بسم ا… الرحمن الرحیم
و زندگی بهانه ای بیش نیست ….!
دنیا، شب و روز، گفته ها، شنیده ها و شعرها همه بهانه ایست برای یافتن آدرس و نشانی یار، بهانه ایست برای رسیدن به یار و شنیدن كلامی از زبان شیرین یار. همان طور كه گفتیم انسان با نظم و نظام ویژه خلق شده و با زیبایی های وصف ناپذیر به دنیا ارائه شده است. زیبایی هایی كه به راحتی مورد تهاجم انسان قرار می گیرد و این مخلوق بی نظیر خداوند را از مسیر منظم الهی خویش خارج می كند. خداوند انسان را نیافرید تا شاهد رنج و گرفتاری بنده خویش باشد. خداوند از بهر عشق، مهر و عطوفت بود كه دست به خلقت انسان زد و جسم خاكی و بی ارزش انسان را با وجود خویش جان بخشید. بالاترین و كامل ترین سیستم خلقت را در نهاد انسان دمید و در مقابل این شگفت انگیزترین مخلوق بر خویش تبریك گفت، فتبارك ا… احسن الخالقین.
یكی از مواردی كه انسان را از مسیر الهی دور می كند و قلم سیاه بر زیبایی های وجودی انسان می كشد زبان انسان است، زبانی كه می تواند در دو سوی زیبایی و زشتی به كار گرفته شود. زبانی كه از یك سو قادر است تا ارائه كننده بهترین رنگ و بهترین هنر و بهترین صوت (صوت داودی) باشد و از سوی دیگر می تواند ویران كننده باشد و بدی، گرفتاری و بیماری ها را به ارمغان بیاورد.
انسان ها ذاتاً طالب زیبایی اند، چرا كه زیبایی در خلقت انسان نهفته است. شنیدن پر بار اشعار عاشقانه و عارفانه همسفران ما نیز سرشار از زیبایی است. زیبایی هایی كه از كلمات آغاز می شود و با صوت زیبا بیان می شود، حس زیبا و رضایت بخش وجودی انسان را بیدار می كند و این بهره گیری از زیبایی در قالب نظم و نثر، تنها جرعه ای از دریای بی كران و نعماتی است كه خداوند در اختیار بهترین مخلوق خود قرار داده است. از جمله معضلات امروز بشری، رشد یافتن بیماری ها و گرفتاری های جسمی و روحی انسان هاست كه در پی سرعت فوق العاده پیشرفت علم روز بشر در حال فزونی یافتن است.
خداوند همه دنیا و همه مخلوقات موجود در او را از كوه، گیاه، جانوران و انسان، زیبا خلق كرده است. آلوده كردن آسمان آبی توسط انسان و پیامدهای خطرناك این آلودگی كه در شكل تنفس های ناسالم و تغذیه نادرست، زمینه ساز بروز بیماری در جسم فردی می شود كه برنامه ریزی الهی، آن را تنها به سمت و سوی سلامتی، تندرستی و زیبایی پیش می برد. بر هم زدن این نظم الهی در آسمان و زمین، انسان ها را در حفظ و كنترل سلامتی با زحمت و تلاش مضاعف رو به رو كرده است و امروزه در ازای این همه بی نظمی ایجاد شده، افسردگی جزو بیماری های رواج پیدا كرده در تمامی جوامع و گروه های سنی قرار گرفته است.
خارج شدن انسان و طبیعت از مسیر منظم الهی، تغذیه نادرست و عدم امانتداری ما از اعضا و جوارحی كه خداوند به رسم امانت در اختیار ما قرار داده، ریشه بروز بیماری های كنونی انسان هاست. هر انسانی از زمان جنینی و حضور در بطن مادر خویش در حال دریافت توانایی ها از سوی خداوند بلند مرتبه است. هیچ انسانی نمی تواند مدعی عدم توانایی در خود باشد. چرا كه خلقت همه انسان ها توأم با توانایی و توانمندی است. مدعیان ناتوانی، انسان هایی دارای ضعف و عدم اعتماد به نفس هستند. چنین انسان هایی باورهایی ضعیف و سست دارند و ضریب ایمانی در آن ها به شدت كاهش یافته یا سقوط كرده است.
