ویژگی های دینداری و رهروی

بسم ا… الرحمن الرحیم

یاد كردن از اموات، ما را به بازگشت به خود و این واقعیت می رساند كه در زمان مقرری كه تنها خداوند از آن آگاه است ما نیز  راهی سفر خواهیم بود.

دنیا با همه كم و كاستی ها، سختی ها و آسانی ها خواهد گذشت. این دنیا نه برای سلیمان نبی (ع) با آن همه قدرت، شوكت و فرمانروایی ماند، نه برای اسكندر مقدونی با همه تصرفات و فتوحاتش.

رهرو هر لحظه و هر زمان كه به سوی مسیر الهی، قرب و كمال در حركت باشد، عید او محسوب می شود.

بر هر عشقی كه مُهر و امضای خانم حضرت زهرا (س) باشد در حقیقت مُهر و امضای رسول خدا (ص)، مولا و همه عزیزان و مقربان الهی وجود دارد. كمترین ثمره ی در دل داشتن عشق، ایمان و محبت خاندان مهر و كرم (خاندان آقا رسول ا…(ص)) در این دنیای فانی، امید و امیدواری بر انسان عاشق است. پیش تر گفتیم امید نگه دارنده آدمی است، بدون امید انسان ها با مسائل و مشكلات بیشتری مواجه هستند و یأس و افسردگی تمامی وجودشان را در بر خواهد گرفت.

برای هر رهرویی، ذكر یاعلی، درمان دردها و امیدِ ناامیدی ها و برطرف كننده ی نگرانی ها است. همیشه بالاترین نگرانی برای انسان ها، مساله مرگ بوده و زیباست زمانی كه انسان بتواند با توانایی هایی كه در اختیار دارد، این نگرانی را مبدل به لذت برای دیدار یار كند.

خوردن شراب نه تنها در دین و مذهب ما بلكه در انجیل و تورات تحریف نشده نیز حرام و ناپسند اعلام شده است. پیامبر بزرگوار ما (ص) در این باب فرمودند كه نماز و عبادت شخص شراب خوار تا چهل روز به آسمان ها بالا نمی رود و این مسئله از جایی دارای اهمیت می شود كه گاهی افرادی در اثر خوردن و عدم هوشیاری مرتكب گناه و جرائم جبران ناپذیری می شوند.

انگیزه حلال و حرام دانستن، اعتقادات و باورهای ما باید تا جایی رشد پیدا كند و تقویت شود كه هر یك از ما جدا از مقوله ی احساسی، در بعد علم، دانش و آگاهی نیز غنی باشیم و بتوانیم به معرفی صحیح دین برگزیده خدا بپردازیم. مطابق با فرمایشات معصومین و بزرگان دین بر هر مرد مسلمان فریضه است، در كنار آموختن علم روز، به علم الهی و فقهی نیز بپردازد تا در مواجه با افكار و ایدلوژی های دیگر آگاهی لازم را داشته باشد. واقعیت این است كه به لطف خدا ما جزو شیعیان مولا امیرالمومنین (ع) هستیم؛ بنابران نباید ذره ای و لحظه ای بر حقانیت دین و مذهبمان تردید كنیم.

 ما باید به گونه ای درونمان را بسازیم كه هیچ چیز یارای متزلزل كردن وجودمان را نداشته باشد. فرمایش گران قدر مولاست كه ما نیازی نداریم تا فردی شیعه و پیرو ما باشد. شیعیان مولا ار پیش تعیین شده اند. این نیاز هر انسانی است كه برای نجات یافتن و رسیدن به سعادتمندی، به سوی این بزرگواران قدم بردارد.

تفكر اشتباهی است كه فكر كنیم پرداختن به عشق، دین و مذهب یعنی بهره نبردن از نعمت ها و لذت هایی كه خداوند در اختیار ما گذاشته است. بارها گفتیم خداوند نعمت ها را برای استفاده ی بشر آفریده است. در توضیح كامل تر این مسئله  باید گفت برای مملو كردن توشه ی آخرت نیازی نیست تا تارك دنیا شد. شیعه مولا دنیا پرست نیست و چنانچه دنیا و مال دنیا در اختیارش قرار گیرد، او از این نعمات در جهت رضای الهی و نوع دوستی استفاده خواهد كرد.

انسان دیندار نمی تواند  در مقابل نیازمندی دیگران بی تفاوت باشد. فرق انسان دیندار و بی دین نیز در همین حس همیاری و نوع دوستی اوست. در این زمینه الگوی هر فرد عاشق و دینداری خاندان پرنور و پر بركت مولا و خانم حضرت زهرا (س) است.

