تفسیر سوره مائده

بسم ا… الرحمن الرحیم

وقتی می خواهیم سوره یا آیه ای را بخوانیم اول باید سعی كنیم آن ایمان واقعی را در خود بپرورانیم و مومن صد در صد شویم و بدانیم كه این كلام خداست و هیچ كس توان این را ندارد كه مشابه آن را بیاورد. آن ایمان و یقین را داشته باشیم كه اگر مشكلی داریم قرآن حتماً چاره آن را به ما خواهد داد. پس اولین قدم در انس با قرآن و مدد گرفتن از قرآن این است كه باید سعی كنیم ایمان خود را قوی تر كنیم. اگر همه این مسائل را رعایت كنیم و به سراغ قرآن برویم می توانیم نتیجه را بدون هیچ شك و شبهه ای مشاهده كنیم. اگر حاجتی را در زمان مقرر دریافت نكردیم بدانیم كه مطمئناً در آن خیر و صلاحی نبوده و اگر آن را به ذهن بسپاریم می بینیم در جایی دیگر آن حاجت به ما داده شده است. كسی كه حق و ناحق می كند و لقمه حرامی می خورد و بعد كه برایش مشكلی پیش می آید به قرآن مراجعه می كند و بی جهت توقع دارد كه زود جواب بگیرد.

همان طور كه گفتیم كه در عشق معنوی هوس و ناپاكی وجود ندارد. لازمه انس با قرآن پاكی و خلوص كامل است، در خواندن و انس با قرآن باید طهارت كامل داشت و با وضو بود و اگر همه این شرایط را داشتیم اما در جایی كه غصبی است و به ناحق اشغال شده، مشغول به خواندن قرآن شویم هیچ ارزشی نخواهد داشت. حیف است که وقت خود را می گذاریم تا با قرآن مأنوس شویم، زمانی چشم باز كنیم و ببینیم كه روزهای زیادی را صرف كردیم و نتوانستیم آن نتیجه لازم را بگیریم. اگر می خواهیم كاری را انجام دهیم سعی كنیم از ریشه آن كار را درست انجام دهیم.

دین ما هیچ كاستی ندارد و اگر كمبود و كاستی دیده می شود از خود ماست. دینی كه سراسرش رحمت، كرم و بخشش است. اگر دزدی در جامعه ای اتفاق می افتد قرآن و رسول خدا (ص) چنان راه حلی جلوی پایمان گذاشته اند كه فقط جنبه تعزیری و تذكر دادن، دارد؛ یعنی با عمل كاری كنیم كه آن دزد دیگری دزدی نكند. راه های زیادی وجود دارد برای آن که آبروی افراد ریخته نشود نه تنها در دزدی بلكه در خیلی چیزهای دیگر. این که چه شرایطی باید باشد و چه كسی می تواند حَد بزند بسیار مهم است و چند شاهد عادل كه خود گنهكار نباشد و حَد زننده خودش نباید گنهكار باشد. در كلام خدا اگر آمده كه دست دزد باید قطع شود منظور این نیست كه بگیریم، ببندیم و بُكشیم؛ منظور بیش تر این است كه بسازیم و سعی كنیم جلوی آن گرفته شود. علت های آن را جویا شویم كه چرا او به دزدی كشیده شده است چون هیچ كس دزد و جانی به دنیا نیامده است.

وقتی عمل ها درست باشد و هركس اول از خودش شروع كند و خودش را به آن چهارچوب زندگی فردی و اجتماعی مقید كند و تمام اصول های درست و انسانی را رعایت كند و به معنای دیگر آزاده باشد و آزادگی را در زندگیش جاری كند، طبیعی است كه دزدی یا جنایتی پیش نمی آید كه بخواهند در مورد آن ها حكمی را اجرا نمایند. در سخنان رسول اكرم (ص) و ائمه معصومین می شنویم كه سعی كنید مشكلی از مشكلات مومن را برطرف نمایید و كسی كه مشكلی را از روی دوش دیگری بر می دارد ثواب آن معادل سال ها عبادت است یا با شاد كردن یك مومن بالاترین اجر در پیشگاه خداوند برای ما در نظر گرفته می شود.

