خیر و نیکی، افزایش آگاهی در دینداری

بسم ا… الرحمن الرحیم

هر خیر، خوبی و احسانی ورودی مثبتی است که قادر است بسیاری از منفی های ما را از بین ببرد خصوصاً وقتی این نیکی ها کمک به ایتام و شاد کردن دل آنان باشد. همین طور خیر رسانی و کمک به پدر و مادرهایی که از تامین کردن مایحتاج اولیه فرزندانشان عاجزند و همواره عرق شرم بر جبین دارند نیز از جمله برترین خیرهاست. نعمت و موهبت بزرگیست که در زمره بخشندگان، خیرین و یاری کنندگان قرار بگیریم. آنچه هر انسانی را برانگیخته می کند تا ببخشد و گذشت کند، عشق و باور قلبی اوست وگرنه هستند ثروتمندانی که قادر نیستند ذره ای از مال خویش را انفاق کنند. پول و امکانات وسیله یاری کردن و خیر رساندن بیشتر است و این تنها نعمت بخشندگی است که انسان ها را در خط مش الهی به حرکت در می آورد.

قبل از همه ما خداوند غنی و بی نیاز می تواند هر گرسنه ای را سیر و هر برهنه ای را بپوشاند و هر بی پناهی را پناه دهد اما اگر خداوند چنین قرار می دهد که منِ بنده گرسنگان، بیماران درمانده و بی پناه را ببینم، در صدد است تا من به خود آیم و در تقویت اراده و صفات والای انسانی به تکاپو در آیم و در امتحانات الهی و کشمکش بین نفس اماره و نفس مطمئنه پیروز شوم. بخشش در هر نوع و هر میزانش خواه پنهان و خواه آشکار (صرف نظر از ریا و نمایش) پس اندازی ابدی و غیرقابل تنزل است، پس اندازی که پی در پی سود است و برکت.

یادمان باشد شیعه و رهرو مولایی هستیم که ناشناس دل به تاریکی شب می سپردند و بار سنگین اطعام فقیران و نیازمندان را به دوش می کشیدند و در رکوع نماز انگشتری به سائل می بخشیدند. در بخشیدن باید از حیطه رابطه انسان خارج شد و هر بخشش و خیری را فقط و فقط به خاطر خدا انجام داد و این گونه می شود که نتیجه و ثمره آن بخشش در دستان کریم خدا قابل توصیف، توضیح و دریافت می شود.

بی تردید کسی که بخشندگی و نیکوکاری با پوست، گوشت و استخوان وی آمیخته باشد و در پی مابه ازاء نباشد هرگز طعم فقر و استیصال و درماندگی را نخواهد چشید؛ چرا که پروردگاری بخشنده و کریم او را تضمین می کند. کسی که همه اعمال و کردارش بوی خدا می دهد جز به رایحه الهی دل نمی سپارد و از انسان، متوقع پاسخ نیکیش نمی شود.

از قربان تا غدیر بهترین فرصت برای سفر معنوی و الهی به درون و به هر آنچه اتفاق افتاده در این ایام است. سفری که از وحدانیت خدا آغاز می شود و تا برگزیده ترین مخلوقش در غدیر ادامه می یابد. به سفری که در آن تعهدات و بیعت هایی برای اندکی سرانجام گرفت و آنان را هم چون حبیب ابن مظاهر خوشبخت ترینِ عالم کرد و بی تعهدی و پیمان شکنی هایی که برای بسیاری نافرجام ماند و آنان را در صف یزید ابن معاویه رویاروی امام زمان قرار داد.

به لطف خدا در راستای تحکیم و تقویت عشق معنویمان و ثابت قدم بودن در مسیرمان به قرائت و تدبر در سوره هایی از کلام ا… می پردازیم. با تأمل در سوره یس که قلب قرآن است، همین بس که بدانیم اعضا و جوارح سالم انسان با قلبی بیمار و ناسالم، دشواری های بسیاری را برای انسان فراهم می کند. همانطور که قلب برای سلامتی و رشد انسان حائز اهمیت است نیز در قرآن کریم وجود قلب برای تکمیل قرآن و تکمیل هدایت و امر خدا لازم و ضروریست. سوره یس به تنهایی درمان هر درد و حلال هر مسئله و مشکلی است. در سوره یس باید عمیق شد تا بتوان عمق گرفت و با جهان و خالق جهان ارتباط گرفت، ارتباطی از جنس عاشق و معشوقی و حرکتی و سیر و سلوکی به پهنه عالم. هر سوره و هر آیه دارای موکلین بسیاری است و در سوره یس این موکلین از والاترین و بی نظیرترین فرشتگان خدا هستند که می توانند در یاری کردن انسان بسیار موثر واقع شوند. روزی چند دقیقه تدبر در آیات مبارکه سوره یس کافیست تا شاهد باز شدن درهای رحمت خدا به روی خود باشیم.