در زمانی كه نهال دین نیاز به رشد و تقویت شدن داشت، پیغمبرخدا (ص) و حضرت خدیجه (س) همه ی سرمایه و دارایی خویش را برای جوانه زدن بذر اسلام صرف كرده بودند، هم چنین داشتن انگشتری زیبا و عقیق بسیار ارزشمند و مهم بود که مولا به راحتی انگشتری با ارزش خود را در حین نماز به سائل و نیازمند می بخشند. این ها نمونه ای عملی از بخشش و گذشت بزرگان دین ماست. تلاش و كوشش تك تك رهروان در ماه مبارك رمضان علیرغم خستگی، گرسنگی، تشنگی موجود در این ماه نمونه ای از گذشت و بخشش رهروان مولاست.

وقتی عشق معنوی در رهرویی ریشه دار می شود،‌ همه چیز در وجود ما، با نظم و ترتیب الهی قرارمی گیرد و آن وقت است كه هرگز به احساس تنهایی نخواهیم رسید. وقتی تنهایی وجود نداشته باشد و واسطه ی رحمت، امیرمومنان (ع) باشد،‌ احتیاج و نگرانی وجود نخواهد داشت. برای عاشق، همه ی هدف و تمركز، معشوق است. عاشق پرداختن به امور دنیا را تنها برای گذاران زندگی روزمره لازم می داند و هیچ گاه آن را اصل و هدف قرار نمی دهد. هر چیز و هر نعمتی در دنیا زكات مخصوص به خود را داراست. به طور مثال زكات سرودن اشعار زیبا و معنوی، ارائه دادن سروده و انتقال ذوق و شوق الهی است. سرودن هزاران هزار بیت و ارائه نكردن آن ها عین دنیا پرستی است.

در آستانه رسیدن فصل بهار و آغاز دید و بازدیدها هستیم. ممكن نیست عشق علی (ع) و راه علی در دل رهرویی باشد و او بی توجه به آداب صله ارحامی تنها به خود و خانواده ی خود بپردازد. نمی توان نام عاشق بر خود گذاشت و گذشت و بخشش نكرد. عاشقی و رهرویی یعنی تشخیص درست در زمان و مكان درست. عشق تنها احساس نیست،‌ عشق تشخیص صحیح است.

دقت كنیم در كمك، نوع دوستی و مهرورزی باید عاقلانه و سنجیده گذشت كنیم تا در مورد خانواده خود دچار كوتاهی و قصور نشویم. عید باید در دل و قلب رهرو برپا شود،‌ هر دلی به خوبی بازگو كننده ی حال و هوای درونی خویش است. وای بر ما، اگر از كنار انسانی دردمند و رنج كشیده طوری عبور كنیم كه گوشه لباسمان با آن برخورد نداشته باشد. وای بر ما، اگر اضطراب برهم ریختن بوی عطرمان، ما را از ایستادن در كنار انسان های زحمت كش و نیازمند منع كند. مولای ما، مولایی است كه علیرغم اختیارات بی شماری كه در آسمان و زمین داشت،‌ به پوشیدن كفش وصله خورده ای بسنده می كنند. در حالی كه همزمان با مولا،‌ معاویه از بهترین امكانات برخورددار بود.

رهرویی فقط حضور در محفل پنج شنبه و ابراز عشق و محبت بین اعضا نیست. رهرویی در حیطه قدرت اندیشه ای، دیدن باطنی، فضای فكری و فضای عشقی ما توسعه دارد. رهرویی هر یك از ما بسته به ظرفیت، موقعیت و میزان توانمندی ما متفاوت است. در پرستاری از بیمار، یك رهرو باید بداند كه ابتدا باید شاكر سلامتی خویش باشد كه به سبب همین سلامتی توانایی پرستاری از بیمار را یافته است و سپس وظایف و مسئولیت های خویش را اعمال كرده و هرگز به جهت گرفتاری و سختی بیمار داری گِله و شكایت نكند. عاشقان مولا هر جا كه هستند خانوده ما هستند. برای ما و اولیای خدا، ‌غلام و فقیر با جناب كمیل و جناب ابوذر تفاوتی ندارند.

باید با قرآن بیشتر مأنوس شویم و تنها به قرائت قلب قرآن اكتفا نكنیم، هر چند با قلب قرآن می تواند به هر قسمتی از قرآن دست یافت اما این برای رهروی مولا كافی نیست. كاستی هایی زیادی داریم و باید برای رفع این كاستی ها اولویت ها رادر نظر بگیریم و از میزان آن ها بكاهیم .

سال جدید باید سالی متفاوت، پربار و غنی باشد. چنانچه براساس فرمایش مولا روزهای متفاوت و رو به جلویی داشته باشیم، ماه ها و در نهایت سال و سال های متفاوتی را خواهیم داشت. رهروی مولا نباید بی هدف زندگی كند و باید در برابر مسئولیت های رهرویی خود ساخته و پرداخته شویم. پرداختن به قصص قرآنی نیز باید جزو دروس بندگی ما باشد. هر یك از ما می توانیم خود را تا جایی پیش ببریم كه اخلاق و رفتارمان را با حكمت های لقمان حكیم قیاس كنیم و مورد سنجش قرار دهیم. ادب در طریقه ی نشستن، ‌برخاستن، مباحث عاطفی، مباحث رفتاری، برخوردی با بزرگ ترها و كوچك ترها مباحث دینی تعریف می شود.