در سوره مائده به ماموریت و مسئولیت هایی اشاره شده كه هر كدام از ما ممكن است برایمان در نظر گرفته شده و باید خودمان را آماده تر سازیم. وقتی ذكری می گوییم سعی كنیم از لحظه لحظه آن زمان استفاده كنیم و خود را وارد در حیطه عشق خدایی کنیم و خود را در فضایی ببینیم كه تمامی تعلقات دنیوی جداست و اگر به این صورت وارد شویم می توانیم جواب خیلی از سوالات خود را بفهمیم. قرآن كلیدها و رمزها را به ما می دهد و خداوند راه را برای ما باز خواهند كرد فقط باید آن شرایط خاص را در خود بیاوریم و با قرآن مأنوس شویم تا درها به رویمان باز شود. اگر تمامی شرایطی كه بارها گفته شده را در خود به وجود آوریم و هر بار این سوره را خواندیم خداوند به عدد هر كلمه این سوره مباركه برای بنده اش خیر و ثواب می نویسد البته باید همیشه در خود بررسی كنیم كه آن شرایط را داشتیم یا خیر.

از آیه 114 سوره مباركه مائده غفلت نكنیم. این آیه یكی از كلیدهای مهم است كه در مشكلات و هر شرایط سخت و خاص می تواند چاره ساز باشد. كافی است با ایمان و خلوص كامل اوایل ماه دو ركعت نماز حاجت بخوانیم بعد 40 روز، روزی 100 صلوات و 50 بار این آیه را بخوانیم، مطمئن باشید هر حاجت شرعیه ای را می توان به دست آورد. به شرط این که آن ایمان و خلوص را در خود بیاوریم. حیف است تا خداوند را داریم نیازهای خود را به خانه بندگانش ببریم. اگر به آن ایمان واقعی دست پیدا كردیم تمام ثروتمندان در نظرمان، ندار و تمام قدرتمندان در نظر ما ضعیف خواهند بود چون سعی كردیم كه خود را بی نیاز كنیم.

كلمه به كلمه و حرف به حرف قرآن شفاست. خواندن سوره مائده در شب های جمعه، بیمه نامه هر فردی است كه دیگر در زمره مشركین و ظالمین در نمی آید. این سوره آخرین سوره ای بوده كه در حجة الوداع به حضرت رسول (ص) نازل شده است. حضرت جبرئیل (س) و هفتاد هزار فرشته این سوره مباركه را در حجة الوداع برای حضرت رسول (ص) آوردند. بزرگ ترین درسی كه این سوره به ما می دهد این است كه ما را از تمامی بلاها مصون خواهد داشت این است كه از هر حرام دوری كنیم و به هر حلال نزدیك شویم. اگر این مسئله را رعایت كنیم هم دنیا و هم آخرت را خواهیم داشت.

بخش دوم سوره مائده:

شب های جمعه را به كلام بی همتای خداوند عطرآگین كردیم، به قرآنی كه كامل ترین معجزه خداوند است و همه ما موظفیم تا درقبال دستورات آن عامل باشیم و سپس از خدای خود متوقع باشیم تا در سایه قرآن حمایت مان کند. در تجربه ای عینی شاهد بودیم که برخی خانم ها بدون توجه به آیات قرآن در خصوص پوشش و حجاب مناسب که بالغ بر بیست و پنج آیه در قرآن است به رسم گذراندن مسافر از زیر قرآن در خیابان با پوششی نامناسب قرآن به دست حاضر می شوند و از خداوند می خواهند تا مسافران شان را در حصار امن الهی خود نگاه دارد و این در حالی است که این پوشش ناصحیح چنان جلب توجه رهگذران را می کند که همگی متوجه او خواهند بود. قرآن برای تمامی مومنین رحمت و شفا است. قرآن دوای هر درد، چاره هر مشكل و كلید هر معماست ولی زمانی كه ما عامل باشیم.

