عاشق نیستیم. بارها گقتیم كه عاشق تنها به دنبال معشوق است و بس.
تاریخ دین و اتفاقات رخ داده در آن، پیش نیامده است تا تنها احساسات ما را بر انگیزد. حقیقت كربلا و قیام بزرگ آقا امام حسین(ع) فقط برای گریستن بشر اتفاق نیافتاده است. هدف از حركت آقا اباعبدا…(ع)، شناخت پیدا كردن انسان ها و دوری جستن از غفلت و گذر از صافی و غربال ها برای رسیدن به خدا است.
خداوند انسان را با اختیاری كامل آفرید و به انسان اجازه داد تا حتی در انتخاب دین خود آزاد باشد. رحمان و رحیم بودن و رازق بودنش نیز اجازه نداد كه انسان های كافر، گمراه و مرتَد از رزق خدا بی نصیب بمانند اما زمانی كه در اوج اختیار، انسان انتخاب می كند تا عاشق باشد و در سخت ترین شرایط عاشق بماند و سر بسپارد، خداوند نیز بر او عاشق شده و او را از جمله معشوقانش قرار می دهد.
بارها نیز اشاره كردیم كه مغز به عنوان فرمانده بدن و مركز تمامی افكار، نیات و تصمیمات ماست. وقتی می پذیریم تا عاشق باشیم و درخت عشق را در دل بپرورانیم باید فرمانده مغز چنین دستوری را دریافت كند. بنابراین تردیدی نیست كه اوج عشق، سرسپردن به درگاه حضرت دوست و تسلیم شدن در برابر اوست. حسین بی علی (ع) و یاران وفادارشان در واقعه عظیم كربلا نمونه ای بارز و بی مانند از سرسپردگی بودند، آن چنان كه در برابر سیل وسیع دشمن و برای زنده نگه داشتن حق و حقانیت، طعم شهادت و اسارت را به جان خریدند و زمانی كه دشمن برای اعلام پیروزی سرهای مبارك را بر نیزه بالا برد، جلوه های حق نمایان شد. آقا امام حسین (ع) با تلاوت سوره كهف و آقا ابالفضل (ع) با گشودن زنجیر از كودكی كه نذر باب الحوائج شده بود، جلوه های حق را نمایان كردند.
عمر كوتاه حضرت زهرا (س) سرشار از حكمت، افتخار و درس بود كه در شمردن این عظمت، حضرت زهرا(س) خود را استاد زینب (س) معرفی می كنند. از فرمایش حضرت زهرا (س) می توان دریافت كه زینب (س) در جایگاهی از عشق و ایثار قرار گرفتند كه دخت رسول ا… (س) و دلیل خلقت بشر، بر استاد و مربی بودن بر حضرت زینب (س) می بالند و حضرت زینب (س) همان بزرگ بانویی بودند كه در كاخ عبیدا… چنان رفتار كردند و چنان سخنان گفتند كه كاخ یزیدیان به لرزه در آمد. جز عاشق و سرسپرده چه كسی می تواند چنین قیام كند و در برابر نامردان، مردانه ایستادگی كند.
حالا كه به عنوان یك عاشق و سرسپره در محفل یار جمع شدیم تا غدیری دیگر را جشن بگیریم، باید به یاد داشته باشیم كه در ازای هر غدیری كه از رهرویی ما گذشت است، باید مسئولانه تر و با تفكر و اندیشه های والاتر به رهرویی خود ادامه داد. عید قربان، غدیرخم و كربلا همگی تذكره نامه ماست كه به خودمان تذكر دهیم و تغییرات و یا عدم تغییراتمان را به خودمان یادآوری كنیم. این ایام بهترین فرصت برای طرح سوالات در مورد خودمان و میزان پیشرفت و یا عدم پیشرفتمان است.
رهروی مولا با ناامیدی بیگانه است؛ چرا كه ممكن نیست فردی بر مولای كریم و عظیم عاشق باشد و نوای ناامیدی سر دهد. ناامیدی یعنی نشناختن عظمت امیرالمومنین (ع)، ناامیدی یعنی اسیر هوس ها و خواهش های نفسانی شدن. فراموش نكنیم معشوق ما بسیار بزرگوار و مهربان است و ما را به واسطه خطاها، اشتباهات و قصوراتمان طرد نمی كند؛ معشوق، فرصت ها را ایجاد می كند تا عاشق به مسیر سبز عاشقی برگردد. چنانچه به تفسیر دقیق و عمیقی از سرسپردگی برسیم، هرگز لب به گلایه و شكایت باز نمی كنیم؛ چرا كه باور كردیم كه سرسپرده اختیار و حقی از خود ندارد.
