مشق عشق 110 درس هایی از تکامل، معرفت، خودسازی
بسم ا… الرحمن الرحیم
در تمرینات بندگی ما حضور قلب و حضور ذهن داشتن خصوصاً در ادای فریضه نماز در رشد درون ما بسیار حائز اهمیت است؛ چرا که اعمال ما تحت این حضور (قلب و ذهن) به مراتب قوی و بی نقص تر خواهد بود. حضور قلب داشتن در نماز اوج باور و رسیدن به مرحله بندگی و ایمان است.
رسیدنِ ایمان همانند رسیدنِ میوه از درختی است که در اثر رسیدگی و رشد به ثمر رسیده و حضور قلب داشتن نیز یعنی درخت ایمان را به رشد و به ثمر رساندن. برداشته شدن پرده ها و حجاب و مکاشفاتی که بسیاری از عُرفا در طول بندگی خود از آن برخوردار بودند، به سبب همین حضور قلب ها و با پای دل قدم برداشتن هاست.
ایام، ایام حج و طواف حجاج به دور خانه خداست، ایامی که انسان ها قادرند در پرورش خود چنان عاشقانه و عارفانه بکوشند که اگر در کنار خانه خدا حضور فیزیکی نداشتند تا به طواف بپردازند، کعبه خود حاضر شود و به دور آنان طواف کند. می شود آرزو کرد ما نیز چنان باشیم که هرگاه اقامه بر عشق بستیم جز او نبینیم و نشنویم و خود را حاضر بر محضر حضرت یار ببینیم. آن هنگام است که صاحب مقامات والا می شویم و طعم شیرین بی نیازی را بنابر وسعمان می چشیم. پس آرزوهایمان را هدف بندگی کنیم و با تلاش و برنامه در رسیدن به آن ها کوشا باشیم.
هر گناه، خلاف و لغزشی زائیده نیاز و طمع انسانی است، اگر انسان نتواند بر نیازهای خود حاکم باشد و کنترل آنان را در دست گیرد، بی تردید شیطان بر او غلبه می کند و افسار فرد را در دست می گیرد و به هر سو که بخواهد، می کشاند. اگر کسی توانست خود را به مرحله حضور برساند، حصار امن الهی چنان او را در بر می گیرد که گویی مجنونی به لیلی خود رسیده است.
عشق وقتی معنای عشق می دهد که از هر ناپاکی و ناخالصی به دور باشد. آزمون عشق چیزی جز نگاه کردن به درون و نوع درخواست های درونی ما نیست. در عشق هوس و درخواست دنیوی و مادی وجود ندارد؛ چنانچه درخواست های ما رنگ و بوی هوس و دنیا را در خود داشت، بدانیم عاشق نیستیم. عشق همان اوج آفرینشی است که خداوند به عنوان اولین عاشق انجام داده است. آفرینش همه نعمات، زمین و آسمان ها برای انسان و آفرینش انسان برای خود.
رسیدن به مرحله عاشقی در ابتدا از دل و درون خود ما نشأت می گیرد و ما را آگاه می کند. همان جایی که دل به موقع نهیب میزند و نهی می کند، تشویق می کند و یا امر می کند. انسانی که راه بندگی پیش می گیرد و تا رسیدن به عاشقی تلاش می کند جزو بندگانی می شود که برای او حجاب ها کنار می رود و قدسیان پدیدار می شوند.
پیش از عشق بازی آقا امام حسین (ع) در واقعه عاشورا و زمانی که قدسیان ناله برآوردند که چرا باید چنین شود، به امر خدا پرده ها برداشته شد و قدسیان زیبایی های کربلا را دیدند، آنان رازهای نهفته در پس ایثار و گذشت های فرزند امیرالمومنین (ع) را دیدند، آنجا که آقا امام حسین (ع) فرزند شش ماهه خود را در مقابل سپاهِ تا دندان مسلح دشمن روی دست بالا برد و آنجا که سیاحی با قدحی آب به یاری امام زمانش پرداخت اما ایشان آب را به آسمان ها پاشیدند و از میان دو انگشت خود، نهرهای روان و شیرین تر از عسل و سفیدتر از شیر که در انتظارشان بود را به او نشان دادند. والسلام….