با این اتفاقی که شاهدش بودیم ترس شدیدی در وجودم آمد و به این فكر می كردم كه مرگ حق است ولی شب اول قبر چه خواهم كرد؟ مقرب ترین بندگان و بهترین بندگان خدا رفتند وای بر احوال ما. به این فكر افتادم كه زمانی كه در قبر گذاشته می شویم چه چیزهایی می تواند به فریاد ما برسد. فقط صرف این که زبانی بگویم من عاشق ائمه معصومین و رهرو آن ها هستم كافیست؟ یا این که با هزار گونه ریا به كسی كمك می كنم و یا این که هنوز نتوانستم حسادت را در خودم از بین ببرم. هنوز معنای جمع بودن را نفهمیدم و این که وقتی می گوییم رهرو هستیم رهروان همه یكی هستند. رهروان همه یكی و برای یك هدف خاص و خدایی است. وقتی به این صورت باشد پس حسادت برای چیست؟ پس تظاهر برای چیست؟ خداوند بندگانش را برای ترس از خودش خلق نكرده است. این ما بندگان هستیم كه با ایجاد ترس در خود باید اعمال بهتر را در پیش بگیریم تا عاقبت خوبی برایمان رقم بخورد.

مسئله نماز مسئله بسیار مهمی است. به طور مثال آیا صرف این که دانش آموزی برای كنكور اسم می نویسد یعنی او در دانشگاه قبول شده و دانشجو است؟ خیر. این به دین معناست كه مقرراتی وجود دارد و باید امتحان بدهید تا بتوانید وارد دانشگاه شوید. تازه بعد از ورود به دانشگاه باید مرتب مطالعه و امتحان داده شود تا در نهایت مدركی گرفته شود. مسئله نماز هم به همین صورت است. شرط اولیه رهرو بودن اجرای احكام الهی است. آیا توانستیم خودمان را در زمره بندگان خدا بیاوریم؟ روزهایی كه روی قرآن تفسیر می كنی چقدر عامل به قرآن بوده ای؟ چقدر به دستورات قرآن عمل كرده ای؟ یا فقط خوب می خوانی و خوب گوش می كنی.

باید بدانیم كه خداوند این همه نعمت را به ما داده كه از آن استفاده كنیم و در آخرت جواب پس بدهیم. به معنای دیگر در این دنیا باید درس بخوانیم واحدهای درسی را پاس كنیم و در آن مدرك خود را بگیریم. در هر رشته ای كه در دانشگاه بخواهید وارد شوید یك سری واحدهای پایه دارید كه باید حتماً گذرانده شود. اولین چیزی كه ائمه معصومین و قرآن گفته اند این است که نماز ستون دین است. حال اگر نماز نمی خوانم ولی قرآن می خوانم، هیئت می روم، در خیرات شركت می كنم و… خیلی خوب است ولی وقتی تو را در قبر گذاشتند چه جوابی می خواهی بدهی؟ یا می شنویم كه بعضی ها می گویند ما از مرده پدر، مادر، یا یكی از اعضای خانواده خود می ترسیم. این سوال مطرح می شود كه مگر تو چهل یا پنجاه سال با او زندگی نكرده ای. این مسئله برای همه ما هست. مرده، زنده ندارد. فكر می كنید برای او هست برای ما نیست یا اگر سوسك یا حشرات موذی می بینم حالمان بد می شود و سعی می كنیم آن را از خودمان دور كنیم. حال شب اولی كه تو را در خاك گذاشتند چه كار خواهی كرد؟ چه توشه ای داری كه به فریادت برسد؟ وقتی آن زمان حق رسید كه باید برویم هر چقدر هم كه اعمال خوب داشته باشیم اولین مسئله ای که پرسیده می شود نماز خواهد بود.

مثل مسافرت به مملكت دیگر كه اولین كار این است كه باید ویزای آن مملكت را داشته باشیم. اولین كاری كه می كنند ویزای فرد را كنترل می كنند و كاری ندارند كه با چه هدفی وارد مملكتشان شده ای. اگر ویزا داشتی می توانی به دنبال اهدافت بروی. در آن دنیا هم به همین صورت اولین صفحه ای كه ورق می خورد باید مُهری داشته باشد و آن مُهر نماز است. اگر مُهر نماز خورده بود بعد اعمال ما را ورق می زنند، اگر مُهر نماز بود و اعمال خوبی در كنارش بود خوش به سعادت آن فرد. رهرو علی (ع) كه تا ذكر علی (ع) و آل او را می شنوی اشك از چشمانت سرازیر می شود، آیا می دانی كه چقدر وظیفه ات نسبت به دیگران سنگین تر است. اگر بد دهنی داشته باشی در آن دنیا تمام كسانی كه غایب بوده اند حاضر می شوند و باید تمام بد دهنی ها را اثبات كنی. حال هر چقدر اعمال خوب داشته باشیم نمی تواند به فریادمان برسد.

