ولادت مولا ، پرخوری ، زبان

بسم ا… الرحمن الرحیم

 قشنگ ترین روز خلقت ، روز پدر و روز  ولادت مولود کعبه ، روز در آغوش کشیدن و بوسه زدن بر دستهای پدرانی است که تنها نام پدر بودنشان ، بزرگترین تکیه گاه و محکم ترین ستون است .

قدر پدرهایمان را بدانیم و با اعمال ، رفتار نیک و پسندیده قدرشناس زحمت های آن بزرگواران باشیم  .

اما برای پدرهایی که کوچ کردند و در منزل آخرت سکنی گزیدند ، ادای دین کنیم و شکرگزار باشیم .

کادوی قشنگ روز پدر برای باباهایی  که راه سفر در پیش گرفتند ، بجا آوردن صحیح اوامر و دستورات الهی است .

طلب مغفرت و آمرزش کردن “پاپیون قرمز و قشنگ ” کادوی ارسالی ما به پدرانمان است .

قدرشناس باشیم تا ثابت کنیم بنده ی شاکر خدا هستیم ، خدایی که حاضر و ناظر بر احوال ماست ، می بالد و خشنود می شود ، وقتی بنده ای را در حال قدردانی از نعمت و موهبت و روزی خویش می بینید .

تا زمین و زمان هست مولا هست و خواهد بود . صحرای محشر و حضور نورانی مولا صحنه عرضه پیشکش اعمالی است که به حب علی و آل علی آذین شدند و نزد قسیم جنة و نار قرار گرفتند و خوش به حال بندگانی كه اینگونه اند .

اعمال پاک و پسندیده ی حسنین و شهامت ، شجاعت و مردانگی حضرت زینب (س) ثابت کرد که اینان ثمره ی طیب و طاهر مولا امیرالمومنین (ع) و خانم حضرت زهرا (س) هستند .

رنگ و بوی خدا گرفتن و در صف رهروان حقیقی مولا قرارگرفتن ، مستلزم داشتن اعمال نیکی است که سرمنشأ آن ها شناخت از خویشتن خویش است .

تلخی و شیرینی زبان ، پایبندی به عهد و پیمان و دوری از پرخوری ، مقوله ی دیگر خودشناسی برای به کمال رسیدن و سالک شدن است .

پیمودن شهرهای زیبای رجب و شعبان ، مقدمه ی رسیدن به شهر عظیم مهمانی خدا یعنی رمضان است .

شهری که در آن مهمان خدا برای ساخته و پرداخته شدنش باید صریح و راحت جلوی خوردن و آشامیدنش را بگیرد .فراموش نکنیم ظرف شکم انسان ها اعم از فقیر و غنی همگی دارای گنجایش و ظرفیت است . محدوده ی لذت بردن از خوردن و پر کردن ظرفیت این ظرف (شکم) بسیار کوتاه و ناچیز است .

تاریخ هیچ گاه شاهد برانگیخته شدن دانشمندان و علمای ثروتمند و شکم پرست نبوده است .

برای رسیدن باید از همه چیز دل برید .

علامه طباطبایی،مجتهد والا مقام و نویسنده ی تفسیر المیزان نمونه ی بارز ، دل بریدن از دنیاپرستی و به ثمر رسیدن است .

اگر چشم عبرت بین داشته باشیم ، خواهیم دید که لحظه به لحظه زندگی انبیاء و اولیا دین سرشار از درس زندگی است ، درسی که در آن امام متقین و وصی رب العالمین از خوردن فراتر از نان و نمکی امتناع و فرزند خویش را به قناعت دعوت می کنند .

مولای ما ، پهلوان بی همتایی است که علیرغم پهلوانان زمان خویش تنها به نان و نمکی بسنده می کند.

سفره ی مائده های خداوند در آسمان پهن است ، منتظر روزی بی حساب باشیم شاید روزی از چنین سفره ای، مائده ی آسمانی تناول کردیم.

روزی خداوند تمامی نعمتها، موهبتها، افکار و اندیشه هایی است که خداوند بی هیچ منتی در اختیارمان قرار داده است .

اگر توانایی استفاده از بهترین نعمتهای خدا را داریم ، کافی است تا با کمک ، راهنمایی و عمل به سفارشات بزرگان دین از چنین نعماتی بهترین بهره را ببریم .

1400 سال است که رسول خدا سفارش کرده اند تا هنگام خوردن شکم ها را انباشته نکنیم و قبل از سیر شدن دست از خوردن بکشیم، این در حالیست که پس از گذشت قرنها متخصصانی به این موضوع پی بردند.

یکی از خطرناک ترین پیامدهای پر خوری و خوردن بیش از حد غذا ، نیروی فراوانی است که صرف هضم غذا و تنظیم مجدد بدن می شود و حاصل آن تنزل فکر و اندیشه است .

قبل از گذر کاروان زمان و قبل از رسیدگی دیگران و خدا به احوالمان ، خودمان به احوالمان رسیدگی کنیم،قناعت را یاد بگیریم و قدر شناس نعمت های خدا باشیم. برای باز کردن گره مشكلات دیگران و سیر کردن شکم های گرسنه شتاب کنیم تا مشمول نگاه عاشقانه خدا باشیم.

خودمان را فریب ندهیم و با خودمان صادق باشیم.

معلم خودمان باشیم اما نه از جنس بد آموزی.

وقتی سفر آغاز می کنیم و مشکلات و ضعف ها را می بینیم باید در صدد رفع آنها بر آییم که اگر این چنین نباشد زمینه ی ورود شیطان را فراهم و ثابت کردیم دارای اراده ی سست هستیم .

در سفرهایمان لازم است تا نگاهی به عضو کوچک بدنمان یعنی زبان هم داشته باشیم . دقت کنیم چرا که گاهی همین عضو کوچک ، حق الناس های بزرگ می آفریند و مراقب زبانمان باشیم تا مبادا زبانمان ، بد زبانی و دل شکستگی به بار بیاورد و اعمال ما را باطل کند و از بین ببرد .

شکم ، گوش ، زبان و چشم هایمان را بررسی کنیم . پرخوری و سیری ناپذیری بزرگترین هشدار برای افتادن در چاه عمیق آز و طمع است . بریدن ریشه ی حرص و طمع برابر با بستن درهای ورود شیطان به درونمان است .

برای تقویت خودشناسیمان از مولا امیرالمومنین (ع) و حضرت زهرا (س) بطلبیم . ایام ولادت را قدر بدانیم و آن را تبدیل به شب قدر کنیم .

لحظات به سرعت درگذرند ، از موکول کردن خودشناسی به آینده بپرهیزیم .

یک تصمیم ، یک حرکت و یک هجرت کافی است تا به سمت و سوی بهتر شدن و کامل شدن سوق پیدا کنیم .

وقتی برای بهتر شدن نیت می کنیم خدا از آسمان دستهایمان را می گیرد و راهمان می برد تا نزدیک شویم ، همین نزدیکی قرب به وجود می آورد و ما را از خداوند بهره مند می کند .

ان شاءالله عاقبت و عافیت نصیبمان شود و روز به روز  و لحظه به لحظه مان از نور خدا منورتر و درخشان تر باشد .

والسلام…