مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
خدای مهربان ما همیشه به دنبال بهانه ایست تا ببخشد و رحمت خود را شامل حال بنده اش کند. با خضوع و خشوع تمام ایستادن و به درگاه الهی دعا، مناجات و طلب مغفرت کردن از لحظاتی است که خداوند بهانه قرار می دهد تا بنده نادم و گناه کار خویش را عفو کند. پس لحظات دعا را قدر بدانیم که خداوند با کریم و رحیم بودنش به بنده می نگرد. دعا کردن برای دیگران انرژی مثبت فراوانی را نصیب انسان می کند، پس در هر گرفتاری و سختی بر دعا برای دیگران مداومت کنیم تا به سبب انرژی مثبت فراوانی که به ما می رسد مشکلاتمان رفع شود. دعا، بلا و گرفتاری ها را دفع می کند.
همیشه گفتیم که قصص قرآنی سرشار از درس است. در آیه ای که خداوند زکریای پیامبر را سفارش به مناجات، روزه سکوت و پرهیزکاری می فرماید تا به او فرزندی عطا کند. حضرت زکریا در بُهت و حیرت می مانند که چگونه است که در چنین سنی و علیرغم ناتوانی در فرزنددار شدنش اکنون توفیق یافته به مقام پدری برسد. این حقیقت از قرآن تنها گوشه ای از اراده الهی را نمایان می کند تا همگان بدانند وقتی خداوند اراده به تشویق یا تنبیه بنده ای می کند هیچ کس و هیچ چیز نمی تواند مانع شود. خوب است بدانیم زمانی خداوند مژده فرزند دار شدن حضرت زکریا را به ایشان می دهد که حضرت مشغول به دعا در حق دیگران بودند. خداوند مدبر، عادل و رازق است، ممکن نیست دعایی در حق دیگری کنیم خداوند پاسخ خواسته ها و حوائج خودمان را ندهد اما این که برآورده شدن نیازها و حوائج ما در چه زمان و شرایطی باشد به صلاح دید خدای یکتا و مهربان باز می گردد؛ چرا که اوست که بر همه چیز دانا و توانا است و مصلحت بندگانش را بهتر از هر کس می داند.
قیاس نکنیم و در مقابل خداوند سرکش نباشیم و کوچکی کنیم تا بزرگی خداوند را ببینیم. از رحمت، لطف و کرم خدا هرگز ناامید نباشیم که یاس از رحمت خداوند بزرگ ترین گناه است. مبادا با کم صبری خود ناامید شویم و خدای قادر و متعال را در ذهن و فکر خود محاکمه کنیم. خدای ما خدایی با صفات عالیه است، منصفانه نیست اگر او را تنها با جبار بودن یاد کنیم و گله و شکوه سر دهیم. پیش تر گفتیم که خداوند بزرگ و بخشنده در شرایط خاص و ویژه ای از صفت جبار بودنش استفاده می کند که آن هم به ندرت و مربوط به برخی از بندگان است که چنانچه بخشش الهی شامل حال ایشان شود، عدل الهی خدشه دار می شود.
از خداوند عمری بخواهیم که در آن به رشد، تعالی و انسانیت رسیم، نه این که صرفاً عدد سنی بیشتری را طی کنیم. باور و ایمان خود را بر بخشندگی الهی تنظیم کنیم تا همواره مورد رحمت الهی قرار گیریم. همانند کودکی باشیم که در هر شرایط پدر خویش را برطرف کننده نیاز و خواسته اش می داند و همیشه او را با بهترین جملات و صفات خطاب می کند. بی شک چنین پدری در تأمین نیاز فرزندش از جان مایه می گذارد.