این که پناه به قرآن بردیم برای همین است كه ساخته شویم و اعمالمان را مرتب انجام دهیم، بندگی مان را به جای آوریم و فوق العاده كار كنیم و آن فوق العاده علی (ع) و آل شان هستند كه می توانیم به آن درجه ای برسیم كه بگوییم عاشق ائمه معصومین هستیم. بتوانیم به آن درجه ای برسیم كه در اولین امتحان پَس دادن، جا نزنیم، به درجه ای برسیم كه اگر ده نفر نشستیم و حركتی برای یكی می شود مبادا حسادت در وجودمان بیاید. اگر كسی را در جمع تشویق می كنیم آن تشویق برای همه است و اگر به خاطر مسئله ای از كسی ایرادی می گیریم آن ایراد برای همه است، اگر ایرادی هست یعنی این که همه ما نتوانستیم.

یادمان باشد شاید در نوشته های تك تك ما كلمه ای باشد كه دو نفر را بیدار كند و آن كلمه به چند نفر درس بدهد و این مسئله باقیات صالحات می شود و ثواب آن محفوظ است. مگر در قرآن نخواندیم كه خداوند از هركس به اندازه وسع او می خواهد. باید سعی كنیم احساس خود و آن چیزی كه از درونمان می جوشد را بیاوریم و به هیچ وجه مقایسه نكنیم چه بسا بتوانیم در آن نوشته، خودم و همراهانم را در مسئله ای به وادی ببریم كه روشن شوند. برویم در وادی كه دلشان بلرزد، لرزیدن دل است كه انسان را عاشق، مصمم و قوی تر می كند.

بالاترین عبادت خدمت به خلق است. وقتی یك رهرو تمام زندگی و وقت خود را وقف راه و مرام خود می كند و از تمام لذت ها می گذرد، حیف است كه به خاطر یك مسئله پیش پا افتاده كه به سادگی حل می شود خود را عقب بیندازد. به عبارت دیگر حتی یك فكر نابجایی كه در ذهن می آید، چرا نباید مهر و محبت را جایگزین نماییم. مگر نه این است كه از عشق و عاشقی دم می زنیم. لازمه عشق داشتن مهر و محبت، عطوفت، انسان دوستی، گذشت، مهربانی و خنده رویی است. اگر همه این ها در من جمع شود تازه عشق را شناختم و می توانم آن را ابراز كنم و عشق را به معشوق برسانم.

به عنوان مثال می گویم عاشق علی (ع) هستم. علی كجا شهید شد؟ در محراب. مشغول چه كاری بود؟ نماز. امام حسین (ع) که خود الگوی ایثارند حتی در سخت ترین شرایط با یارانشان می ایستند و نماز می خواند. ایشان می خواستند به ما بیاموزند كه نباید دچار غرور شویم كه چون من امام هستم دیگر در این شرایط نیازی به نماز نیست یا می توانم به ناحق در جاهایی برخورد كنم.

همه كارهای ما باید از روش بهتر و اصولی تر به ثمر برسد. تك تك رهروان مولا زیر نظر هستند، اگر دیگران اشتباهی بكنند شاید به چشم نیاید ولی اشتباه از آن ها (رهروان) پسندیده نخواهد بود. الگوی مثبت شدن كار سختی نیست. هر چه نزدیك تر شوی باید امتحانات سخت تری بدهی. سخت ترین امتحانات برای انبیا و اولیا بوده است ولی از طرف دیگر بیش تر مد نظرشان خواهیم بود. پس الگو بودنمان را فراموش نكنیم و این که خیلی می توانیم موثر باشیم. در محیط زندگی، اجتماع، محیط كارمان سعی كنیم الگو باشیم. سعی كنیم از نمازهایمان كم نگذاریم، حیف است. حال اگر این كار را كنیم و با عشقِ تمام قرآن را باز كنیم و بخوانیم می بینم كه آیات با نور از جلوی چشمانمان می گذرد و خوش آمد گویی می كند و نوید عالم آخرت را می دهد و می گوید كه تو جایگاهت این است و به این دو روز دنیا وابسته نباش و این معنی گوشه نشینی و انزوا نیست. باید مسئولیت هایمان را درست انجام دهیم و این مسئولیت در قبال خودمان است كه به خوراك، لباس، جسم و روح در كنار هم توجه داشته باشیم و اگر به این ها توانستی خوب رسیدگی كنی، در مرحله بعد به معنویت هم می رسی.