حفظ كردن آیات الهی توسط رهروان و سالكان آقا امیرالمؤمنین (ع)،خود بهترین و روشن ترین گواه بر توانایی و توانمندی می باشد. چنین عمل پسندیده ای از سوی سالكان ا… مصداق حقیقی بهره گیری از خلقت و زیبایی خلقت در انسان است. وقتی آقا رسول ا… (ص) به عنوان بشری مانند سایر بشر الگو و اُسوه پیامبران، ائمه، انبیا و اولیا الهی قرار می گیرند، ما نیز قادریم تا به عنوان امت آقا رسول ا… (ص) و به سبب ساختار بشر گونه و همانند با ایشان هم ردیف توانمندترین انسان ها قرار گیریم. همه حركت ها و سیستم های خلق شده در انسان ها یكسان و همانند است. آن چه انسان ها را متفاوت و متمایز می كند، میزان و نوع به كارگیری توانایی های وجودی در آن هاست.
به یاد داشته باشیم كه در ازای هر گرفتاری و مشكل و بیماری ای كه در انسان وجود دارد، راه حل، درمان و علاج آن نیز در وجود انسان نهادینه شده است. مغز ما قدرتمند خلق شده است. چنان چه مغز ما تربیت درستی پیدا كند و به طور صحیح برنامه ریزی شود، مطمئناً برنامه درست و صحیحی را به ما ارائه می كند؛ با وجود چنین مغز قدرتمندی جایی برای افسردگی باقی نمی ماند.
اگر بازگشت به سوی خدا، بازگشت به اصل خویش و بازگشت به سرای باقی را در باور و یقین مان نهادینه كنیم، توقعاتمان رنگ و بویی اصولی به خود می گیرد و این در حالی است كه نهادینه كردن چنین باوری در درونمان هیچ مغایرتی با بهره گیری و بهره مند شدن از نعمات الهی ندارد.
در دستور و رسالت هیچ پیامبری نخوردن، نپوشیدن و لذت نبردن از زیبایی ها وجود ندارد، چرا كه هر نعمتی به جهت بهره گیری انسان آفریده شده است. خداوند همه چیز را برای انسان و انسان را برای خود آفرید. وفتی باور ما این باشد كه خدا همه چیز را برای ما آفریده، به بندگی خود اقرار می كنیم و باور داریم كه خدا دوستدار بنده خویش است و صلاح ما را به واسطه قادر بودن، توانا بودن، آگاهی و بصیرت داشتن و تسلط داشتن بر اوضاع و احوال،بهتر می داند. دیگر در برابر حرص و طمع می ایستیم و سیستم عصبی مان را متحمل فشارهای سنگین و طاقت فرسا نمی كنیم.
وفتی خواهان عشق الهی می شویم و می خواهیم تا در ردیف دوستداران الهی قرار بگیریم، باید دوستی را تمرین كنیم و به این گونه، مهر و محبت را در وجودمان نهادینه كنیم. ممارست بر دوستی، مهر و محبت، جایگاه ویژه ای را در مغز و سیستم عصبی مان برای اجرای مهر ورزی و عشق فعال می كند.
خودمان را بسنجیم كه آیا زمانی كه دستمان را به سوی یگانه هستی بخش بلند می كنیم و خواستار گذشت و عفو و عطا می شویم آیا خودمان عامل بر عمل نیك گذشت و بخشش هستیم؟ اگر شهامت بخشیدن بهترین و دوست داشتنی ترین های خود را داشتیم مطمئن باشیم كه خداوند هم بهترین عطا و بخشش ها را در حق ما خواهد كرد. میزان عشق و علاقه و محبت ما نسبت به بندگان خدا، بهترین معیار برای درك میزان عشق و محبت خدا نسبت به ماست.
همه مسائل و رویدادها و عملكردها، انعكاس اعمالی است كه خود ما مجری انجام آن هستیم. وقتی شاكر و قانع هستیم و باری به هر جهت زندگی نمی كنیم، درونمان تقویت می شود و قدرت پیدا می كند. درون و وجود قدرت یافته در برابر ناملایمات نمی شكند و مسیر سرد و تاریك افسردگی را پیش نمی گیرد.
مغز توانمند و وجود قدرتمند، در برابر بروز ناملایمات فعل و انفعالاتی را شكل می دهد و از انسان در مقابل بروز بیماری و افسردگی محافظت می كند. بروز حسادت ایجاد كننده ی نقطه ی كور و منفی در مغز ماست. نقطه ی منفی كه در برابر شرایط ناخرسند فعال می شود و به حسادت و منفی بافی مشغول می شود. عملكرد چنین مغزی مثبت و نیرو بخش نیست تا بتواند مثبت ها را ارائه دهد. همه ی ما قادر هستیم تا به درون و مغزمان دستور دهیم و گاهی آن را از افتادن در دام شیطان نجات دهیم. حق انسان مثبت اندیش و خیر اندیش نیست تا دچار افسردگی و رخوت و سستی شود كه اگر شد، بازخورد عمل خود را دریافت كرده است.