توجه به آیات الهی و انس گیری با کلمات قرآن تماماً رحمت و نعمت است که شامل حال بنده می شود. در زمان رسول خدا (ص) فردی نزد پیامبر می آید و از ایشان سوال می کند که آیا در امت شما بنده شراب خوار و گناهکار وجود دارد؟ پیامبر (ص) می فرمایند: بله. او در ادامه باز سوال می کند آیا در امت شما فرد دروغ گو وجود دارد؟ پیامبر می فرمایند: کسی که دروغ بگوید از امت من نیست. دروغ گویی در دین ما به اندازه ای وجه زشت و ناپسند دارد که پیامبر (ص) فرد دروغ گو را از امت خود نمی دانند. زمینه و پایه اولیه بسیاری از گناهان و اختلافات و از هم گسستگی ها دروغ گویی است. مطابق با دستورات مشق عشق راز مهم و گام اساسی در رهروی و رسیدن به انسانیت در صادق بودن با خود است. دنیا در هیچ زمانی و به هیچ کس وفادار نبوده و نیست. اما در این میان کسانی سعادتمند هستند که دلبسته دنیا نیستند و از دنیا تنها به جهت انسان ماندن استفاده می کنند. مقام حضرت زهرا (س) مقامی والاست. مقامی که خداوند به خاطر ایشان توبه حضرت آدم را پذیرفت(حضرت آدم (ع) خداوند را به حضرت زهرا (س) قسم داد).
در مبحث مُعارفه به مقام و جایگاه ویژه خانم حضرت زهرا (س) اشاره کردیم و گفتیم پس از فرمان الهی در سجده ملائکه به حضرت آدم (ع) ایشان پنج نور را مشاهده کردند. حضرت آدم (ع) سوال کردند که من اولین مخلوق خدا و اولین پیامبر او هستم این نورها کیستند؟ حضرت حبرئیل (س) در پاسخ به ایشان به حضرت زهرا (س) اشاره کردند و فرمودند ایشان خانم فاطمه زهرا (س) هستند. نور دیگر پدر حضرت زهرا (س) و پیامبر خاتم هستند و نور دیگر همسر حضرت زهرا (س) و پسرعم آقا رسول ا… (ص) است و دو نور دیگر فرزندان حضرت زهرا (س) هستند.
چهل هزار سال قبل از خلقت حضرت آدم (ع) پنج تن آل عبا آفریده شده بودند. سوگند به نام حضرت زهرا (س) ناجی حضرت آدم (ع) و دلیل قبولی توبه اش بود و بردن نام مقدس و مبارک حضرت علی (ع) ناجی حضرت ابراهیم (ع) در آتش و گلستان شدن آن بود. اگر چه کسی نزد خداوند عزیز است که با تقواتر است اما خداوند همواره ارزش زیادی برای زنان قائل بوده است. مقام بالای خانم حضرت مریم (س) و مادر شدن ایشان بدون انتخاب همسر و تولد نوزادی که پیامبر اولوالعزم الهی بود خود نمونه ای از گرامی داشتن مقام زن است. ناگفته نماند که دم مسیحایی فرزند حضرت مریم (س) نیز از وجود پر برکت آقا امیرالمومنین (ع) بود.
سلمان فارسی مردی مومن، مسلمان، مدبر و عالم بود. او در داستان هِنده هنگامی که دختر یهودی و پدرش را به خانه آقا امیرالمومنین (ع) برد تا دختر یهودی شفا یابد و از مریضی نجات پیدا کند، آقا امیرالمومنین (ع) فرمودند لحظه ای صبر کنید تا طبیب بیاید. سلمان که بر قدرت بی انتهای مولا (ع) واقف بود در حیرت تمام رو به ایشان کرد و گفت دم مسیحایی عیسی بن مریم (ع) از شماست، چگونه است که باید در انتظار طبیب باشیم؟ مولا می فرماید طبیب این کودک، پسرم حسین (ع) است. قدر بدانیم و شاکر باشیم نعمت رهروی بر مولایی که اوج قدرت، عظمت و توانمندی است. امید که با مدد ایشان مسیر رهروی را به سلامت طی کنیم تا در روز حشر در ورود آفتاب عالم تاب خانم حضرت زهرا (س) سربلند و رو سفید باشیم.