استفاده از نعمت های خدا برای ماست البته با دستورات و شرایطی كه دارد. بارها گفته شده كه خیلی از علما و بزرگان در یك لحظه كه دچار افراط و یا تفریط شدند همه چیز را باختند. مبادا از آن ها باشیم، مبادا اجازه بدهید كه شیطان فتنه انگیزی كند و جمعی را كه در مورد آن احساس خطر می كند پراكنده كند. از غیبت ها دروری كنیم و از ذكر اشتباهات و عیب های دیگران دوری كنیم. از قرآن باید درس بگیرید و درس جواب دهید. بایستی قدرت كلام خود را بالاتر ببرید.

حضرت زینب (س) الگوی ماست كه وقتی در جمعی هستی شیعه علی (ع) باید بتواند به صورتی شیوا سخن بگوید و از دین خود دفاع كند. زبانمان را نگه داریم چرا كلماتی به كار ببریم كه هم خودمان پشیمان شویم و هم یكی دو نفر از اطرافیان را از خودمان برنجانیم. زود عصبانی نشویم. دست را بر روی قلب بگذاریم، قلبی که محل پرورش عشق، مهر و عاطفه هاست و سه بار یا علی بگوییم، آقا امیر المومنین (ع) خودشان ما را آرام می كنند.

از تذكر دادن به خودمان غفلت نكنیم. 5 دقیقه قبل از خواب تمام اعمال آن روز را جلوی چشمانمان بیاوریم و بررسی كنیم تا متوجه شویم كجاها ضعف داریم و كجاها نقطه قوتمان است و آن ها را بهبود ببخشیم. اگر اشتباهی مرتكب شدیم شهامت این را داشته باشیم كه بگوییم من اشتباه كردم. اگر نماز قضا زیاد داشتید با خودتان نگویید كه دیگر خدا مرا نمی بخشد. خدا خیلی بخشنده است با دستورالعمل خیلی ساده می توانید از نو شروع كنید.

این زندگانی فانی و زودگذر است و خیلی زودتر از آن چیزی كه ما فكر می كنیم در حال گذر است. شب اول قبر ان شاا… كه مهر تأیید همراهمان باشد. برای تاریكی ها صلوات است كه هر كدام خانه قبر را روشن می كند. مونس تنهایی ها همین آیات قرآن می شود. هر صلوات از ته دل، یك چراغی است كه قبر ما را روشن می كند. وقتی دل وصل باشد با یك كلمه كوچك و یا اسم هر كدام از ائمه، دعا خواهد بود. مطمئن باشید هر قدمی برای علی (ع) و آل علی بردارید ده ها قدم برای شما بر می دارند، عشقمان و راهمان را به این صورت تكمیل كنیم و یادمان باشد صاحب اختیارمان هست و در انتظار فرجش باشیم.

دین ما دین رأفت، مهربانی و محبت است، دین بی تفاوتی ها نیست، دین انسان دوستی است. همه مثبت ها و خوبی ها در دین ماست. كلام خود را قوی تر كنید و اطلاعات خود را بالا ببرید. هر كدام از شما وظایفی را خواهید داشت. كاری كنیم كه بتوانیم در هر جایی كه بودیم سفیر عشق علی (ع) و آل علی باشیم. در توبه یك منافق در احكام دین نمی توانیم بگوییم خداوند نمی بخشد. چون خداوند ارحم الراحمین می دانیم و وسعت، رحمت و بخشندگی خداوند بسیار زیاد است كه به ذهن ها نمی گنجد.