و وای برما اگر ادعای عاشقی كنیم و مدام در مسیر غیر خدا گام برداریم كه این خود نشانه ای از نفاق و دورویی است و همان طور كه خداوند فرموده برای هر بنده ای راه نجات و بخششی است غیر از منافقان. قدری ظرفیت ها و توانمندی هایمان را بسنجیم و بعد تصمیم بر بستن عهد و پیمان ها داشته باشیم و به یاد داشته باشیم كه اگر عهد و پیمانی بستیم به هر قیمتی متعهد بر پیمانمان باشیم. جداشدن از راه و مرام عین عهد شكنی است.
ایام خاص الهی مانند عید غدیر، بهترین زمان برای خود آزمایی و رجوع كردن به خود است كه اگر در این خود آزمایی رو به پیشرفت بودیم می توانیم شیرینی عید را حس كنیم و در درونمان عیدی وسیع را جشن بگیریم وگرنه باید علت عدم پیشرفتمان را جستجو كنیم. مولای ما و خاندانشان، كریم و بخشنده اند، مولایی كه در ركوع نماز خویش، انگشتری می بخشند و خاندانی از مولا كه كمترین قوت غذایی خویش را به اسیر، یتیم و مسكین می بخشند؛ چنین مولای بخشنده ای ممكن نیست تا از بخشش در مورد ما دریغ كنند اما این بخشش زمانی شامل حالمان می شود كه بر اشتباهات و گناهانمان اقرار كنیم و به درونمان بپردازیم. پرداختن به خود و یاری رساندن به دیگران و تأمل در مشق عشق از جمله وظایفی است كه رهروی مولا موظف به رعایت آن است. مطالعه كردن حداقل هفته ای چند سطر از نهج البلاغه از دیگر وظایف رهروی مولاست.
در كاروان آقا اباعبدا…(ع) از حجاز تا كربلا همه نوع انسان وجود داشت، از طفلی شیرخوار تا پیرمردی كهنسال، از كودكی بی دفاع تا قهرمانی چون آقا ابالفضل(ع) اما همه باهم حركت كردند. هر چند امام حسین(ع) به عنوان امامی معصوم به پابرجا ماندن و نماندن افراد همراه خود آگاه بودند اما هیچ گاه از همراهی با آنان دریغ نكردند. كاروان آقا ابا عبدا…(ع) برای تك تك اعضا سرشار از درس و تكلیف بود. رهبر این كاروان بر مسیر آگاهی داشتند و مطابق با آگاهی، افراد را هدایت می كردند، سایر وظایف نیز در گروه بین افراد تقسیم شده بود.
هر یك از ما نیز كه انتخاب كردیم در راه و مرام عشق حركت كنیم باید بدانیم كه قرار گرفتن در این گروه نه تنها از مسئولیت های ما كم نمی شود بلكه به مسئولیت هایمان اضافه می شود حتی زمانی كه جزو انتخاب شدگان مسیر سبز عشق قرار می گیریم باید بدانیم كه نیاز داریم تا به طلب عفو و بخشش از خدا و مولا بر آییم. این كه عید غدیر و همانند این عید در مسیر طلب مغفرت ما قرار می گیرد تا خداوند نه به بهانه تنبیه بلكه به بهانه عیدی، طلب مغفرت ما را بپذیرد و ما را مورد رحمت و مغفرت خویش قرار دهد. تعهد و مسئولیت مان را پذیرا باشیم و فریب ظواهر این دنیای فانی را نخوریم كه عاشق بر احوال معشوق آگاه است.
درد حضرت زینب (س) را لمس كردن و گریستن همان نقطه وصل است. از عشق خدا شوق یافتن و در خویشتن خویش فرو رفتن و ویرانه های وجود را برای خدا اصلاح كردن، رسیدن به مقام و مرتبه والای اشرف مخلوقات است. ایمان داشته باشیم كه هر قدر در راه عشق گام برداریم، خدا و مولا چندین برابر، برای ما گام برمی دارند. كرم، بخشش، جود و احسان ضمیمه وجودی این خاندان است. زمین و آسمان مهریه حضرت زهرا (س) است.
یادمان باشد، نوع در خواست كردن و طلب كردن از خداوند بسیار مهم است. از خداوند بخواهیم عشق خاندان رسول ا… را در دل هایمان ریشه دارتر كند و ما را جزو سرسپردگان حقیقی قرار دهد كه در هر خوشی و ناخوشی از عمق وجود بگوییم “خدایا راضی هستیم به رضای تو”. والسلام…
دیدگاهتان را بنویسید