مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
بارها گفته شد كه برای خودتان جمله هایی مثبت بسازید، بنویسید و تكرار كنید. وقتی خودمان را در راه خدا ببینیم و برای رسیدن به آن كمال مطلوب تلاش كنیم و شفیع و واسطه هایمان را از حضرت علی (ع) و آل ایشان قرار دهیم و برای رسیدن به هدف نهایی كه همان كمال و معرفت الهی است تلاش كنیم، طبیعی است كه بتوانیم خود را در حیطه قدرت های خدایی ببینیم. وقتی خداوند بخشنده است پس از آن بخشندگی در وجود ما هم هست. خداوند بی نیاز است پس ما هم می توانیم بی نیاز از مسائل دنیوی شویم و خودمان را به درجه ای برسانیم كه نظر خداوند متعال در آفرینش بندگانش بوده است.
در سوره های قبلی تمامی اصول دین را بررسی كردیم. قیامت و جایگاه خوبان، مومنین و كافران و … حال باید آماده شویم و خودمان را خالص كنیم و به آن خلوص برسیم. از این سوره مبارکه (سوره اخلاص)، این مدد را می گیریم كه واقعاً در حیطه خلوص وارد شویم و خودمان را خالص کنیم تا در مقام مومنین بتوانیم پای بگذاریم. در نهایت به آنجا برسیم كه مخلِص شویم. اول از مخلِصی شروع كرده و بتوانیم به مقام مخلَصی برسیم.
نكته ای كه باز باید اشاره شود این است كه از افراط و تفریط دوری كنیم. مبادا رفتن به دنبال سوره های قرآنی باعث شود كه تمام فكرمان به روی این مسئله رود و از مسائل دیگر و مسئولیت هایی كه داریم غافل شویم. در هر حال تك تك ما مسئولیت های دیگری هم داریم حتی تفریحات (رسیدن به خود) را ترك نكنید.
بارها گفتیم روح و جسم در کنار هم باید تربیت و تقویت شوند. مطمئناً روحمان هر چقدر شفاف باشد ولی اگر در جسمی مریض باشد، نمی تواند آن كارایی مورد نظر را داشته باشد. كمی بیشتر به تمركزهایتان اهمیت بدهید. سعی كنید با تمركز بر روی مسائل، واقعیت ها را بررسی كنید. به طور مثال ببینید وقتی به نماز می ایستید هنوز هم مثل قبل هستید و باز همه افكار در ذهنتان مرور می شود و یا به آن حالت می ایستیم که گویی جلوی معشوق، دلدار و نگارمان ایستاده ایم. بررسی كنیم و ببینیم اگر ضعیف هستیم روی این بخش هم باید كار شود. بهترین زمان و بهترین حالاتمان باید زمانی باشد كه در پیشگاه خداوند می ایستیم. چه در نماز، چه در خواندن قرآن؛ یعنی شنیدن كلام خدا و حتی زمانی كه با خداوند حرف می زنیم.
مسئله ای كه نباید از آن غفلت كنیم دعا كردن برای دیگران است. مبادا روزی از عمر ما بگذرد و در آن روز كسی را دعا نكرده باشیم و یا برای دیگران طلب مغفرت نكرده باشیم. هدیه دادن فقط با چیزهای مادی نیست. همین که در نماز یادمان بیاید فردی مشكل دارد و برایش دعا كنیم مثل این است كه به او هدیه ای دادیم. نیازی نیست كه او بفهمد، همین كه خدا بداند كافیست. دعا كردن برای همه افراد را اصلاً فراموش نكنیم و یكی از تكالیف روزمره زندگی خودمان قرار دهیم. این نیست كه تنها برای خوبان یا حتماً این نیست كه فردی مریض باشد تا برایش دعا كنیم. خیلی ها هستند كه از مریضی های لاعلاج ندارند ولی از آن ها مریض ترند. مریضی جسمی ندارند ولی مریض ترند. به وسیله دعا کردن می توانیم حس های مثبت خود را بیشتر كنیم.
یادمان باشد مقام و منزلت انسان و جریان سجده كردن فرشتگان كه به آن قبلاً اشاره شده در خوبان مرتباً هست. یادمان باشد اگر جز خوبان باشیم الله اكبر نماز را كه بگوئیم تك تك فرشتگان محافظ، پشت سرمان به نماز می ایستند و این بدین معناست كه تنها نیستیم؛ در نماز، در قرآن، در دعا وقتی شما دعا می كنید همه آن ها نیز دعا می كنند. لزومی ندارد كه به زبان بیاورید می توانید با تجسم آن چهل نفر را دعا كنید. وقتی كه شما این كار را می كنید تمام فرشتگان هم شما را دعا می كنند. یك دعا می كنید و هزاران هزار دعا ذخیره می كنید.
شب ها قبل از خواب اگر بتوانیم حتی 5 دقیقه اعمال خود را بررسی كنیم، به وضوح می توانیم اشكالات را پیدا کنیم و به دنبال راه حل باشیم. به طور مثال اگر دچار غیبت شدیم می توانیم به دنبال راه حلی باشیم كه گفته های خود را از حالت غیبت خارج كرده و به صورت پند و اندرز و یا مثال به دیگری بفهمانیم.
دستور قرآن و خداوند است كه ما هیچ گونه زور و اجباری در مورد مسائل دینی نباید داشته باشیم. خداوند حتی به پیغمبرش هم دستور می دهد كه تو فقط ابلاغ رسالت كن و این كه دیگری به راه تو می آید یا خیر را به خودش بسپار. تعصب در راه خوب است اما باید مراقب بود كه این تعصب به گونه ای نباشد كه باعث دلزدگی دیگران از راه خدا شود. این را در دعاهای هر روزمان بیاوریم كه خدایا حتی یك لحظه ما را به حال خودمان وامگذار تا خداوند همیشه ما را مدنظر قرار دهد.
از امتحانات خداوند هیچ گاه گله و شكایت نكنیم. امتحانات الهی هیچ گاه یكنواختی ندارد. می توانی در اوج كارهای خوب و عبادات باشی و بلایی برایت پیش بیاید كه تعجب كنی و این سوال برایت به وجود آید که من مدام در عبادت و دعا بودم پس چرا؟ همان “چرا گفتن” پرونده را سفید می كند و دوباره باید از سطر پایین شروع به نوشتن كنی. سعی كنیم كه ان شاا… آن را هم به زبان نیاوریم. دل و زبانمان را یكی كنیم، كمی مشكل است ولی شدنی است.
سعی كنیم خیلی حرف ها را با اعمالمان به دیگران بفهمانیم و چیزی را كه با عمل می توان تبلیغ كرد هیچ گاه با زبان نمی توان به آن نتیجه رسید. كافیست اطرافیان ما، فامیل، دوست، همسایه و همكار اعمال ما را ببینند، شاید تا مدتی نادیده بگیرند ولی قطعاً به فكر فرو می روند. نكته دیگر این كه سعی كنیم در مورد دیگران هیچ گاه زود قضاوت نكنیم و تأمل و تحمل خود را بالا ببریم.
ما یكباره نمی خواهیم با این سوره ها مأنوس شویم بلكه شاید بارها بخواهیم به این سوره ها مراجعه كنیم. پس به نكته و چكیده ها با گوش دل توجه كنیم و نكاتی را كه برایمان جالب است برای خود تكمیل تر كنیم. والسلام….