یك مومن، یك رهرو یك بنده نباید كوركورانه تسلیم هر چیزی شود. وقتی از عقل، دین و ایمان خود كمك گرفت و شناخت به دست آورد و رسید به مرحله عهد و پیمان، چه عهد و پیمان دینی، تجاری، ازدواج و…، اگر این عهد و پیمان را خدایی كرد هیچ زمان تزلزلی در آن وارد نمی شود. اگر طلحه و زبیر، آقا امیرالمومنین (ع) را ولی می دیدند هیچ زمان مقام، منصب و بیت المال تحت تاثیرشان قرار نمی داد و عهد و پیمانشان را نمی شكستند ولی چون آن ها دنیایی عهد بسته بودند آن مسائل به وقوع پیوست.

اگر سعی كنیم همه چیز را خدایی كنیم و آن شناخت و معرفت را در هر چیز وظیفه خود بدانیم دیگر دچار تزلزل نخواهیم شد. شناخت ما یا در قرآن ماست یا در سیره ائمه معصومین (س) است. زندگانی عترت رسول خدا (ص) تماماً درس است و وقتی شناخت كافی از این زندگانی داشته باشیم انس خود را با قرآن عملی كنیم، شناخت بالا می رود و در این صورت هیچ گاه دیگر اشتباه تصمیم نخواهیم گرفت.

غذا صرفاً همان غذایی نیست كه می خوریم. چشممان به یك غذای خاص نیاز دارد. مغزمان، وجودمان، حسمان و… به غذا نیاز دارد و چقدر عالی است كه همه غذاها را خدایی و آسمانی كنیم و خود را بیمه كنیم. نتیجه می گیریم هر زمان دچار گرسنگی شدیم به معنای واقعی به سراغ سوره مائده برویم و این گرسنگی شكل های مختلفی دارد. هدفی را كه در خواندن و تفسیر سوره ها دنبال می كنیم این است كه هدف خداوند را از فرستادن هر سوره درك كنیم و حداقل بشناسیم و بعد خودمان را بسازیم و خودمان را با آن فرمان و دستور خداوند عجین كنیم. نیازمان را هر لحظه باید فقط به درگاه آن بی نیاز واحد ببریم.

هر قدمی كه به خدا نزدیك شویم باید منتظر امتحانات الهی باشیم تا مُهر تائید آن مرحله به ما داده شود. ظاهر خیلی چیزها بلا و مصیبت است ولی خیلی مواقع آن مسائل باعث گرفتن درجه در بندگی تك تك ما خواهد شد. ان شاا… كه قلب و فكرمان را طوری بسازیم كه اگر هفته خوبی هم نداشتیم با پناه بردن به احكام الهی، كلام خدا و ائمه معصومین آن آرامش و اطمینان را به خودمان بازگردانیم. این ایمان را داشته باشیم كه خداوند هیچ گاه ما را تنها نخواهد گذاشت و هم چنین ائمه معصومین ما را هیچ گاه تنها نخواهند گذاشت و این نعمت ها را خدا برای ما قرار داده است.

یك مومن همیشه باید تلاش خود را بیشتر كند و تلاش او باید در جهت ایمان و اعتقاد بیشتر به كار گرفته شود. خداوند توسط آیاتش، كلید به ما می دهد البته در صورتی كه آن آیه با خدایی زندگی كردن من و با وجودم عجین شده باشد، آن موقع است كه كلیدها به اندازه ظرفیت ما داده می شود. رهرو، مومن و یك بنده باید به این مسئله توجه داشته باشد كه اگر تو عاشق هستی و عشق تو خالص است و از ایمانت سرچشمه می گیرد مطمئن باش معشوقت در جای خودش عاشق می شود؛ یعنی معشوق كه خدای كریمی است كه بالاترین هدف ماست كه به او برسیم وقتی می بیند بنده اش عاشقش است و معاشقه می كند و به خاطر رسیدن به معشوق، دستورات معشوق را اجرا می كند آن معشوق تبدیل به عاشق می شود و عاشق، بنده خود را دوست دارد و در جاهایی شنیدن صدای معشوق و عاشق برای هم دلنشین خواهد شد كه همانا بعضی از بلاها، مصیبت ها برای این است كه بیشتر صدایش بزنیم. خدا دوست دارد كه صدایش بزنیم.