قلب جایگاه مهر، عشق، دوستی و محبت است. قلب قرآن نیز مملو از عشق و مهر خدای بی نیازی است که هرگز بخل نمی ورزد و بر یکایک بندگانش کریم و رحیم است. در پرداختن به سوره یس علاوه بر واکاوی هایی که در جهت معانی زیبای این آیات داریم به لحاظ عشق، عاطفه و محبت نیز به آن ورود کنیم تا اُلفت و مهر الهیِ فراوانِ نهفته در این آیات در قلب و جان و رگ های ما نیز جاری شود. ساده از آیات سوره یس نگذریم و تمام سعی خود را برای فهمیدن آیات داشته باشیم تا ان شاا… شاهد گشایش ها باشیم.

دقت داشته باشیم گاهی مطالب یا اطلاعاتی در خصوص ائمه وجود دارد که مبالغه گویی است و تنها به قدرت الهی مربوط می شود. مراقب باشیم در بسط و گسترش دادن این مطالب با علم و آگاهی وارد شویم تا این اغراق ها به نقطه ضعف برای مولا (ع) و دین ما تبدیل نشود.

بزرگترین معجزه پیامبر گرامی ما قرآن کریم بوده و آقا امیرالمومنین (ع) همواره بر این موضوع تأکید داشتند که ایشان هرچه می دانند از خاتم المرسلین آقا رسول ا… (ص) آموختند. پیامبران اولوالعزم ما نیز از معجزاتی برخوردار بودند، مانند عصای موسی که هیچ یک بیشتر از آنچه خداوند در اختیارشان قرار داد، معجزه ای ارائه نکردند. قدرت تشخیصمان را بالا ببریم و اجازه ندهیم تا بدعت ها و خرافه گویی ها نوعی دیگر از دین گریزی ها را سبب شود.

ائمه از علم و دانشی سرشار بهره مند بودند و همین برای اثبات حقانیت آنان کافیست اما ما نیز باید در این دنیای سراسر علم و تکنولوژی و اثبات یاد بگیریم چگونه از آنچه در مورد عظمت آنان بیان می کنیم دفاع کنیم و آن را با مطابقت دادن با علم روز بیان کنیم که قابل اثبات و باور باشد. قدرت و توانگری در ائمه در بهترین و والاترین حد انسانی وجود داشت اما آنان هرگز از این عظمت و قدرت در جهت سوء بهره نبردند. آنان نیز همانند همه بشر به طور عادی زیست کردند و جز در مواردی که امر الهی بود از قدرتشان استفاده نکردند.

بزرگ ترین مقابله و قدرتی که ائمه در برابر جهل و نامهری های مردم زمانه خویش به کار گرفتند، دعا بود. لازم نیست برای اثبات عظمت ائمه از ویژگی های خارق العاده و غیرقابل باور آنان برای عموم مردم صحبت کرد، همین که بگوییم آنان با کمترین امکانات و در سخت ترین شرایط از مرز انسانی خود خارج نشدند و نیازمندی را ناامید نکردند و از مهرورزی به دوست و دشمن، غنی و فقیر امتناع نکردند، عالیست.

بالا بردن شناخت از خود، در وهله ای بالاتر شناخت دین و مذهبمان می تواند ما را چنان غنی سازد که قادر باشیم پاسخ گوی صحیح و بدون تعصب بسیاری از چراهای دیگران باشیم. برای رشد و تکامل خود همانند معصومین پرهیزها را جدی بگیریم و بایدها را جامه عمل بپوشانیم. در توصیف مولای ما همین بس که علیرغم علم لدنی که داشتند و از ازل، از واقعه عاشورا با خبر بودند، در جنگ صفین آب بر لشگر معاویه نبستند و هرگز از دایره عدالت و مساوات خروج نکردند. همان مولایی که در جنگ صفین اذن نگرفتنِ نوجوانشان آقا ابالفضل (ع) را در به هلاکت رساندن پهلوان سپاه دشمن که به بدگویی و توهین به ساحت مقدس مولا (ع) زبان گشوده بود، به استیضاح کشاندند.

تعصب های کورکورانه را کنار بگذاریم و با شناخت و آگاهی به دینداری و پاسداری از دین بپردازیم. قرآن نازل شد تا ما در بن بستِ مسائل، طعم تلخ ناامیدی را نچشیم و سر تسلیم در برابر ناکامی ها، شکست ها و مشکلات فرود نیاوریم. قرآن نازل شد تا بدانیم شرط رسیدن ما به سر منزل مقصود خواه مادی و دنیوی، خواه معنوی و الهی در حفظ تعادل امور است. قرآن نازل شد تا بدانیم همه چیز از ما آغاز می شود، باید نور را متمرکز به اعماق ظلمت گرفته وجودمان بتابانیم تا روشن شود، رشد کند و به نشدن ها و ناممکن ها رنگِ شدن دهد. قرآن نازل شد تا بدانیم کسی که به خود و مسئولیت هایش احترام می گذارد، می تواند بنده و دینداری واقعی باشد و قرآن نازل شد تا انسان بداند روح بزرگ او لایق رسیدن به اصل، جایگاه ویژه و الهی خویش است پس دنیا را عاقلانه بندگی می کند تا آخرت را عاشقانه زندگی کند. والسلام…