مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
دنیا چرخه کوچک و کوتاهی است که از ناتوانی انسان در نوزادی آغاز می شود و مجدداً به دوره ناتوانی در دوران پیری و کهنسالی می رسد. فرموده مولاست که دنیا را سه طلاقِ می کنند تا هرگز دلبستگی و وابستگی برای خود در آن ایجاد نکنند. این که دنیا بی وفا و محل گذراست کاملاً صحیح است اما این بدان معنی نیست که نباید در این دنیا به تلاش و کوششی پرداخت و از تأمین معاش غافل شد. دنیا را برای دنیا خواستن غیر مفید و عامل ضعف در انسان است. باید دنیا را برای ساختن آخرت خواست و در آن تلاش کرد اگر نه در این دنیا مگر کسی والا مقام تر از دُردانه آقا رسول (ص) و دلیل خلقت آسمان و زمین بود که دنیا حتی به او نیز وفا نکرد اما ایشان با همه عمر کوتاه خود آخرتی بنا کردند و الگویی شدند که در دو سرا بی نظیر است.
یاس و ناامیدی را از خود دور کنیم و اگر ادعای عشق بر خاندان مولا را می کنیم به رحمت واسعه الهی امید ببندیم و با پذیرفتن یاس اسیر دست شیطان نشویم. چنانچه با عشق واقعی رهرویی کنیم و بر ادعای خود ثابت قدم باشیم هرگز در مقابل سختی ها و ناملایمات نمی شکنیم و فرو نمی ریزیم. سختی ها پایه و زمینه پختگی هاست. مگر پیامبران و امامان در سختی و مشقت ها زندگی نکردند و با مشکلات بسیار روبرو نمی شدند. آنچه در آنان متفاوت بود، رنجور و مأیوس نشدن در پس گذرا از هر سختی بود. اوج موفقیت و شادی شیطان زمانی است که ببیند بنده ای در دام ناامیدی اسیر شده است. بنده مومن می داند و باور دارد که خداوند حافظ و رازق اوست و خداوند دوستدار بنده ای است که خدای خود را می خواند هر چند باید بدانیم وقتی خدا را صدا می زنیم نباید صرفاً منتظر باشیم تا آنچه ما می خواهیم محقق شود بلکه ایمان داشته باشیم او شنوای داناست و هر آنچه به صلاح ما باشد را برآورده می کند. خداوند وقتی ایمان و باور بنده اش را می بیند که با وجود سختی هم چنان امیدوار است او را رها نمی کند و به یاری او می شتابد. در بسیاری مواقع عامل در جازدن ها و برگشت های چند باره ما به نقطه شروع، خود ما هستیم.
تقارن ولادت آقا امیرالمومنین (ع) با تحویل سال از جمله فرصت های طلایی برای حرکت و رسیدن به قرب الهی است. ممکن نیست که زیر چتر حمایت مولا باشیم و خداوند به ما، خواسته ها و مشکلات ما نظر خاص نداشته باشد. قطعاً همه ما در دوره رهروی خود شاهد بر این حمایت ها بودیم و هستیم. افسوس که فراموش کار، ضعیف و عجولیم و نعمت همراهی لحظه به لحظه مولا به خود را از یاد می بریم. هر چند به حکم رهرویی و عاشقی نباید هرگز این لحظات را فراموش کنیم. انسان قادر است آزمون و خطا کند تا به بسیاری نتایج برسد. خوب است یک بار هم این چنین امتحان کنیم که در برابر سختی و ناملایمت بجای غم و غصه خوردن و نگران شدن با همه نیرو به مدد خداوند امیدوار باشیم و از قدرت فکر و اندیشه خود استفاده کنیم. حتماً هر مشکلی راه حلی نیز خواهد داشت پس کافی است غم و اندوه را کنار گذاشته و در نهایت امیدواری و همت به رفع مشکل بپردازیم. هیچ سختی با غصه خوردن و گریستن حل نشده و حل نخواهد شد. افسوس خوردن و بار ناامیدی به دوش کشیدن نتیجه ای جز تضعیف روحیه و آسیب جسمی و بیماری به دنبال نخواهد داشت. انسان های بزرگ در هر جامعه ای نمونه ای روشن بر نپذیرفتن یاس و چندین برابر کردن تلاششان برای رسیدن به موفقیت هستند.
دور ماندیم از فرهنگ سنتی، دینی و ارثیه گذشتگان خود که بسیار امیدوار و تلاشگر بودند. بسیار شنیدم که پادشاهی از جایی می گذشت پیرمردی را دید که درختی می کارد به او گفت عمر تو تا جایی نیست که ثمره آنچه می کاری را ببینی. پیرمرد پاسخ می دهد سال ها دیگران کاشتن ما خوردیم و امروز ما می کاریم تا دیگران بخورند. پادشاه از سخن حکیمانه پیرمرد لذت می برد و دستور می دهد به او کیسه ای زر دهند، پیرمرد به کیسه نگاه می کند و می گوید این هم ثمره آنچه کاشتم. به لطف و برکت خدا امید داشته باشیم. روزها و ساعات باقی تا ولادت مولود کعبه را برای خانه تکانی کردن دل از دست ندهیم تا در ایامی که ایام نزول رحمت و برکت الهی است از منفعت بیشتری برخوردار شویم.
بارها گفتیم با خود صادق باشیم و هدف از رهروی خود را بدانیم. تذکرات را جدی بگیریم و برای تغییر و تحول هر چه بهتر خود را مهیا کنیم. فرمایش مولاست که باید هر روزمان بهتر از روز گذشته مان باشد. هر روزمان را ببینیم و بررسی کنیم تا متوجه باشیم رو به سوی پیشرفت هستیم یا رو به ضعیف تر شدن و پسرفت. متأسفانه از دین و سرمایه های دینی خود بسیار غافلیم و ناآگاه، در حالی که بسیاری از افراد با داشتن فرقه و آئینی های نوظهور چنان وفادار، معتقد و متعصب هستند که گویا کامل ترین دین نزد آنان است. سال هاست بدون داشتن شعور و شناخت حسینی روزهای ابتدای محرم را با نماد عزا بر امام خود گذراندیم و هرگز نخواستیم تا به مانند شیعه و دنباله روی واقعی حقایق قیام ایشان و حقایق دین خدا را بدانیم و به دیگران نیز ارائه کنیم.
گنجینه هایی چون قرآن نهج البلاغه و صحیفه سجادیه را داریم که اگر آن ها را بشناسیم، عامل بر نکات آنان باشیم می توانیم ادعا کنیم با سطح بالایی از آگاهی دینداری می کنیم. توجه داشته باشیم با تظاهر نمی توان و نمی شود، رهروی کرد. اگر سفارش به دعا و فاتحه ای برای فرد یا افرادی می شود موظفیم به حکم رهروی آن را انجام دهیم و چنانچه فراموش کردیم و غفلت داشتیم بدانیم بار حق الناسی جدید را به عهده گرفتیم. امید که به شایستگی عاشقی کنیم. والسلام ….