تاریخ گذشته و مرور بر زندگی انبیا و اولیای الهی، به روشنی اثبات كننده این است كه هیچ یك از انبیا، اولیا و پیامبران در طی زندگی خویش و در پس نامردمی ها و دنیاپرستی و جهالت مردم زمان خویش، دچار افسردگی و پریشانی خاطر نبوده اند.
برای انسان خداپرست و خداجو، تنها توانایی و توانمندی ها هستند كه رشد می كنند و شكوفا می شوند. وقتی به درستی با حُسن نیت به موردی اشاره می كنیم مطمئناً دیگران پذیرای حرف و صحبت های ما خواهند بود.
كنترل اعضای بدنمان را از دست ندهیم، مدام به اعضا و جوارحمان رسیدگی كنیم و پاكسازی كنیم. بیان كردن، شنیدن و صحه گذاشتن به ناامیدی هایی كه زاییده ی ذهن و فكر ماست، وارد كننده بدترین سموم به درون و وجودمان است. صَرف كردن وقت به جهت مسائل بیهوده و مأیوس كننده، قوای جسمی و روحی انسان را تحت تأثیر قرار می دهد و سیستم دفاعی بدن را ضعیف می كند و زمینه بروز بیماری ها را برای انسان فراهم می كند.
هر یك از ما به عنوان شیعه و رهرو آقا امیرالمومنین (ع) كافی است تا دستورات گیرا و پر مغز مولای خویش را دقیق و سنجده تر عملی كنیم. فرموده ی آقا امیرالمومنین (ع) مبنی بر پرهیز از پرخوری و اتمام غذا قبل از سیر شدن، بهترین نمونه از دستوراتی است كه جایگاه سلامتی و تندرستی در انسان را بیان می كند. اَعمال پیش از خواب خانم حضرت زهرا (س) كه بهترین ترانه و موسیقی عاشقانه برای بندگان و سالكان الهی نیز نمونه ای دیگر از دستوراتی است كه جایگاه آرامش را به انسان گوشزد می كند.
حد حرمت خودمان را رعایت كنیم و برای خودمان احترام قائل باشیم تا شادابی و نشاط چهره ی ما را فرا گیرد. بسیاری از مسائل و مشكلات ما از عدم شناخت ظاهری و باطنی است كه نسبت به خودمان داریم. وفای به عهد از جمله مسائلی است كه می تواند در روح و جسم ما به طور سازنده و یا تخریب كننده متجلی شود. همه ی ما موظفیم تا نسبت به تعهداتی كه در مقابل خودمان داریم وفادار باشیم. رسیدگی به جسم و جان، روح و روان، افكار و اندیشه ما ،عهد و پیمان ما محسوب می شود.
خواب شارژ بدن هر انسانی را تامین می كند. منفی بافی ها و وارد كردن افكار بیهوده و منفی قبل از خواب سبب كوتاهی عمر قلب، روح و مغز ما می شود. جایگزین كردن اذكار و معاشقه و مناجات به جای منفی گرایی های قبل از خواب، بهترین شارژ كننده و مفیدترین نیرو دهنده ی جسم و جان ماست. معجزه ها و دعاهای بزرگان و عزیزان را كه در سخت ترین شرایط عاشقی و بندگی از ما دریغ نشد را فراموش نكنیم.
عملكردهای خودمان و میزان توانمندی هایمان را در شرایط زمانی متفاوت بسنجیم و محك بزنیم. در شرایط متفاوت توجه بیشتری را به سمت فاصله بین خود و منیت هایمان معطوف كنیم. همان طور كه جسممان در ازای رشد سالیانه خود مستلزم پوشش مناسب است، مغز ما نیز نیازمند تغذیه و برنامه های درست و صحیح بیشتری است. برنامه های مغزی ما می تواند هم بر پایه ی عشق، محبت، گذشت و وفای به عهد نوشته شود و هم بر پایه ی بخل، حرص و حسد باشد. والسلام…
دیدگاهتان را بنویسید