حدیث داریم كه ای بندگان من! من همه چیز را برای شما آفریدم، تمام نعمت ها و تمام دنیا را به خاطر بندگانم آفریدم فقط شما بندگان را به خاطر خودم آفریدم. او صدا كردن ما را دوست دارد. بهترین زمان و مهم ترین وقت آن موقعی است كه سختی به ما می رسد و ما بتوانیم با خلوص و محبت تمام او را صدا بزنیم و رضایت قلبی خود را اعلام كنیم كه خدایا من راضیم، رضایم به رضای تو. اگر چه این سختی برای من است یا این که در بین كسانی هستم كه از رفتارشان عذاب می بینم ولی اگر این زیبایی ها نباشد كه زشتی ها خودشان را نشان نمی دهند. باید باشد تا زیبا از بین زشتی ها خودش را نشان دهد. مطمئن باشیم حسنه ای كه خداوند به ما خواهد داد بیشتر خواهد بود چون می گوید بنده من مرا در شرایط سخت هم فراموشم نكرد. در بهترین شرایط فراموش نكرد، این من هستم كه در مورد شرایط او تصمیم می گیرم. این من هستم كه آنچه بخواهم پیش خواهم آورد. چه در روزی یا در مسائل غیر روزی.

از این سوره مباركه درس دیگری كه می توانیم بگیریم این است كه ما گفتیم درس بخشندگی و گذشت را سرلوحه كار، قلب و روح خود قرار دهیم. اگر بدی نبینیم، اگر كمبودی نباشد، اگر كاستی های اطرافیانمان نباشد، بخشندگی و گذشت ما بروز نمی كند. وقتی همه چیز را با پشتوانه خداوندی دیدیم آن زمان سختی ها هم برایمان آسان خواهد شد. مطمئن باشیم كه خدا تنهایمان نخواهد گذاشت. مطمئن باشیم كه آقا امیرالمومنین (ع) و خانم فاطمه زهرا (س) ما را تنها نخواهند گذاشت. گفتن ذكر هر كدام از ائمه معصومین و بردن نام مباركشان برای تزكیه دل و روحمان است و به نوعی غبار روبی است. فكر نكنیم امتحاناتمان تمام می شود. فكر نكنیم سختی ها تمام می شود. اگر من سختی دارم و در حین سختی باز رهروی می كنم آن موقع عاشق هستم. وقتی گرسنه ام اما طعام خود را می بخشم رشد كرده ام. اگر عصبانیم اما دردی از درد طرف مقابل را برطرف می كنم آن نشان از عبادت واقعی و حاصل عشق است.

به سلام هایی كه می دهیم دقت بیشتری داشته باشیم. جواب سلام ما را می دهند. از روز شنبه كه تلاش می كنید و با سوره ای مأنوس شوید تك تك لحظات آن عبادت و اعمال حسنه است. قدرت عشق را باید آن قدر بالا ببریم كه هیچ ناراحتی و سختی نتواند ذره ای آسیب و گزند به راهمان بزند بلكه در آن حالات بیشتر عشق خود را نشان دهیم. در قرآن تمامی دستورالعمل های فردی، اجتماعی و خانوادگی و چاره همه آن ها، آیه به آیه قرآن، كلمه به كلمه و حرف به حرف آن چاره ساز و مشكل گشاست. كافیست شرایط اولیه را در خود ایجاد كنیم تا بتوانیم از این اقیانوس بیكران و از این بزرگ و یگانه معلم و معلم تمام روزها و عصرها، تمام دروسی كه لازم است را بگیریم.

ضمن آن که درس زندگی می گیریم خداوند مهربان برای آن که به كمال نزدیك تر شویم مدام بندگانش را امتحان می كند. هر كس مقام معنویش بالاتر، مسئولیتش بیشتر و امتحانش مشكل تر می باشد. سخت ترین امتحانات به ترتیب برای انبیا، اولیا، اوصیا و بعد مقربین بوده است. پس نمی توانیم بگوییم كه امتحان خداوند برای ما تمام شدنی است ولی خداوند راهكارهایی را برای ما مشخص كرده كه با آن راهكارها می توان امتحانات را مطمئن تر پشت سرگذاشت. قرآن و عترت بهترین و كامل ترین راهنمای انسان هاست. یادمان باشد كه در این مسئله، ایمان بسیار مهم است و آن درجه خلوص و استفاده ای كه فرد از قرآن می برد از اهمیت بالایی برخوردارست.

والسلام….