دقت داشته باشیم صِرف انجام مسئولیت از سوی یك یا چند رهرو، ‌ما را از انجام مسئولیتمان نباید دور كند. تكالیف و مسئولیت ها به دو دسته كفایی و عینی تقسیم می شوند. كفایی به آن دسته از اعمال گفته می شود كه با انجام آن از سوی دیگران وظیفه از دوش ما ساقط می شود و عینی به آن دسته از اعمال گفته می شود كه از بدو تولد همراه ماست و ما موظفیم در هر صورت به انجام آن بپردازیم و این در حیطه ی وُسعی است كه خداوند برای ما قرار داده است یعنی انجام مسئولیت برحسب وسع و توان خود و به دور از مقایسه با دیگران.

اگر چیدمان هر یك از اعضای جمع خانودگی، مطابق با جنبه و ظرفیت هایمان در كنار یكدیگر باشد، در جمع خانودگی زیبایی ها جلوه نمایی می كند. خانواده ی ما به منزله ویترینی است كه اجناس یكسان و یك شكل هیچ زیبایی در آن ایجاد نمی كند اما تفاوت ها، ظرفیت ها و توانایی های متفاوت می تواند باعث تجلی زیبایی و همگونی در بستر خانواده شود و حس لذت بخشی را برای انسان به وجود بیاورد. استحكام خانواده به وجود نمی آید مگر با توسل و دل سپردن. یادمان باشد، ‌به جایی و به كسانی دل بستیم كه خداوند بر آن ها دل بست و خلقت را آغاز كرد.

در پرداختن به مسائل مهم و اساسی باید به مسئله امامان و فرزندان بزرگوارشان نیز توجه خاص و ویژه داشته باشیم. متأسفانه در طول تاریخ برخی معصومین (س) مظلوم واقع شدند. این وظیفه ی ماست كه روند این مظلومیت را ادامه ندهیم و به شناخت این بزرگواران بپردازیم. هر چند بارها گفتیم ائمه نور واحد هستند ‌اما اگر نیاز بشر به این بزرگواران نبود خداوند نیز دوازده امام و پیشوا برای ما قرار نمی داد. كتاب عشق، ‌كتابی دوازده فصل از دوازده امام ماست، ‌نباید این كتاب را ناقص بخوانیم. امامان،‌ گنج هایی هستند كه تك تك باید به آن ها پرداخته شود. در خانه تكانی هایمان باید فضا و جایگاهی  را برای تك تك این  معصومین (س) و بزرگواران قائل شویم.

در دنیای امروزه خود هرگز نمی توانیم والدینی را مورد احترام و ارزش والا قرار دهیم و از سویی دیگر فرزند یا فرزندانشان را مورد حقارت و بی توجهی قرار دهیم،‌ در عالم معنا نیز به همین صورت است،‌ وقتی ما از پدر و مادر ائمه و معصومین (س) سخن می گوییم نباید در مورد فرزندان آن ها كوتاهی كنیم و این بزرگواران را نادیده بگیریم و نسبت به آن ها شناخت نداشته باشیم. به طور مثال: خانم حضرت زینب (س) اُسوه صبر و ایثارگری هستند اما نباید در عمظت حضرت زینب (س)، خانم ام كلثوم (س) را نادیده بگیریم. همین طور شناخت اندكی از امام محمد باقر (ع) به عنوان شكافنده ی علم، ‌امام موسی كاظم (ع) به عنوان امامی كه سالیان زیادی از عمر مباركشان را در زندان به سر بردند و دارای مقام باب الحوائجی شدند، داریم.

ان شاءا… سال جدید را با تجدید نظر در مورد شناخت ها، ‌ارائه و عملكردها به سوی بهتر شدن و پیشرفت آغاز كنیم. جاذبه ی بیشتر در شكل و عمل به فرمایشات بزرگان دین می تواند انقلاب و انقلاب های درونی بسیاری را سبب شود بنابراین نباید از قدرت هنروری و جاذبه در ارائه مطالب غافل شویم. همیشه گفتنیم ما به دنبال یك آه و دعا هستیم  و این برای همه ما كافیست.

هرگز تردید نكنیم كه پرداختن و توجه به اولاد، هر والدی را مُجاب می كند تا به حمایت و كمك بپردازد. اگر توجه ما معطوف به شناخت آل علی (ع) و فاطمه (س) شود،‌ قطعاً از حمایت این دو بزرگوار بهره مند خواهیم شد. داستان ابوسلام و نوشتن كتاب زندگی نامه خانم رقیه (س) نیز به سبب كمك های بی دریغ و حمایت های خاص خانم حضرت زهرا (س) بود كه نگاشته شد. امید كه ما نیز عامل و رهروی همه این عزیزان باشیم. والسلام…