در آستانه سال جدید هستیم و ایام پاکیزگی، رفت و روب و خانه تکانی است. سالهاست که در چنین روزهایی به عنوان شیعه مولا خود را موظف و مکلف می کنیم تا در کنار پاکیزه کردن محیط زندگی و جسم خود، جان و روح و درون خود را از آلودگی ها پاک کنیم. کمی فکر و رجوع به درون، اعمال و گفتار گذشته به همه ما کمک می کند تا به یاد آوریم که چه کینه ها، کدروت ها، ناراحتی ها و یا حق الناس هایی به عهده داریم. همه ما بی شک دچار اشتباه و لغزش می شویم از این فرصت در جهت خارج کردن اشتباه از طبفه طبقه مغز خود استفاده کنیم. خود را آماده برای جبران اشتباه کنیم حتی اگر جایی احساس کردیم حق با ماست و اشتباه نکردیم، مهربانی کنیم و عشق هزینه کنیم تا آنان که اشتباه کردند به ندامت و پشیمانی برسند و تحت تأثیر مهرورزی ما اشتباه خود را جبران کنند.
آنقدر عمیق به خانه تکانی دل برسیم که موقع قرائت حَوِل حالَنا اِلی اَحسَنِ حال خود را مدیون کسی ندانیم. تحویل سال یعنی لحظه ی تحول ما برای بهتر شدن و تلاش خود را چنان کنیم که تحول و تغییرمان در سال جدید تغییر و تحولی عمیق تر و اساسی تر نسبت به گذشته باشد. در درون مبارزه کردن برای بخشیدن دیگری به نوعی خودشکستن است؛ خود شکستنی که هر چند سخت و دشوار است اما ثمرات و بازدهی فراوانی را نصیب انسان می کند و او در تغییر کردن موفق می کند. قطعاً همگی می دانیم لذتی که در گذشت و بخش است قابل قیاس با هیچ لذتی دیگر نیست. تا فرصت باقی است تلاش خود را کنیم تا امسال علی وار و علی گونه سال خود را تحویل کنیم و اطمینان داشته باشیم که در اطرافمان کسی باقی نمانده که ما توان کمک به او را داشته اما غفلت کرده باشیم.
از حداقل کمک های مادی، معنوی و فکری که می توانیم در حق دیگری داشته باشیم، دریغ نکنیم و بدانیم که رهروی، کار کردن برای فرد نیست همانند فرشتگان و ملائکه به مقام انسان و انسانیت خدمت کنیم تا طعم خوش رضایت مولا (ع) را بچشیم. لذت بخشیدن کسانی که ظلمی بر ما روا داشتند و یا دلی از ما شکستند، لذتی شیرین تر و دل چسب تر است. گذشت و بخشش جزء مهمی از خانه تکانی است. هرگز دین ما دین ظلم، خشم و خشونت نبوده است.
زندگی ائمه ما گواه راستین بر مهربانی و پرهیز از هر گونه حمله ای است. دین ما تنها اجازه دفاع را به انسان داده است. نزول سوره انسان به روشنی عظمت بخشش، کرم و مهربانی را بیان می کند و فرد را توصیه به مهرورزی به انسان ها می کند. رجوع کردن اسیر به در خانه مولا (ع) طبق آیات سوره مبارکه انسان باز نمادی از حق آزادی انسان هاست و این که در دین اسلام اسیر حق حیات و زندگی دارد و ما مجاز نیستیم تا او را در حبس نگه داریم. دین ما دین رحمت است و اگر نقصی وارد می شود از مسلمانی ماست و نه از اسلام. در گذشت کردن و بخشیدن گوی سبقت در دست بگیریم. بخشش خود را منوط و مشروط به سن و سال و کوچک و برزگی نکنیم. از حرص و طمع بر آنچه برای امامان، پیامبران، شاهان و شاهزادگان نمانده حذر کنیم و تلاش توأم با امیدواری در راه بندگی داشته تا در مقام حقیقی خود ماندگار و جاوید باشیم. والسلام …